36. Graham Nash is een ei

Ei

Graham Nash

Graham Nash had over geluk niet te klagen. Na The Hollies mocht hij zo maar aanschuiven bij Stephen Stills en David Crosby. Met zijn drieën zongen ze in 1969 een elpee vol en toen ging ook Neil Young meedoen. Het resultaat was Déjà Vu, een prachtige plaat, althans zo leek het... Want je begon vol goede moed, genoot van Carry On en dan gebeurde het: Our House! In één klap sloeg alles dood. En op de andere plaatkant gebeurde precies hetzelfde. Eerst het fraaie Déjà Vu en dan: Teach your children! Erger kon bijna niet. Beide nummers waren van zijn hand. De hand van Graham Nash. Een ei. Een zingend ei. Dankzij hem is Déjà Vu niet meer dan een halfzachte klassieker gebleven. Toe nou... is het echt zo errug? Ja, dat is het. Lees maar eens even mee:

Ons huis
(Graham Nash, 1970)

Ik steek het vuur aan
Jij stopt de bloemen in de vaas
Die je kocht vandaag

Starend naar het vuur
Uren en uren
Terwijl ik naar je luister
Speel je liefdesliedjes
De hele nacht voor mij

Starend naar het vuur
Uren en uren
Terwijl ik naar je luister
Speel je liefdesliedjes
De hele nacht voor mij

Alleen voor mij

Kom nu naar mij
En laat je hoofd maar vijf minuten rusten
Alles is goed
Wat een knusse kamer
De ramen worden verlicht
Door de avondzon die er doorheen schijnt
Vuurrode edelstenen voor jou
Alleen voor jou

Ons huis is een erg, erg, erg fijn huis
Met twee katten in de tuin
Het leven was o zo moeilijk
Nu is alles makkelijk
Door jou
En ooo wah la, la, la, la, la, la, laaah,
la, la, la, la, la la, la

En ons...

Ik steek het vuur aan
En jij stopt de bloemen in de vaas
Die je kocht vanda ha haag

Graham Nash was 28 jaar oud toen hij dit schreef. Al best volwassen dus.
Inmiddels is Graham 71 jaar oud en hij zingt het nog steeds.Vol overgave.
Net als dat andere muzikale en tekstuele hoogstandje:



35. Licht uit, spot aan... The Unthanks!

Rachel en Becky Unthank zijn twee zussen, die samen de spil van The Unthanks vormen. Ze komen uit Northumberland, in het noordoosten van Engeland en tegen de grens met Schotland. Tot 2009 heette hun band Rachel Unthank and the Winterset en was de bezetting geheel vrouwelijk. Toen zijn er twee mannen bijgekomen en is de naam aangepast. Dat heeft de muziek echter niet wezenlijk veranderd. Die is rijk, intens, subtiel, authentiek, bijzonder... uniek durf ik zelfs voorzichtig te zeggen. Ik heb er dan ook alles van. Zo heel erg moeilijk is dat overigens ook weer niet, want er zijn tot nu toe zeven albums verschenen. Maar eerst maar eens een filmpje om te laten zien en horen wat voor vlees we in de kuip hebben:

Zoals jullie zojuist zelf hebben kunnen ervaren... wondermooi gezongen en al even prachtig gearrangeerd met strijkers en blazers. Ontwapenend en zonder enige opsmuk. Leuk is ook dat ze het niet zo nauw nemen met die typisch Britse folk en hun nummers smaakvol aankleden met van alles en nog wat. Het ene moment waan je je in het Victoriaanse tijdperk, een ander moment hoor je Steve Reich doorsijpelen en weer een ander moment is Robert Wyatt prominent aanwezig. Dat houdt het spannend en smaakt ongetwijfeld naar meer, dus even kort bladeren door de Unthanks discografie:

Van Rachel Unthank and the Winterset verschenen twee cd's:

   

     Cruel sister (2005)           The Bairns (2007) 

  En ook van The Unthanks verschenen twee cd's:               

         Here's the tender coming (2009)       Last (2011)                    

:

Extra aandacht verdient de driedelige Unthanks-serie Diversions, verschenen in 2011 en 2012:

Vol 1 is een magistraal live-album met nummers van Robert Wyatt en Antony Hegarty.

Vol 2 is een al even sterk live-album met nieuw gearrangeerde nummers van de vier Unthanks-cd's en nieuw materiaal, uitgevoerd met de Brighouse and Rastrick Brass Band.
Vol 3 is een sfeervolle soundtrack, gemaakt voor een documentaire over de scheepsbouw in Newcastle en genaamd "Songs from the shipyard".

   

 En voor wie nu nog niet overtuigd is, eindig ik met een live-nummer

waarin de meisjes laten zien, dat ze niet alleen kunnen

 zingen, maar ook kunnen tapdansen: 

  

 

34. Toen was geluk heel gewoon (V)...

Belofte maakt schuld en die ga ik nu met veel plezier inlossen. Want na de "Toen was geluk heel gewoon (M)" d.d. 15-2-2013 doen we vandaag heel gewoon gezellig de "Toen was geluk heel gewoon (V)". Met andere woorden, dit keer zijn de meisjesgroepen uit de idyllische jaren 50 en vroege jaren 60 van de vorige eeuw aan de beurt. Dat waren er nogal wat en ze zijn zo mogelijk nog grappiger dan de jongens. De eerlijkheid gebiedt mij overigens te zeggen, dat ik ze niet allemààl in mijn digitale collectie heb. Dat zou iets te veel van het goede zijn.

Opvallend is dat veel van de meisjes in de meisjesgroepen twee, drie of zelfs vier zingende zusjes waren. Dat hadden ze afgekeken van The Andrew Sisters (Jing-a-ling), die in de jaren 40 de ene hit na de andere scoorden. Zo waren The McGuire Sisters (Sugartime) drie echte zussen, net als de Fontane Sisters, die eigenlijk Rosse heetten (Seventeen). Verder waren er The DeCastro Sisters (Boom Boom Boomerang), het meisjesduo The Kirby Sisters (Red Velvet) en de vier Lennon Sisters (Swinging on a star). The Bonnie Sisters waren geen echte zusjes, maar ziekenhuiszusters. Misschien dat ze daarom niets van huilebalken moesten hebben: Cry baby. The Miller Sisters waren twee schoonzusjes en met hen viel niet te spotten: Someday you will pay.

Dan hadden we natuurlijk nog de afro-american meisjesgroepen (want verschil moest er zijn), die niet uit zingende zusjes bestonden. Ze hadden dan ook iets leukere namen, zoals The Teen Queens (Eddie My Love), The Bobbettes (Mr. Lee), The Chantels (Maybe) en The Shirelles (Tonight's the Night). Begin jaren 60 kregen ze versterking van The Blossoms (Things are changing) en The Dixie Cups (I'm gonna get you yet).

Wat rest zijn de meisjesgroepen met meisjes, die geen zusjes en niet Afro-American waren. Zoals The Murmaids (Popsicles and icicles), The Shangri-Las (The boy), The Heart Beats (Little latin lupe lu), The Chordettes (Lollipop) en The Angels (My boyfriend's back). Hekkensluiter vandaag is Marcie & The Cookies. Een beetje vreemde eend in de bijt, want helemaal uit Australië. Maar zeg nou zelf... ze zijn (nou ja, waren toen) toch om op te eten?

33. Dawn & Bonnie doen heel mooi Don & Phil...

...maar Don & Phil blijven natuurlijk toch Don & Phil. Wat ik wil zeggen: er is (weer) een nieuwe Bonnie Prince Billy. Niet van hem alleen, maar met Dawn McCarthy. Samen hebben ze What the brothers sang gemaakt. Een prachtplaat, waarop ze als tribute 13 nummers van The Everly Brothers zingen. Uiteraard is er geen enkel duo dat zo loepzuiver mooi kan samenzingen als de Everlys ooit deden. Dat hebben Dawn & Bonnie dan ook niet willen proberen. Ze hebben de nummers gewoon in een nieuw jasje gestoken. En dat past prima en zit uitstekend. Niets dan goeds, zoals hier te zien. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om ook de broers weer eens tevoorschijn te toveren en te beluisteren.

Hoe zou het trouwens met hen gaan in 2013? Eerst het goede nieuws. Ze leven nog. En nu het minder goede. Ze zijn gestopt met samen zingen. Dus we moeten het doen met wat ze samen allemaal al gezongen hebben. En dat is heel wat. Maar genoeg gepraat. Luister maar. Je gaat vast helemaal huilen en soppen. Net als Boudewijn Büch ooit deed, als hij de Everlys hoorde. Dit zijn de 13 nummers die Dawn & Bonnie hebben opgenomen, maar dan gezongen door de echte Don & Phil... 

(1) Breakdown

(2) Empty boxes

(3) Milk Train

(4) What Am I Living for

(5) My Little Yellow Bird

(6) Devoted to you

(7) Somebody Help Me

(8) So Sad

(9) Omaha

(10) It's All Over

(11) Poems, Prayers and Promises

(12) You're Just What I Was Looking For

(13) Kentucky

En ook nog een stukje live, van hun Reunion Concert in 1983.

Die reünie heeft helaas niet zo lang mogen duren.

32. Wie wil er nou een blote ridder op de schoorsteen?

Zo'n Oscarretje, wat moet je daar nou mee? Daar zit toch niemand op te wachten? Een glimmende, blote ridder zonder ridderlijke geslachtskenmerken, maar wel met een enorm zwaard... dat kun je toch niet met goed fatsoen op de schoorsteen zetten? En als het ding dan tenminste nog van massief goud was, maar je wordt belazerd waar je bij staat. Het is gewoon 4 kilo tin met een ultradun laagje bladgoud. Dus de pandjesbaas geeft er geen cent voor. Uniek is een Oscar al evenmin. Elk jaar worden er met veel bombarie zo'n 30 weggegeven en dat al sinds 1928... iedereen heeft dan ook wel iemand in de familie die ooit zo'n Oscar heeft gekregen. Persoonlijk zou ik 'm net als Marlon Brando voor zijn rol in The Godfather weigeren. Maar dat zal niet nodig zijn, want ik word voorlopig toch niet genomineerd.
Naar een mooie film kijken doe ik natuurlijk wel graag. Meestal zijn dat trouwens films waarop geen winnende Oscar is gevallen. "Hoe meer Oscars hoe slechter de film", luidt mijn gezegde. Dit even terzijde.Want de vraag is: "Wie van mijn muzikale vrienden en vriendinnen zouden dan gezellig naast me op de bank willen meekijken?" 

David Crosby vindt gezellig meekijken een goed idee, als het maar High Noon is ofzo: Cowboy movie. En Eric Taylor heeft zin in The Shawshank Redemption: Prison Movie. Ook het duo Timbuk 3 schuift graag aan. Kan niet schelen wat voor film, als het maar beweegt: Just another movie. Yo la Lengo wil zich eerst iets meer in het filmaanbod verdiepen: Deeper into movies.

Michael Chapman (Theme from the movie of the same name) en Radiohead (Exit music for a film) hebben meer oor voor de muziek dan oog voor de film. De Stereophonics alleen voor dat ene meisje (Moviestar). Beaver & Krause willen de mooie Short film for David zien en Robert Wyatt kijkt graag naar een leuke dierenfilm (The Animals' film). Bonnie Prince Billy hoeft niets te zien, die maakt ze zelf: I Am A Cinematographer.

Carl Perkins wil eerst vragen of zijn nieuwe vriendin met hem mee wil naar de drive in: Movie Magg. En ook Lianne La Havass bedankt voor de uitnodiging. Ze gaat toch liever naar de bios: Au cinema. Net als Ennio Morricone. Hij vindt de bioscoop een paradijs op aarde: Cinema Paradiso. De heren van Steely Dan blijven ook maar op bank kijken, want ze zijn zonder hen vertrokken: Everyone's Gone to the Movies.

Een aantal musici heeft iets te melden over de Oscar uitreiking zelf. Volgens Charlie Parker zou er een Oscar naar Treadwell moeten gaan (An Oscar for Treadwell) Huh? Treadwell? En Kenny Clarke vindt dat hij iets te negatief is geweest over de vorige uitreiking. Dat was hij dit keer niet van plan: With apologies to Oscar. Ik heb ook een Pinguin-gezelschap aangetroffen, dat de Oscar-uitreiking wel de moeite waard vindt en er zelfs een prachtige tango voor heeft geschreven:

P.S. Wie heeft dit jaar overigens de belangrijke

 Oscar voor Beste Grime & Haarstijl gewonnen? 

31. Tsja, vast een aardige jongen... die Gary Clark jr

Ik heb het geprobeerd... Blak and Blu van Gary Clark jr. Ondanks alle juichverhalen over deze opeens ontdekte gitaarprins. Want zoveel gejuich maakt onmiddellijk wantrouwig, vooral als een zekere Giel B. of ene Matthijs van N. daaraan gaan meedoen ("Ja, hij heeft zelfs al voor Obama opgetreden"). Maar je moet het gehoord hebben om erover te kunnen oordelen. Dus vandaar.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik vind er niks aan. Ik heb aan Blak and Blu van Gary Clark jr niets bijzonders kunnen ontdekken. Het is vlees noch vis. Goeie gitarist hoor, daar niet van, maar die zijn er wel meer. Vanwaar dan al die hosanna? De plaat is zielloos en glad geproduceerd, Gary heeft nou niet bepaald een bijzondere stem en ook zijn teksten zijn tamelijk tuttig en cliché.
Maar wat lastiger is en mogelijk gedaan met het oog op het downloaden van losse nummers... Blak and Blu bestaat uit een ratjetoe aan stijlen en (pop)deuntjes. Dan weer een stukje The Black Keys, dan weer wat Paul McCartney, dan weer die vreselijke Lenny Kravitz, dan weer een mopje Marvin Gaye, een vleugje Robert Cray of een sausje D'Angelo en dan weer een nummertje funk of (ja natuurlijk) een stukje Deltablues. Je krijgt van alles te horen behalve iets karakteristieks. En dan kun je je gitaartrucendoos nog zo ver opentrekken als je wilt, daar helpt geen moedertjelief meer aan.

Luister maar eens even mee: Ain't messin' round

En vergelijk dat nu eens met studio-opnamen van een paar andere gitaristen uit mijn digitale kast, die min of meer op zijn muziekterrein bezig zijn of waren (in willekeurige volgorde):

met Lowell George - Cold, cold, cold 

met Melvin Taylor - Blue jeans blues

met Duane Allman - Loan me a dime (de solo)

met Johnny Copeland - Cut off my right arm

met Stevie Ray Vaughan - Pride and joy

met Ronnie Earl - A soul that's been abused

met Eric Clapton - Get ready

En om te voorkomen dat papa weer zegt dat vroeger alles beter was:

met Dan Auerbach - I want some more

Of met Jimi Hendrix zelf, met wie hij steeds vergeleken wordt.

Maar wie dat roeptoetert heeft toch wel wat peterselie in de oren:

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier 

30. Wat jammer nou toch van Kevin Ayers

Jammer dat Kevin Ayers afgelopen maandag zo maar in zijn slaap naar de muzikantenhemel is vertrokken. Eerlijk is eerlijk, de laatste jaren deed hij er eigenlijk niet meer zo heel veel toe... maar dat is wel eens anders geweest. Vooral in de jaren 70 snelden wij (lees: mijn muziekvrienden en ik) per fiets, bus of benenwagen naar de dichtstbijzijnde platenwinkel, als we lazen dat er een nieuwe Ayers uit was. Hij is dan ook goed vertegenwoordigd in mijn digitale muziekverzameling en klinkt nog regelmatig door de luidsprekers. Een ouwe hippie, maar dan wel van de betere soort.  

Kevin Ayers stond aan de basis van The Soft Machine, maar begon na de eerste elpee van die band al gauw voor zichzelf. In 1969 verscheen zijn eerste soloplaat Joy of a toy met o.a. het prachtige Lady Rachel. Er zouden er nog ruim twintig volgen. Terugluisterend: een aantal fantastisch, de meeste heel goed en de rest (tis niet anders) tamelijk overbodig. Die overbodige waren vooral de platen waarop vriend-en-topgitarist-van-het-eerste-uur Ollie Halsall (overleden in 1992) niet te horen was. Want die wist hem steeds aardig op te stuwen, zoals in Didn't Feel Lonely Till I Thought Of You van The Confessions of Dr. Dream (1974).

Het zou te ver voeren om hier al zijn elpees de revue te laten passeren, maar ik wil er voor wie nog niets van Kevin Ayers in zijn of haar collectie heeft graag de essentiële uit halen. Na de reeds genoemde Joy of a toy en The Confessions of dr. Dream zijn dat (vind ik):

Whatevershebringswesing (1971) met o.a.Stranger In Blue Suede Shoes

Bananamour (1973) met o.a. Decadence

Sweet deceiver (1975) met o.a.Toujours la voyage

en, vooruit, Rainbow takeaway (1978), omdat er Blaming it all on love op staat.

Ook de live-plaat Juni 1, 1974 is absoluut het vermelden waard, met op de ene kant

Kevin Ayers in topvorm en op de andere kant John Cale, Nico (en Eno) te horen zijn. 

En bij wijze van afscheid zijn mooiste nummer.

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier

29. Paard, wat kun je er allemaal mee?

Je kunt erop rijden. Je kunt er een voor of achter de wagen spannen. Je kunt er een in de bek kijken of er iemand overheen tillen. Je kunt er een laten springen of de stal laten ruiken. Je kunt er een hoofd van bij iemand in bed leggen (verrassing!) of er vrij eenvoudig Troje mee veroveren. En je kunt er biefstuk van laten maken en nog veel meer lekkers. Een paard is, kortom, een heel veelzijdig dier. Sterker nog, ik zou bijna vergeten dat je er ook nog muziek over kunt bedenken. Terwijl dat door de jaren heen toch behoorlijk veel gedaan is. In mijn digitale platenkast wemelt het bijvoorbeeld van de zingende dames en heren die dol zijn op paard.

Bonnie Prince Billy ziet meteen wat er in de wei staat: Horses. Gillian Welch zier er maar liefst zes op zich afkomen en ze zijn nog wit ook Six white horses. Little Walter heeft geen idee wat hij met zo'n dier aan moet (Don't need no horse), maar Tommy Johnson juist wel: Ridin' horse. Verschil moet er zijn, vinden de Drive-By Truckers: Little Pony and the great big horse.

Was het Keith R of Gram P? Ze zijn hoe dan ook wild, maar in de uitvoering van Grams Flying Burrito Brothers vind ik ze toch het wildst: Wild Horses. PJ Harvey droomt heel mooi van paarden (Horses in my dreams) en ook Mogwai kiest duidelijk de kant van het paard  I chose horses.

Aretha Franklin deed deze koningspaarden eerder, maar vandaag mag Joss Stone zich laten gaan: All the King's horses. Sixteen Horsepower zingt met paardenkracht over een paardenhoofd (Horsehead) en Smog (aka Bill Callahan) kent geen medelijden: I break horses. Richard Thompson zit in zak en as: The angels took my racehorse away.

Wayne Shorter ziet een mysterieuze man lopen, verkleed als paard: Chief Crazy Horse. Paul Weller (Horseshoe drama) en Neil Young (Horseshoe man) hebben vooral oog voor paardenhoefjes. Het paard van Tony Joe White is tamelijk groot (High horse) en de paarden van Taraf de Haidouks zijn ronduit magisch: The Return of the Magic horses.

Maar het ultieme paardennummer is natuurlijk dat van America.

Al mag het paard zelf geen naam hebben.

  

28. De leukste jongens en meisjes uit de stal van Phil Spector

Ja, gek ventje, die Phil... hij vertoonde op zijn zachtst gezegd enigszins excentriek gedrag, maar had er wel kijk op en ook absolute oren naar. Spector was de man achter een hele reeks jaren 60-hits van door hemzelf samengestelde groepen. De leden van zijn stal waren onderling uitwisselbaar, zodat hij steeds kon bepalen welke stem het best in zijn dichtgetimmerde Wall of Sound paste.
Wat vond zijn stal eigenlijk van Phil Spector? Hoe was de studiorelatie tussen deze onbedorven jongelingen en hun lichtelijk psychopatische platenproducer? Dat gaan we maar eens nauwkeurig bestuderen aan de hand van een aantal songtitels. Naar het schijnt bevatten die allerlei gecodeerde boodschappen en hulpkreten. Dansen jullie ondertussen even mee?

Darlene Love laat luid en duidelijk weten dat Phil vooral niet te dichtbij moet komen, want Wait Til' My Bobby Gets Home. En ook Ruth Brown moet niets van zijn avances weten: Anyone but you. The Crystals maken melding van ongewenste intimiteiten (Then he kissed me) en Veronica zingt dat Phil nog even moet wachten: I'm so young.

Maar niet iedereen doet zo afwijzend. Zo vinden The Teddy Bears dat je Phil niet alleen op zijn gedrag en uiterlijk moet beoordelen: To Know Him Is To Love Him. Ook The Paris Sisters steken hun bewondering niet onder stoelen of banken:  I Love How You Love Me. En The Shangri-Las zien in Phil zelfs de Pim Fortuyn van de jaren zestig: Leader of the pack.

The Top Notes zijn ronduit blij met Phil en schreeuwen dat (nog voor The Beatles) van de daken: Twist and shout. The Ducanes waren onervaren, maar hebben veel van hem geleerd Little did I know. Kell Osborne doet wel een beetje vrijpostig (That's all right baby) en Obrey Wilson vindt Phil een echte kanjer: Hey there mountain.

Voor Curtis Lee is de samenwerking een groot feest (Under the moon of love) en Lavern Baker heeft een bijzonder koosnaampje voor Phil bedacht: Hey Memphis. The Shirelles vallen in een zwart gat, nu de opnames achter de rug zijn, maar waren gewaarschuwd: Mamma Said. En ook Bob B. Soxx & The blue jeans vinden het heel jammer dat aan de intieme studiosamenwerking een eind is gekomen: Why do lovers break each others heart?

Voor The Ronettes is Phil de ware. Zij willen met hem niets liever dan

huisje-boompje-beestje: 

27. Wie noemt een volwassene nou baby?

Oké.. dat je een baby 'baby' noemt, is best begrijpelijk. En dat je een kinderachtig zeikerdje voor 'baby' uitmaakt, daar gaan we hier ook niet moeilijk over doen. Maar een grote volwassene heel liefdevol met 'baby' aanspreken... Dat doe je toch niet? En toch gebeurt 't echt in sommige landen ter wereld. Ook in de muziek uit die landen hebben zangers en zangerinnen het meer dan vaak over baby's. Alleen, om wat voor soort baby's zou het dan gaan? Van die hele grote of juist van die leuke kleine? Ik moest toch maar eens een paar songtitels vertalen. Misschien wordt het dan wat duidelijker... 

The Blasters - Wat een gekke Baby!

J.J. Cale - Ik wil graag van je houden, Baby

Clifton Chenier - Baby, ik ben een varken voor jou

Bob Dylan - Ik zal vannacht jouw Baby zijn

Nick Cave - Je bent nu een Baby van niemand
Mazzy Star - Zij is mìjn Baby

The Heptones - Hé, waar is mijn Baby gebleven? 

Van Morrison - Het is nu allemaal voorbij, blauwe Baby

Kate & Anna McGarrigle - O, mijn suiker Baby

Randy Newman - Heeft u toevallig ergens mijn Baby gezien?

Louis Prima - Mag ik een bananasplit voor mijn Baby? 

Jonathan Richman - Mijn Baby houdt, houdt, houdt van me!

Doug Sahm - Hé Baby, laten we naar Mexico gaan!

The Unthanks - De man, dat is de Baby!

Loudon Wainwright - Pas op, er zit een Baby in huis!

Larry Williams - Mijn Baby heeft een ziel

ZZ Top - Ik kom net terug van Baby

 P.S. Toch nog even. Eigenlijk wel gek. Het verschijnsel 'liefdesbaby' kennen we hier natuurlijk wel. Die worden vooral gemaakt door BN-ers. En wat voor baby zou trouwens bedoeld worden in de uitdrukking "Throw away the baby with the bathwater"? En "Baby love" heeft muzikaal gezien weer niets met moederliefde, maar alles met The Supremes te maken.

26. Hoe zou het toch gaan met... King Sunny Adé?

Opeens stond hij er ergens halverwege de jaren '80 en opeens was hij ook weer van de podia verdwenen... King Sunny Adé. De vrolijke Nigeriaanse juju-tegenhanger van de briljante Fela Kuti. Die laatste was, laten we zeggen, wat duidelijker aanwezig, waardoor zijn evenzeer getalenteerde collega en tijdgenoot Sunny Adé hier toch enigszins werd overschreeuwd. Hoe zou het hem vergaan zijn?

King Sunny Adé (1946) was met zijn band His African Beats een ster op het Afrikaanse continent. Al gauw werd hij de Afrikaanse Bob Marley (huhh?) genoemd. Maar dat was ook wel weer handig, want zo kreeg hij een contract bij Marley's platenlabel Island. Adé paste zijn stijl wat aan en voegde westerse instrumenten, zoals psychedelische slidegitaar, synthesizers en meerstemmige zang toe. Zo kreeg hij meer en meer aandacht in de Verenigde Staten en Europa, maar het geluid bleef onmiskenbaar Afrikaans.

King Sunny Adé maakte in die jaren twee toch wel klassieke platen: "Juju music" (1982) en "Synchro System" (1983). Iedere westerse muziekliefhebber die een beetje verder luisterde dan gemiddeld, had ze wel in de kast staan. Even wat geheugen opfrissen:

Van Juju Music: Ja Funmi

Van Synchro System: Tolongo

Mooi hè? Toch werden de successen en de platenverkoop in het westen eind jaren '80 minder. Wel werd "Odu" (1998) nog genomineerd voor een Grammy Award, maar dat kon het tij niet keren. In Afrika bleef King Sunny Adé echter heel populair. Hij werd ook op zakelijk gebied één van de machtigste mensen in Nigeria.

Maar het leuke is... Zonder dat wij daar in het westen iets van wisten, bleef hij toch af en toe een bezoekje aan de studio brengen. In 2000 verscheen "Seven Degrees North" en in 2010, dus voor het eerst in tien jaar, was er zowaar weer mooi nieuws "Baba Mo Tunde".

En verder doet ook alles het nog. Verrassend goed zelfs. Kijk maar:

25. Iedere zondagochtend weer... MuziekMozaiek

"Goedemorgen lieve luistervrienden, fijn dat u weer allemaal aan het toestel zit". Elke zondagochtend kwam hij via mijn vaders radio de huiskamer binnen en dat bijna 37 jaar aan een stuk... Willem Duys met zijn wekelijkse programma MuziekMozaïek. Zijn begeleidende teksten fluisterde hij intiem de microfoon in en dat deed hij een heel uur lang. Steeds in combinatie met een alles overheersende voorkeur voor licht klassiek, keurig cabaret en middle-of-the-road jazz. Als je per ongeluk iets te lang luisterde, kreeg je er meteen uitslag van. Ter verwerking van dit hardnekkige jeugdtrauma een enigszins aangepaste aflevering van MuziekMozaiek. Met muzikanten die Willem Duys (1928-2011) op zondagochtend absoluut nóóit aangekondigd zou hebben.

(ietwat temerige fluisterstem)
"Goedemorgen lieve luistervrienden, fijn dat u weer allemaal aan het toestel zit. Omdat het nu al zo zomers drukkend warm is, beginnen we dit melodieuze zondagse uurtje MuziekMozaiek met het Congolese muziekensemble Konono No1. Luistert u maar eens aandachtig naar het heerlijke Paradiso, dat u vast zal bekoren.
"Ja, je voelde de emoties oplopen. Dus is het hoog tijd, lieve muziekvrienden, voor een fijn stukje jazzmuziek. Ik heb iets voor u meegebracht van mijn goede vriend Archie Shepp. Hij gaat voor u spelen het meeslepende nummer Blasé. 
"Van Archie is het natuurlijk maar een klein stapje naar een fijn klassiek werkje van ons aller Philip Glass, die met zijn compositorische capaciteiten zeker in de buurt komt van mijn goede vriend Tonny Eyk. Dus ik zou zeggen, schenkt u uw glass maar vast in. Grapje natuurlijk op deze toch wel erg warme zondagochtend, lieve luistervrienden... hier is Philip met het boeiende stuk The Grid, een indiaanse rituele regendans. 
"En wat u zo dadelijk te horen gaat krijgen, is een leuk springerig groepje dat ik zelf ontdekt heb... het zijn, zeg ik het goed, jawel Ze Kremps uit Amerika en ze spelen voor u een gevoelige, heerlijk romantische song genaamd De Surfvogel.
"Ja, lieve muziekvrienden, u heeft ongetwijfeld wel eens van hem gehoord... Ik bedoel uiteraard het van oorsprong Nederlandse zangtalent Don van Vliet. Hij is ook buiten onze grenzen heel bekend geworden en verdient zeker een plaatsje in deze MuziekMozaiek. U gaat hem nu horen met het knusse Abba Zaba, opgedragen aan het beroemde Zweedse zangkwartet.
"En ach, wat zou een MuziekMozaiek vandaag de dag toch zijn zonder die onvergetelijke MC5, mijn lieve luistervrienden en -vriendinnen? Daarom op deze prachtige zondagochtend de mooie song Kick out the jams, wat zoveel wil zeggen als "Trossen los, kameraden!" Zet u het volume van uw toestel maar wat hoger, want hier zijn ze.
"De zoetgevooisde zanger Ian Dury doet in de verte sterk denken aan onze zingende kraandrijver, mijn ontdekking en goede vriend Lee Towers, de Nederlandse Frank Sinatra uit Rotterdam. Ik ga Ian laten horen met een gevoelige ballade over alle heerlijke geneugten des levens, Sex & drugs & Rock & Roll. 
"We besluiten deze 3847ste MuziekMozaiek met het bekoorlijke zangeresje Lydia Lunch dat ons met haar diepwarme stem en in haar nieuwe automobiel naar het nieuws begeleidt. Zittend achter het stuur gaat zij When I get My Cadillac voor ons zingen. En ik, lieve luistervrienden en -vriendinnen, hoop dat u net als ikzelf weer naar hartelust van mij genoten heeft. Tot de volgende week". 

Ter afsluiting een leuke persiflage van André van Duin om nog eens te laten horen hoe Willem Duys in werkelijkheid klonk. Hij kon er zelf ook om lachen en dat pleit weer wel voor hem...  

24. Waar zijn die rockjongens uit het Zuiden gebleven?

Southern rock was in de jaren 70 verplichte kost voor iedereen die van echte gitaarbands hield. Dan bedoel ik wel èchte... dus niet dat theatrale gepiel van Genesis, Yes of Supertramp uit Engeland. Jakkie. En er waren natuurlijk ook handenvol nep rockjongens uit het Zuiden, zoals 'Molly Hatchet', 'Black Oak Arkansas' en 'The Ozark Mountain Daredevils' (hoe geconstrueerder de naam, hoe slechter de muziek), maar die kwamen mijn kast niet in. O ja, 'Lynyrd Skynyrd' hadden we ook nog... maar ik niet, want dat vond ik echt helemaal niks.
Toch nog eens kijken en luisteren met de verwende ogen en oren van 2013... Hebben mijn helden-van-toen de tand des tijds eigenlijk wel kunnen doorstaan? En zouden ze in hun oude jaren 70-bezetting nog steeds volle zalen kunnen trekken? 

Dat valt niet tegen... Green grass and high tides van The Outlaws klinkt in 2013 nog even fris als in 1975. 

Charlie Daniels is toch een twijfelgeval Legend of Wooley Swamp. Ik ga zijn (bescheiden) bestaan in mijn digitale platenkast ernstig heroverwegen, want goede muziek moet tijdloos zijn. Neem nou J.S. Bach. 

De Doobie Brothers doen het ook in 2013 nog steeds. En tot mijn aangename verrassing kwam ik een filmpje uit 2004 tegen met een prima versie van Long train running. 

Kijk nu toch eens... de Marshall Tucker Band ('Ramblin'') met Toy Caldwell, die speelt zonder plectrum en niet eens kramp in z'n duim heeft!

En Little Feat (toen nog met Lowell George, daarna was er nog maar weinig van over) klinkt in mijn iets oudere oren van 2013 nog net zo prachtig als in mijn jeugdige oren van 1977: Dixie Chicken

Gelukkig hebben we vandaag de dag de Kings of Leon ('Molly's chamber') en vooral natuurlijk de geweldige Drive-By Truckers, ook goed vertegenwoordigd in mijn digitale collectie: 'The Righteous Path'. Maar in al die jaren is er nog steeds geen waardige vervanger komen opdraven voor de enige echte Allman Brothers Band. Ze bestaan nog wel, maar inmiddels als een soort variëté-act. Ik bedoel dus in de oorspronkelijke bezetting met Berry Oakley en Duane Allman: 

23. Toen was geluk heel gewoon (M)...

In de idyllische jaren 50 en vroege jaren 60 van de vorige eeuw was geluk heel gewoon en het leven heerlijk helder, duidelijk en overzichtelijk. De stoepjes werden nog keurig geschrobd en de honden haalden het niet in hun hoofd om erop te poepen. En wat ook handig was... in de muziekwereld wist men precies wie bij wie hoorde. Niet van dat gemengde gedoe, maar gewoon lekker simpel oud bij oud, jong bij jong, wit bij wit, zwart bij zwart en zwart & blind bij zwart & blind (The Five Blind Boys of Mississippi - My robe will fit me). Maar ook jongens en meisjes waren in die fijne tijd nog vrij verschillende soorten, die in groepsverband gescheiden zongen. Hoewel... als ze braaf was, mocht er heel af en toe een meisje meedoen. Die gaan we nu dus mooi niet draaien.

Om de goden niet te verzoeken, houd ik het ook maar gescheiden. Een volgende keer leggen we de meisjes op de digitale draaitafel; vandaag doen we een rondje jongens. De Wiener Sänger Knaben zijn er niets bij...

The Marcels bekeken de wijde omgeving door een speciale bril en dachten ook in 1961 nog dat de maan blauw was ('Blue moon') en The Clovers lopen een blauwtje: 'Your cash ain't notthing but trash'. The Flamingos hebben nergens anders oog voor ('I only have eyes for you').

The Silhouettes hebben hoorbaar haast met het vinden van een baantje ('Get a job') en The Five Satins konden nog niet zo goed spellen: 'A nite like this'. The Passions zien het maar somber in ('You don't love me anymore') en The Orioles liggen zelfs huilend in de kerk 'Crying in the chapel'.

The Cleftones beschuldigen de concurrentie van leugenachtigheden ('There she goes'), terwijl The Regents zich juist belogen en bedrogen voelen door hun fiancée: 'Liar'. The Spaniels weten van gekkigheid niet wat ze moeten zingen: 'Crazee beebie doo wop'. En The Checkers eigenlijk ook niet... 'Oh, oh, oh baby'.

The Crests willen goed kunnen zien wie ze voor zich hebben 'Sixteen candles' en The Diamonds zien iets heel kleins: 'Little darlin''. The Tempos lijken ondanks hun naam niet echt veel haast te hebben ('See you in september'). Wat The Teenagers toen al dachten, is van alle tijden: 'Why Do Fools Fall In Love'.

Het leukste heb ik voor het laatst bewaard. Een prachtig nummer, waar ik tot mijn verrassing ook een heel mooi filmpje bij vond: