8. Nick en Warren pikken een filmpje mee

Over de soundtrack van Broken Circle Breakdown hebben we het gisteren al gehad. Dat zette me nog even aan het zoeken. Want in mijn digitale collectievakje "Filmmuziek" heb ik Original Motion Picture Soundtracks in allerlei soorten en maten. Ze worden nogal eens als een op zichzelf staande cd uitgebracht. Vaak bestaan ze uit met zorg bij elkaar geraapte nummers, maar soms zijn ze ook speciaal voor een bepaalde film gecomponeerd. Om die laatste categorie gaat het hier (de rest komt een andere keer wel aan bod). Welke hedendaagse muzikanten hebben er in mijn persoonlijke oren ook alweer echt iets bijzonders van gemaakt?

De eerste die ik tegenkwam (logisch, want alles staat op alfabet) was Cale, John. Ja, natuurlijk, zou hem in dit verband bijna vergeten...

American Psycho (Mary Harron, VS, 2000) 

En uiteraard, iets verderop in het alfabetische rijtje, Cooder, Ry...

Paris, Texas (Wim Wenders, VS, 1984)

Maar tussen deze twee grootheden in mijn favoriet. Een naam die ook al begint met een kapitale C... Cave, Nick (in zeer nauwe samenwerking met Warren Ellis), goed voor drie juwelen. Ook de films zelf zijn trouwens niet te versmaden:

The proposition (John Hillcoat, Australië, 2005)

The assassination of Jesse James (Andrew Dominik, VS, 2007)

   

The road (John Hillcoat, VS, 2009)

 

Tot morgen, dan gaan we weer iets heel anders doen. Ik heb er zin in :-)

7. Will The Broken Circle Breakdown Be Unbroken

Schijnt een prachtfilm te zijn, The Broken Circle Breakdown, maar nog steeds geen tijd gehad om ernaar te kijken. Wel al een paar weken de soundtrack in huis. Mooi en met veel liefde gemaakt, dat spat ervan af. Als de film net zo goed is... Maar wie heeft die nummers ook alweer nog meer gezongen? Toch eens even mijn digitale kast induiken. Momentje, kom er zo weer uit...

1. Will the circle be unbroken - June Carter

2. The boy who wouldn't hoe corn - Alison Krauss

3. Dusty mixed feelings (original intermezzo)

4. Wayfaring stranger - Emmylou Harris

5. Reuben's train - The Dillards

6. Country in my genes - Loretta Lynn

7. Further on up the road - Johnny Cash

8. Where Are You Heading, Tumbleweed? (original intermezzo)

9. Over in the gloryland - Stanley Brothers

10. Cowboy man - Lyle Lovett
11. If I needed you - Townes Van Zandt
12. Carved Tree Inn (original intermezzo)
13. Sand mountain - Stoneman Family (helaas niet, maar wel deze)
14. Sister Rosetta Goes Before Us - Alison Krauss/Robert Plant 
15. Blackberry Blossom - Tony Rice

Als je van deze muziek houdt, doe dan ook eens

The Nitty Gritty Dirt Band - Will the Circle Be Unbroken Vol I, II & III:  

Vol I

Vol II

Vol III





6. Hier volgt een EIU (=Extra Ingelaste Uitzending)!

Het vreselijke nieuws gisteravond ook gehoord? Hoe moet dat nu verder met ons binnenkort vrijwel stuurloze land? En worden we straks met onze huidige Prins Pils den Eerste als nieuwe ZKH WA I nog wel serieus genomen in de wereld? Voor iedereen in Huize B. is deze koninklijke aankondiging als een keiharde mokerslag aangekomen. Maar wat zouden mijn muzikale onderdanen van de Queen vinden? Laten we het maar gewoon eens vragen.

Sonic Youth zit enorm in de put door deze aankondiging: No queen blues. Ruwe-bolster-blanke-pit Chuck Berry noemt haar nog altijd vertederd zijn Little Queenie. En Bobby Darin vindt haar een typische Queen of the hop.

Een beetje in de war is Leonard Cohen (ook al op leeftijd): Queen Victoria. Volgens Placebo is ze een echte Burger Queen en volgens Traffic zelfs een Pearly Queen. The Flying Burrito Brothers hebben haar hoeden altijd zéér gewaardeerd: High Fashion Queen. En The Doors zagen haar regelmatig in haar gouden koets over de snelweg razen: Queen of the highway.

Eilen Jewell vond haar toch meer een Queen of the minor key. En je kunt Van Morrison veel wijs maken, maar dat er ooit een eind aan dit vorstinnenlijke tijdperk zou komen, had hij jaren geleden al door: Stepping Out Queen. Taj Mahall roemt haar enorme discipline en werklust: Queen Bee. En The Unthanks noemen haar de Queen of Hearts. Ere wie ere toekomt!

Gelukkig zien ze hier net over de grens onze nieuwe vorst en zijn gemalin al helemaal zitten. Maar ja, die zijn natuurlijk wel erger gewend.

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier

5. Doet u mij maar zo'n requiempje

"Goeiedag, hebbu ook van die requiems?"

"Jazeker, die heb ik".

"Doet u mij maar zo'n requiempje dan".

"Welke had u gehad willen hebben?"

"Nou, die ene... die mooie".

"Welke mooie mag het precies zijn?"

"Niet al te modern asteblieft".

"Dus niet het Requiem voor een dooie mus?"

"Wat zegt u?"

"Dat is uit Turks Fruit":

"Neemt u me wel serieus? Ik bedoel met zo'n heel orkest erbij!"

"O, zo een bedoelt u. Ik zal eens even kijken".

"Hier heb ik misschien iets... een Berlioztje. Wat dacht u ervan?"

"Ja, mooi wel, maar hebbu ook iets anders?"

"Momentje... deze dan? Een Brahmsje".

"Ja, ook leuk. Alleen...".

"Ik hoor 't al. Meneer zoekt iets specialers. Dit soms? Een heerlijk Du Caurroytje!"

"Nou, mooi hoor, echt waar. Maar weet u... dan weer Frans, dan weer Latijn...".

"Cherubinitje dan maar? Of een Cimarosatje wellicht? U zegt 't maar!" 

"Nou, het zou toch wel een stukje moderner mogen. Hier houdt mijn vrouw niet van".

"Dan zal ik eens achter kijken. Hebbu even? Zijn we weer...
met een Dvorakje en een Faurétje voor meneer".

"Sorry, maar tis toch niet wat ik in mijn hoofd had, toen ik binnenliep".

"U maakt 't me wel lastig, moet ik zeggen. Een Góreckitje dan? Of een De Moralesje?"

"Dit vind ik zelf prachtig... maar mijn hond niet. Die gaat meejanken. Weet ik nu al".

"Dus met uw vrouw en uw hond moet ik ook rekening houden... een Mozartje?

"U vergeet mijn schoonmoeder even... ook héél belangrijk".

"Preisnertje? Schumannetje? Verditje? Nou weet ik het ook niet meer!"

"Hebbu dan misschien toch zo'n requiempje van één iemand die zielig zingt?"  

"Ah, hè, hè, dan weet ik eindelijk wat u zoekt. Kijkt u eens.

Zal ik het maar meteen voor u inpakken of wilt u eerst nog even kijken?"

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

4. Elke dag denk ik aan zondag

Nee, echt vrolijk word je niet van Billie Holidays zondagsbeleving. Maar de zondag is dan ook niet voor iedereen een fantastische feest- en relaxdag. Voor sommigen onder ons is het zelfs een regelrechte kwelling. Misschien omdat het de dag ervoor zo'n spannende zaterdag was en je op zondag weet dat er de volgende dag onherroepelijk weer een treurige maandag om de hoek komt kijken?

 Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

Nou ja, niks aan te doen. Zolang je leeft blijft dat een keihard gegeven en het hoeft oprecht zondagsgeluk toch niet in de weg te staan? Het is maar net wat je ermee doet… Hoe zou dat zitten met de bewoners van mijn muziekverzameling? 

De zondagmorgenstond heeft goud in de mond, maar niet voor iedereen.

Dat geldt bijvoorbeeld niet voor Johnny Cash, want die heeft een forse kater te pakken: Sunday morning coming down. Maar wel voor Michael Chapman, zo te horen (al zingt hij hier zelf niet, maar doet zijn gitaar dat): Sunday morning. Kevin Coyne moet het vooral hebben van de zondagse zonsopgang: Sunday morning sunrise. De jongens van de Velvet Underground bezingen de zondagochtend als blije geiten: Sunday morning. En Otis en Cassie Taylor hebben het er maar moeilijk mee: Sunday morning.

Zij vinden die hele zondag maar een enorme klotedag

Nick Cave voelt zich op zondag nog erger dan een gevangene (Sunday's slave), Ronnie Earl vindt de zondag zó erg dat hij er helemaal mis van wordt: Blues on a sunday en ook Lucinda Williams moet er niets van hebben: Sundays. The Doors zijn in de war met blauwe maandag (Blue sunday), Mark Lanegan vindt deze heerlijke relaxdag gewoon lelijk: Ugly sunday en The Screaming Trees denken "Oei, balen, zondag vandaag. Dat kan niet goed gaan. Hoe gaan we ons hieruit redden": Ash gray sunday. Nick Drake werd er ook niet blij van (maar dat was hij toch al niet): Sunday.

Zij hebben geen eensluidende mening over de zondag en doen maar wat (of niet)

Voor Jonathan Richman verloopt de zondagmiddag blijkbaar heel rustig en gemoedelijk: Sunday afternoon. En voor Maxi Jazz van Faithless begint de zondag 's avonds pas: Sunday 8pm. De Stereophonics zien ze 's zondags vliegen: Watch them fly sundays, Robert Wyatt geeft op zondag de voorkeur aan Madrid (Sunday in Madrid) en Joe Jackson wil 's zondags allesbehalve de krant lezen: Sunday papers. De Red House Painters krijgen van zon- en feestdagen hetzelfde gevoel: Sundays and holidays. Chris Robinson heeft zondag een speciaal geluid gegeven: Sunday sound. En The Blasters snappen echt niets van al die ophef: Just another sunday.

En voor hen is de zondag een heerlijke, fijne, blije dag

Eigenlijk heb ik maar een paar muziekmakers kunnen vinden, die de zondag wel een leuke dag vinden of vonden. John Martyn voelde zich op zondag een uitverkorene (Sunday's child). Duke Ellington, Eric Dolphy en Abbey Lincoln hadden/hebben hoge verwachtingen van deze dag: Come sunday. Etta James kreeg er speciale gevoelens bij (A sunday kind of love). En de zondag inspireerde ook Herbie Nichols tot een mooi stukje muziek: Sunday stroll.

Maar er is één zanger die zijn zon... zon... zondagsgeluk werkelijk van de daken schreeuwt:

 Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

3. Een zachte grombeer

Vandaag maak ik me er met een Jantje van Leiden vanaf. Of liever... met een Markje Lanegan. Mijn held van de laatste weken. Tis raadselachtig. Heb wel ongeveer alles van de QOTSA, maar zijn bestaan was nooit tot mijn bestaan doorgedrongen. En wat ik wel eens van de Screaming Trees gehoord had, was mijn andere oor weer in een vloeiende beweging uitgevlucht. Maar op een koude decemberavond ontdekte ik dit en sindsdien heb ik het behaaglijk warm, wat zeg ik...

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier

Een goed verstaander c.q. luisteraar, etc. Daarom volsta ik hier met het vermelden van zijn solo-cd's, de cd's van de Screaming Trees (inmiddels als goede vrienden in huis gehaald) en de prachtige resultaten van zijn samenwerking met Isobel Campbell. Tip: lekker van 's morgens vroeg tot 's avonds laat blijven draaien en je hebt de rest van de winter geen energieslurpend straalkacheltje meer nodig.

                   Solo                                                         met Isobel Campbell         

The winding sheet (1990)                                      Ramblin man (ep, 2005)

Whiskey for the holy ghost (1994)                         Ballad of the broken seas (2006)

Scraps at midnight (1998)                                     Sunday at devil dirt (2008)

 I'll take care of you (1999)                                              Hawk (2010)           

Field songs (2001)                                                                              

Here comes that weird chill (ep, 2003)                            met The Twilight Singers           

        Bubblegum (2004)                                           Blackberry Belle (2003)     

      Blues funeral (2012)                                           She loves you (2004)       

                                                                           Stitch in time (ep, 2006)   

met The Soulsavers

It's Not How Far You Fall, It's the Way You Land (2007)

Broken (2009)

The Screaming Trees

Clairvoyance (1986)

Even If and Especially When (1987)

Other Worlds (1988, EP)

Invisible Lantern (1988)

Buzz Factory (1989)

Change Has Come (1990, ep)

Uncle Anesthesia (1991)

Sweet Oblivion (1992)

Dust (1996)

Last Words: The Final Recordings (2011)

TOEGIFT (en wat voor 1!)

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier

2. Vaders en Zonen... Muddy Stuff

Mijn zoons hebben een andere muzieksmaak dan ikzelf, als je hun smaak tenminste smaak kunt noemen. Ze zijn trouwens ook iets minder intensief met muziek bezig (wat niet zo heel moeilijk is). Jammer is dat wel. Vooral voor mij dan, want het ontneemt me de kans om in Huize B. de zieltjeswinnende muziekmissionaris uit te hangen. In dat opzicht had Muddy Waters het een stuk makkelijker. Met zo'n rijke staat van dienst had hij de muzikaal gelijkgestemde culturele erfgenamen voor het oprapen. Ze wilden maar wat graag met hun zingende en spelende vadervoorbeeld op het podium en een elpee staan! Maar hoe zou het zitten met de andere muziekpapa's in mijn verzameling? Ook een soort Muddy stuff? Of zijn hun zoons net als die van mij met andere leuke dingen bezig? De meesten blijkbaar wel, maar ik heb er toch een paar gevonden. Ik noem alleen de voornamen. Eens kijken of de achternamen dan bij jullie opborrelen. Zo niet... het antwoord komt tevoorschijn, als je de combi's aanklikt. We hebben natuurlijk

Bob & Ziggy
Tim & Jeff
Jim & A.J.
Frank & Dweezil
Steve & Justin
Hank & Hank jr. & Hank III
Ali & Vieux
Fela & Femi

En verder:

John & Julian & Sean
Julio & Enrique

(Maar hoe je ook zoekt, dit vijftal zul je niet in mijn collectie aantreffen.)

Twee vader/zoon-combi's springen er wat mij betreft uit:

Kun je dit filmpje niet in één keer openen? Klik dan hier

 

en

 

 Kun je dit filmpje niet in één keer openen? Klik dan hier

Zouden er ook samenzingende moeders & dochters zijn? hoor ik u nu vragen. In mijn verzameling kon ik daarvan maar één overtuigend bewijs vinden. Aan Kate & Martha de eer om dit muziekbal vandaag samen met Rufus gezellig af te sluiten:

 

 Kun je dit filmpje niet in één keer openen? Klik dan hier

1. Wat is er nou nóg mooier dan het origineel?

Ooit heette Stubru gewoon Studio Brussel. Het was toen nog geen voorspelbare zender met pratende sufmutsen, maar een leuk en spannend radiostation met een goed oor voor mooie muziek. Het zaterdagse programma "The Originals" van Arnold Rypens was daar een heel prettig voorbeeld van. En nog leerzaam ook. Je hoorde eerst een recente coverhit en daarna de originele versie. Zo kwam je haast spelenderwijs van alles te weten.

Maar het kan ook andersom natuurlijk. Welke al dan niet bekende cover overstijgt het origineel? Of maakt van een niet al te boeiend origineel een superieur nieuw nummer? Een arbitraire keuze, dat geef ik toe, maar het is dan ook mijn eigen blog en van niemand anders ;-) Eens even kijken of ik er pak 'm beet 25 kan vinden, in willekeurige volgorde:

Wonderwall (Oasis) - Ryan Adams

Personal jesus (Depeche Mode) - Johnny Cash

Together again (Buck Owens) - Mark Lanegan

Waiting 'round to die (Townes Van Zandt)  - Be Good Tanyas

Lovesong (The Cure) - Adele

Crazy in love (Beyoncé) - Antony Hegarty

Hallelujah (Leonard Cohen) - Jeff Buckley

 Heartbreak hotel (Elvis Presley) - John Cale

 My man is gone now (George Gershwin) - The Gun Club

 Glory box (Portishead) - John Martyn

 Heart and soul (Joy Division) - Woven Hand

 Sea song (Robert Wyatt) - The Unthanks

 Exit music (Radiohead) - Brad Mehldau

 Wishing on a star (Rose Royce) - Paul Weller

 Gloria (Them) - Patti Smith

Since I've been loving you (Led Zeppelin) - Corinne Bailey Ray

 New York (Frank Sinatra) - Cat Power

 I follow rivers (Lykke Li)  - Triggerfinger

Famous blue raincoat (Leonard Cohen) - The Handsome Family

Le vent nous portera (Noir Desir) - Sophie Hunger

 Same old blues (J. J. Cale) - Captain Beefheart

By the time I get to Phoenix (Johnny Rivers) - Nick Cave

Shakin' all over (Johnny Kidd) - Eilen Jewell

Summertime (George Gershwin) - Janis Joplin

MAAR THE WINNER IS...

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier.

P.S. Van Simeon ten Holts Canto Ostinato heb ik inmiddels 6 verschillende uitvoeringen:

        voor 1 piano, 2 piano's, 4 piano's, 2 piano's + 2 marimba's, 3 piano's  + 1 orgel en

        1 harp + 2 laptops. Het leuke is dat ze allemaal origineel zijn en elkaar stuk voor stuk

        evenaren.

    

Muziek is een soort kroket uit de muur geworden (IV en slot)

   De Ziel en Zaligheid van een collectie

Het digitale tijdperk heeft nogal wat teweeggebracht. Mijn elpees heb ik al lang verkocht, want de cd ("compact disc") deed zijn intrede. Ook de liveconcerten die op fossiele cassettebandjes stonden, heb ik omgezet en keurig op cd gebrand. En inmiddels is dat allemaal weer verhuisd naar een harde schijf en netjes alfabetisch gerangschikt in diverse categorieën. Toegegeven, het was leuk om een mooie lp-hoes in handen te hebben en minutieus te bestuderen. Daar kon zo'n lullig cd'tje natuurlijk niet tegenop, de bijgeleverde boekjes ten spijt. En nu alles op een kille, harde schijf staat opgeslagen, heb ik helemaal geen "fysiek bewijsstuk" meer in handen.

 Maar is dat erg? Nee, dat is helemaal niet erg. Integendeel. Het gaat nog altijd om de muziek en die is er niet minder om geworden. Wel toegankelijker, want ik hoef mijn platenkast niet meer in te duiken met gevaar voor een hernia of op handen en knieën zoekend langs rijen cd's te kruipen, links en rechts tassen en stoelen opzijschuivend. Door met één (1) vinger over het scherm van smartphone of tablet te vegen of de remote control van mijn Squeezebox te gebruiken kan ik waar dan ook in huis, tuin of kantoor eenvoudig door mijn privécollectie dwalen en iets moois uitkiezen. En door de digitale signalen via mijn muzieksysteem om te zetten in analoge klanken gaat de geluidskwaliteit (voor mij althans) niet hoorhaar achteruit. Gemak siert de mens, dus dat noem ik voor het gemak maar even vooruitgang.

Toch zit er ook een minder romantische kant aan dit digitale verhaal. Het heeft muziek wel tot een consumptie-artikel gemaakt. Liedjes liggen nu voor het grijpen als een kroket uit de muur. Peer-to-peer, iTunes, Spotify, Deezer... Je hoeft er geen enkele moeite meer voor te doen. Niet te zoeken, te wachten, te verlangen en te veroveren. Het is binnen voor je het weet. En voor je het goed en wel gehoord hebt, is er al weer iets anders. Daardoor kan oppervlakkigheid het gemakkelijk winnen van echte beleving. Van het puur genieten van muziek. En dat zou jammer zijn.

Ieder zijn of haar meug natuurlijk, maar of het nu op lp, cd of harddisk is... Ik kies voor de ziel en zaligheid van de exclusieve muziekcollectie. Voor de unieke, persoonlijke en met zorg opgebouwde verzameling. Het visitekaartje van degene die haar heeft samengesteld. Of nog altijd aan het samenstellen is (want heb je de smaak eenmaal te pakken, dan houdt het eigenlijk nooit meer op). Zodat je kunt zeggen: "Laat mij horen wat uw muzieksmaak is en ik zal u zeggen wie u bent".

Maar genoeg geoudehoerd. Dit vierdelige hoofdstuk is ten einde. Wakker worden! Hoog tijd voor een gezellig stukje muziek:

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

Muziek is een soort kroket uit de muur geworden (III)

Waar waren we gebleven?

Jazz was nooit zo aantrekkelijk voor me geweest, tot die ene zomerswarme zaterdagnacht. Ik zat op mijn snikhete zolderkamer, ventilator aan, ramen wijd open, whiskey bij de hand... toen de telefoon ging (dat kon in die tijd nog). De inhoud van het (ongetwijfeld urenlange) vriendengesprek is me niet bijgebleven, maar de muziek op de achtergrond wèl:

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier 

Op dat moment viel de jazz even rond als vierkant op zijn plaats. En de rijke bezetting (Davis, Coltrane, Adderley, Evans, Chambers, Cobb) vormde een perfect uitgangspunt om verder te zoeken. Favorieten werden, naast Davis, Adderley en Coltrane, Hank Mobley, Jackie McLean, Art Blakey, Tina Brooks, Clifford Jordan, Charlie Parker, Ike Quebec, Lee Morgan, Sonny Clarke, Harold Land, Wayne Shorter, Kenny Dorham, Eric Dolphy en Clifford Brown... om er eens een paar te noemen.

De afdeling Klassiek begon met Satie (uiteraard door Aldo Ciccolini) en de prachtige Piano Trios Élégiaques van Rachmaninov - tevens mijn eerste echte cd.

Over klassiek in een later stadium meer. Eerst nog even de zogeheten "Wereldmuziek". Wie heeft die term ooit bedacht en waarom? Toch maar eens opgezocht. Volgens Wikipedia is het muziek die is "terug te leiden tot een bepaalde bevolkingsgroep of land (...) zonder muzieknotatie". Huhhh? Maar waarom zou de prachtige Blind Willie McTell daar dan niet onder vallen...

  
Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier 

en het al even prachtige Orchestra Baobab uit Senegal wel?

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier 

Dus ik praat liever over muziek uit Cuba, Andorra, Mali, Senegal, Nigeria, Portugal, Spanje, Brazilië, etc. En die muziek is in Huize Willem B. Zelluf rijkelijk vertegenwoordigd. Nou ja, Andorra...

Morgen het vierde en laatste deel: De Ziel en Zaligheid van een collectie. 

Muziek is een soort kroket uit de muur geworden (II)

Hoe het verder ging

 

Ach, je moet ergens beginnen... En bij "Fill your head with rock" is het (gelukkig) niet gebleven. Niet lang daarna kon ik van een vriend voor 50 gulden (= zo'n 23 euro) maar liefst vijf (5!) elpees overnemen:

 

    Blind Faith (1968)                  Soft Machine I (1968)

Band of Gypsys (1970)             Goodbye Cream (1969)               Astral Weeks (1968) 


Even later, met de komst van Neil Young, Derek & The Dominos en The Velvet Underground, was het hek pas echt van de dam en kon mijn collectie vorm gaan krijgen. Al snel werd er eigenhandig een platenkastje getimmerd en konden mijn elpees op alfabetische volgorde naast elkaar worden gezet. Aanvankelijk over zoveel mogelijk vakjes verspreid, zodat de collectie voor bezoekers uitgebreider leek. Maar na enige tijd moest het kastje al vervangen worden door een groter exemplaar, etc. Er kwam per week minstens één plaat bij...

In muzikaal opzicht bleek ik vooral op de VS georiënteerd. Met nadruk op wat tegenwoordig Indie en Americana heet, maar toendertijd bestonden die inmiddels waardeloze, want door de muziekmarketing gretig omarmde, etiketten nog niet. Verder soul, blues en R&B (nee, niet die gladde van tegenwoordig). En ok, toegegeven... ondanks hun Brits-zijn hoorden ook Fairport, Richard Thompson, Nick Drake, John Martyn (!) en Van M. voor de volle 100% in het rijtje thuis. Beatles? Nee hoor, niks aan. Stones? Alleen in de periode dat de sublieme Mick Taylor meedeed (en ik die andere Mick niet kon zien).

En toen kwamen jazz, klassiek en "wereldmuziek" (wat een rare term). Maar daarover later meer... Morgen deel III, maar tot slot van vandaag een mooi live-stukje John Martyn, want hij mag nooit vergeten worden:

 

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier