67. It's sum... sum... sum... sum... sum... sum... summertime

Jahaaaa.. het is zo ver! Het weer zit nog niet helemaal mee, maar dat mag de pret niet drukken. Het is weer zomertijd. Dat betekende vannacht natuurlijk wel een uurtje extra slaaptekort (tenzij je lekker een uurtje langer bent blijven liggen), maar je krijgt er zo ontzettend enorm veel voor terug. Ongelofelijk gewoon. Het blijft bijvoorbeeld langer licht. Dus je kunt vanaf vandaag weer langer buiten sporten, buiten spelen of heerlijk kokkerellen in de buitenkeuken. En natuurlijk kunnen vanaf nu ook de lampjes binnen een stukje later aan. Daar was het ooit, in 1977, om begonnen. Want dat scheelt echt gigantisch veel elektriciteit, omdat woning en tuin niet langer vanaf vijf uur 's middags fel verlicht hoeven te worden. Geweldig toch? Wat een uitvinding. Was het altijd maar zomertijd! Je zou bijna in zingen uitbarsten. In mijn digitale platenkast gingen ze vannacht dan ook al flink te keer. Het was één groot feest:  

De wintertijd was te lang, dacht Sly Stone, dus het is hoog tijd voor Hot fun in the summertime. DJ Jazzy Jeff is gewoon blij dat het zo ver is (Summertime) en Eddie Cochran is een beetje ontroerd: Summertime blues. In Engeland begint het feest een uurtje later, maar als het uur U er is, dan is Van Morrison niet meer te houden: Summertime in England. Ook Placebo doet het graag op z'n Engels, maar dan wel met een regenbuitje erbij: English summer rain.

The Loving Spoonful houdt niet zo van de zomertijd op het platteland (Summer in the city), maar de Isley Brothers juist wel, want daar heb je zo'n heerlijke Summer Breeze. John Martyn heeft een lofzang op de zomertijd gemaakt: Sing a song of summer. En Jonathan Richman krijgt van de zomertijd een heel apart gevoel van binnen: That summer feeling.

The Beach Boys zijn opgetogen. Een hele zomer lang is het zomertijd: All summer long. Yo la Tengo (The summer) en Mogwai (Summer) lijken misschien wat ingetogener, maar dat is schijn. The Style Council hoopt op een lange, hete zomertijd: Long hot summer. Voor Miles Davis is het gewoon een sprookje: Once upon a summertime.

En Mungo Jerry zingt het al jaren van de daken, zing het nu zelf maar eens mee:

Sing along with us, dee dee dee dee dee
Da da da da da, yeah we're hap-pap-py
Da da da dee da doo dee da dee da dee da da, yeah
Da da da da da, dee da da dee da da  

66. Als de dood voor bloot

Ik weet het nog goed. Als de dag van gisteren. Het was ergens eind november en er scheen een flauw zonnetje. Plotseling werd ik geboren. Opeens was ik er. Van niets zo maar iets geworden. Ik heb geen centje pijn gehad. Het was zo gepiept. En heerlijk kalm en relaxed lag ik erbij. Fijn, dacht ik, missie geslaagd. Niks meer aan doen. Maar toen begon het gedonder. Luiertjes, rompertjes, gebreide sokjes, borstrokjes, hemdjes, broekjes, truitjes, mutsjes... Nog maar net op aarde en ze deden me meteen al van alles aan. Ik werd ingepakt in dikke lagen katoen en wol. Alsof ze iets wilden verbergen. Geheel aan het oog wilden onttrekken. Iets dat niemand mocht zien. Die nacht kon ik nauwelijks slapen. Want ze deden ook nog warme dekentjes over me heen. Jaren later begreep ik het pas. Het kwam door als de dood voor bloot. Maar toen was het al te laat. Ik was er gewend aan geraakt om meestal kleren aan te doen. Ook als dat niet direct nodig was. Hoe zouden ze in muzikantenland met deze ernstige problematiek omgaan? Zouden ze daar wel tegen een blootje kunnen? Laten we eens een rondje langs de velden doen.

Dan blijkt dat ze er zelfs heel goed tegen kunnen. John Mellencamp bijvoorbeeld vindt het ronduit heerlijk om in zijn blootje te dansen: Dance naked. Bonnie Prince Billy voelt zich heel wat in zijn blote niks: Naked lion. En Van Morrison doet niets liever dan zonder kleren door het donkere woud lopen:: Naked in the jungle.

Cat Power heeft niets te verbergen, voor niemand (Nude as the news) en Skip Spence doet zijn kleren uit waar en wanneer hij dat zelf wil: Naked if I want to. De Red Hot Chili Peppers houden wel van een verfrissend buitje op de blote huid (Naked in the rain), terwijl de Queens of the Stone Age meer voelen voor een blote combinatie: Skin on skin.

Michael Chapman slaat behoorlijk op tilt als hij dames zonder kleren ontwaart (Naked ladies and electric ragtime) en voor Paul Westerberg zijn blote dames zuiver zilver: Silver naked ladies. The Cramps zien iets bloots, hoepla, naar beneden vallen: Naked girl falling down the stair. En de Drive By Truckers doen heel ingewikkeld over bloot enzo: Dead, drunk and naked.

Jeff Buckley vindt het gewoon leuk om naar iets bloots te kijken: Your flesh is so nice. Ook P.J. Harvey kijkt haar ogen uit. Nog nooit zoiets moois gezien: My naked cousin. Voor David Gray is bloot gewoon bloot: Flesh. En ook Sly Stone is er vrij laconiek over. Het is niet meer dan de Skin I'm in.

Radiohead gaat nu het nummer Nude open en bloot voor ons spelen. Live.  

65. Percy Mayfield, poet of the blues

Percy Mayfield is de maker van "Hit the Road Jack", dat vooral bekend is geworden in de versie van Ray Charles. Hij was niet alleen een zeer begenadigd songwriter, maar ook een succesvol rhythm & blues artiest met een 'zoetvloeiende' stem die uit duizenden herkenbaar is. Wat je noemt een echte "Poet of the blues".

Mayfield (1920) probeerde als zanger aan de slag te komen in Texas, maar hij kreeg daar geen voet aan de grond en verhuisde in 1942 naar Los Angeles. Het duurde nog vijf jaar voor hij hier zijn eerste single “Two Years of Torture" mocht opnemen. Het nummer verkocht goed genoeg om in 1950 bij het gerenommeerde Specialty Records te mogen tekenen.   

Anders dan veel collega-blueszangers aan de West Coast deed Percy Mayfield geen enkele moeite om bij een blank publiek in de smaak te vallen. Hij schreef en zong zijn eigen nummers en bleef zijn eigen stijl tot het eind toe trouw. Dat leverde prachtige ballads op als “Please Send Me Someone to Love, een grote R&B-hit in 1950.  
Twee jaar later raakte Mayfield ernstig gewond bij een auto-ongeluk. Het gevolg was dat hij niet meer kon optreden. Gelukkig voor ons bleef hij wel schrijven en nummers opnemen, zoals “Strange Things Happening”, “Lost Love”, “What a Fool I Was”, “Nightless lover”, Memory pain” en het meer dan prachtige "You don't exist no more".

In 1961 hoorde Ray Charles Mayfields “Hit the Road Jack” dat oorspronkelijk zo klonk: Hit the Road Jack. In zijn versie werd Hit the Road Jack een grote hit en Charles contracteerde hem snel als songwriter voor zijn eigen label. Later zijn er overigens nogal tal van covers verschenen, waaronder:

Hit the Road Jack door The Animals

Hit the Road Jack door David Johansen

Hit the Road Jack door The Stampeders

Hit the Road Jack door The Blues Brothers

Voor Ray Charles schreef Percy Mayfield in zijn kenmerkende stijl diverse nummers, zoals “At The Club”, “Danger Zone”, and “But on the Other Hand, Baby”. In 1984 stierf hij aan een hartaanval, de dag voor zijn 64ste verjaardag. Hij was toen al jaren in de vergetelheid geraakt. 

Helaas zijn er geen levende beelden van Percy Mayfield voorhanden. Daarom 

mag Ray Charles hier Hit the Road Jack nog maar een keertje live laten horen:

64. Wordt het niet weer eens time for a change?

Nog niet eens zo heel lang geleden, toen ik ietsje jonger was dan nu, werd het vaak en lang lezen van boeken zowel geestelijk als fysiek als heel ongezond beschouwd. Als ik weer eens een nieuwe Dik Trom, Arendsoog, Kant of Heidegger opensloeg, klonk het steevast: "Jongen, al dat lezen de hele tijd, dat is echt helemaal niet goed voor je. Ga toch eens lekker buiten spelen met de andere kinderen". Maar moet je tegenwoordig je oor eens te luisteren leggen op straat en in de huiskamer. Daar klagen de overbezorgde ouders-van-nu: "Hè, zit je alweer achter dat ding? Je hebt nou echt wel lang genoeg gegamed hoor. Dit is echt niet gezond meer. Ga toch eens een boek lezen!" De moraal van dit verhaal... het kan verkeren. Als je gewoon maar lang genoeg wacht, verandert alles vanzelf. En wat tegelijk opvalt: als je iemand hoort roepen dat het tijd is voor een verandering, dan verandert er meestal niets. Van die dingen, ja. Maar goed, hoe wordt er in de muziekwereld omgegaan met veranderingen? Hoe flexibel zijn ze daar eigenlijk? Dat zullen we eens haarfijn uitzoeken...   

Bonobo vindt echt dat er iets moet veranderen (Change is what we need) en ook Marvin Gaye is niet tevreden over de huidige situatie Change what you can. Sam Cooke (A change is gonna come), Leelah James (A change is gonna come), Otis Redding (A change is gonna come) en Aretha Franklin (A change is gonna come) stellen hen eensluidend gerust.

Dan zijn er natuurlijk altijd muzikanten die het op de persoonlijke toer gooien, zoals Fenton Robinson (I've changed), Stevie Ray Vaughan (I'll change) en Dexter Gordon: You've changed. Of die moeite hebben met verandering, zoals She & Him (Change is hard) en Rod Stewart: I wouldn't ever change a thing. Frankie Miller (I Can't change it) en Songs: Ohia denken dat er helaas maar weinig aan te doen valt: An ace unable to change.

De Screaming Trees zien een duidelijke verandering (Change has come), net als bijvoorbeeld John Cale: Changes made. Volgens Chris Isaac is er helemaal niets veranderd (Nothing's changed), maar Sharon Jones denkt daar weer heel anders over (Something's changed) en The Gun Club weet zelfs precies hoe het zit: Emily's changed. J.J. Cale snapt bij god niet waar het allemaal voor nodig is, al die Changes. En Corinne Bailey Rae heeft alles het jaar rond goed bestudeerd en weet het nu zeker: Seasons change.

Tom Waits is realistisch. Grote veranderingen zitten er niet in, maar een kleintje? Wie weet...

63. Loopt u even mee?

We lopen wat af in ons leven. Dat begint 's ochtends meteen al bij het uit bed komen. Voor je het weet heb je er weer een paar meter opzitten. En dan moet het echte werk nog beginnen. Naar de kroeg, naar de dokter, naar de maan, naar de duivel, in het honderd... je hebt zelfs mensen die alles laten lopen. Die doen dat vaak nog op zeer hoge leeftijd. Bovendien storten veel soortgenoten zich geheel vrijwillig op allerlei loopvarianten, zoals daar zijn wandelen, trimmen, joggen, rennen of gewoon er stevig de pas in zetten. Zogeheten Nordic Walkers proberen parmantig wandelend met twee stokken lelijke gaatjes in mooie bospaden te prikken. Soms loopt het natuurlijk ook van binnen niet helemaal lekker. En als iemand (vaak in uniform) vriendelijk maar dwingend aan je vraagt "Loopt u even mee?", ben je waarschijnlijk een aardig stukje van de weg geraakt. Hoe vaak zouden ze dat in muziekland te horen krijgen? Daar komen we gauw genoeg achter. Zo maar een greep uit de 256 antwoorden...

Er zijn zeker vijf muzikanten die het vriendelijke verzoek hebben gekregen om even mee te lopen. Dat zijn om te beginnen Baby Face Leroy (Take a little walk with me), Otis Spann (Take a little walk with me) en Muddy Waters: Take a walk with me. Maar ook Neil Young (Walk with me) en Mark Lanegan (Come walk with me) moesten eraan geloven.

Maar de meesten bleven toch buiten schot. Paul Weller zette het meteen op een lopen: Why Walk When You Can Run. Little Willie John paste een andere tactiek toe (Walk slow) en Lou Reed nam enig risico (Walk on the wild side), maar met succes. Jimmy Rogers sloeg het aanbod beleefd af (Walking By Myself) en James McMurtry ontsnapt door tussen de druppels door te lopen: Walk between the raindrops.

Dan Auerbach houdt niet zo van bos en hei, maar wandelt het liefst gewoon over straat: Street walkin'. Fairport Convention vindt alleen af en toe een klein stukje wandelen leuk: Walk Awhile in tegenstelling tot Willy Mason die niet van ophouden weet: Gotta keep walking. James Hunter wandelt er gewoon van tussen, als dat van pas komt: I'll walk away. En voor Mark Kozelek moet je oppassen: Walk all over you.

In de jazz wordt al net zo stevig doorgewandeld. Bijvoorbeeld door Leroy Vinegar: Walk on. En ook Miles Davis hield van de paden op, de lanen in: Walkin'. Sonny Clark zag opeens een vreemde gedaante binnenwandelen (Love walked in) en Manu Katché vindt wandelen echt helemaal snoezig: Lovely walk. Art Pepper heeft zojuist nieuwe wandelschoenen aangeschaft en is daar heel trots op: Walkin' shoes.

Het ultieme liefdeslooplied is van Los Lobos: 

 I'll walk alone (if I can't walk with you)

62. De tragiek van Donny Hathaway

Donny Hathaway werd in januari 1979 dood gevonden op de stoep voor zijn huis in New York. Hij was al een tijd depressief en even daarvoor op 43-jarige leeftijd uit het raam gesprongen. Het gebeurde op het hoogtepunt van zijn te korte muziekcarrière, waarin er maar drie eigen studioplaten en een live-elpee van hem werden uitgebracht.

Donny Hathaway begon als liedjesschrijver, sessiemuzikant en producent voor onder anderen The Staple Singers, Aretha Franklin en Curtis Mayfield. Hij werd vooral bekend door zijn samenwerking met Roberta Flack, met wie hij in 1972 een elpee met tameljk mierzoete duetten opnam. De single "Where is the love" van dit album was zowaar goed voor een Grammy. Net als Oscars voor een film zeggen Grammy's echter niets over de kwaliteit van een nummer. En naar mijn eerlijke, maar bescheiden mening stelt die hele elpee met Roberta Flack weinig of niets voor. Dus die schrap ik nu gewoon even uit het rijtje. Want het gaat me vooral om zijn solo albums, waarvan de eerste verscheen in 1970:

Everything is everything,

 waarop ook zijn prachtige debuut single stond: "The Ghetto".

De opvolger, een jaar later, was een album met louter covers. Het werd een behoorlijk succes en dat is in de muziek vaak omgekeerd evenredig met goed: het is zeker zijn minste. Zo te horen was hij al enigszins in de ban geraakt van Roberta Flack, want bij beluistering springt het glazuur soms van je tanden:

Donny Hathaway

 Maar je kon ook wel weer horen dat hij mooi, invoelbaar

 kon zingen: He Ain't Heavy, He's My Brother.

Zijn derde studio elpee kwam uit in 1973. In niets te vergelijken met de vorige en absoluut de beste van zijn studioplaten. Dieper, emotioneler en doorleefder dan de andere twee. Hij vocht toen al tegen een zware depressie.

Extensions of a man

Luister maar eens naar Valdez in the country.

Helaas heb ik nergens representatieve, bewegende live-filmpjes van Donny Hathaway kunnen vinden. Daarom heb ik zijn live-elpee uit 1972 maar voor het laatste bewaard. Is in ieder geval hoorbaar hoe fantastisch hij in het echt klonk. Mag dus in geen enkele muziekcollectie ontbreken...

   

61. Het is de wind, de wind, mijn lieve kind

Je ziet 'm niet. Maar je hoort 'm wel en je voelt 'm ook... Het is het onzichtbare natuurverschijnsel dat wij net als de Duitsers en de Engelsen "wind" noemen. Wind is er in alle soorten en maten. Je hebt harde wind, zachte wind, rukwind, dwarrelwind, tegenwind en verder boeiende varianten als storm, orkaan, tornado of lentebriesje. Nou ja, daarmee vertel ik niets nieuws natuurlijk. Je hebt ook winderigheid. Dat is een apart soort wind, waar vaak een luchtje aan zit. Sommige, veelal wat oudere, mensen laten zo'n apart soort wind vaak beetje bij beetje aan het lichaam ontsnappen. Dat gaat dan regelmatig gepaard met een kort, piepend plofgeluid. Heel ontroerend. En dat er ook in maart een gure, schrale, snijdende oostenwind kan staan, daarvan is vandaag en de afgelopen dagen het overtuigende bewijs geleverd. Zouden ze daar in mijn digitale platenkast ook iets van merken?

Ja, toch wel. Voor Sandy Denny (Winter winds) en Black Prairie voelt het echt als een heel ander jaargetijde: Winter wind. Moby Grape is er ook niet bijster over te spreken Bitter wind, maar Billie Holiday is nog duidelijker: Ill wind. Billy Cobham voelde hem ijskoud van opzij komen Crosswind. Cat Power had niet gedacht dat het zo erg was: Wild is the wind.

Leslie Feist had enorme wind tegen (Caught a long wind) en ook Nico kreeg de wind behoorlijk van voren: Facing the wind. De Headless Heroes fietsten de verkeerde kant op (The North Wind Blew South), terwijl Van Morrison de kille situatie heel poëtisch vergeleek met een Cold wind in August. Maar ook windsmaken verschillen: Jimmy Rogers (Blow wind blow) kan er niet genoeg van krijgen.

 

Neil Young dacht al gauw aan windkracht 4 (Four strong winds) en de heren van America zaten in een koude windvlaag: Wind wave. Paul Westerberg zag genoeg aanleiding om er vandoor te gaan: Runaway wind. J.J. Cale zit er allemaal niet zo mee (Anyway the wind blows) en ook voor Red Garland was het eigenlijk maar slap gedoe: Soft winds.

                    Leo Kottke blijft zich verbazen over zoveel schraal en guur natuurgeweld:

Kun je dit filmpje niet direct openen, klik dan hier.

60. En wie zit er 's zondags weer vooraan in de kerk?

Je hebt "Eerst zien, dan geloven". En je hebt "Eerst geloven, dan zien". Wie bijvoorbeeld zegt "Ik geloof dat daar een mier loopt met drie koekjes op zijn rug", weet dat eigenlijk wel zeker. Die kijkt gewoon even om zich heen. En als weer eens een prettig iemand heel blij tegen mij zegt "Ik geloof in jou", dan denk ik "Kijk, dat heeft zij (een prettig iemand is in mijn geval natuurlijk altijd een zij) toch maar even goed gezien". Want 'geloven' is dan natuurlijk gewoon iets 'goed zien'. Ik zal trouwens de laatste zijn die het tegenspreekt, omdat ik ook geloof in mezelf. En in het leven. Maar wie bijvoorbeeld gelooft dat je door mediteren kunt leren vliegen of over water lopen. Of wie gelooft in een hogere macht of persoon... die weet helemaal niet zeker of dat allemaal wel waar is. Die wil dus heel graag iets zien dat niet zichtbaar is. En dat is pas het ware geloven. Ook in de muziekwereld wordt druk aan het ware geloof gedaan. Het is een soort zingend geloven. Veel van 'mijn' muzikanten zitten elke zondag helemaal vooraan in de kerk. En er wordt ook nog eens heel luid gebeden. Voor alles en nog wat. 

Ronnie Earl gaat nogal swingend de kerk in (Churchin') en ook Lyle Lovett gaat in de Church helemaal uit zijn dak. Voor de Nitty Gritty Dirt Band met Ricky Skaggs is het een gezellig vrienden- en familiegebeuren: Little mountain church house. En Stephen Stills wil na CSN & Y graag weer eens ergens bijhoren: Church (Part of someone). De Drive By Truckers hadden wind tegen, moesten berg op en de brug was open: Late for Church.

Frank Sinatra gaat weer eens trouwen, maar is iedere keer weer bang dat hij te laat komt: Get me to the church on time. Sun Kil Moon heeft zijn eigen kerkgenootschap (Church of the pines) en Jimi Hendrix behoort tot de luidruchtige Electric Church Red House gemeente. Timbuk3 gaat duidelijk in het Diepe Zuiden ter kerke: Rev. Jack & his roamin' cadillac church. En Miles Davis heeft aan een klein kerkje meer dan genoeg: Little church.

Er wordt vooraan op de eerste rij ook heel wat afgebeden. Aretha Franklin (I say a little prayer) zit zusterlijk naast Percy Sledge die graag iets bijzonders kwijt wil: My special prayer. The Outlaws weten van geen ophouden (Keep prayin') en Luiz Bonfa doet het op z'n Braziliaans: Uma prece. Tsja, en grappenmakers zitten er natuurlijk ook tussen: Massive Attack (Prayer for England) en Nick Cave (Idiot prayer). 

Ray Charles is weer eens ondeugend geweest (Sinner's prayer) en Jeff Buckley heeft het nieuwe jaar alvast in zijn gebeden opgenomen: New year's prayer. John Coltrane wacht rustig af, intussen een gebedje opzeggend: I'll wait and pray. Sixteen Horsepower bidt altijd heel gepassioneerd: Praying Arm Lane. Maar de hoofdprijs in deze bidwedstrijd gaat naar Otis, die hier nog niet dood, maar erg springlevend is:

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

59. Mijn 10 mooiste gitaarsolo's (hier door anderen gespeeld)

De afgelopen weken heb ik nogal veel in het wilde weg gemijmerd. Dus vandaag ga ik maar eens ongeremd uit mijn dak. Het is tijd voor mijn 10 mooiste gitaarsolo's. Allemaal elektrisch, geen jazz, klassiek of "wereld" (want dat zijn verhalen apart) en niet alleen maar technisch hoogstaand (want dat is ook niet alles). Nee, gewoon lekker heftig.
Vooral de combi met zo'n heerlijk stuwend hammondorgel is killing. Dat komt bij een beetje gevoelig mens toch keihard binnen? Sterker nog, en ik durf dat zo maar te zeggen: wie hier niet helemaal van vol schiet, is gewoon niet zelfs maar een bèètje gevoelig. 
Toegegeven, je moet natuurlijk wel vaak het halve nummer doorploegen voor de solo aan de beurt is, maar dat hoort zo... net als in veel andere gevallen is dat iets om naartoe te groeien. Op je persoonlijke luchtgitaar meespelen mag (mits de gordijnen dicht zijn) en hard draaien is zelfs verplicht. En o ja, mijn 10 mooiste gitaarsolo's laat ik hier voor de verandering maar eens door een paar van mijn collega-gitaarwonderen spelen...

Mag hier zeker niet ontbreken: Neil Young. Niet de meest technische misschien, maar wel een van de beste. Want mooie muziek is vaak worstelen om uiteindelijk toch weer boven te komen. Zoals in The last dance (Time fades away).

Ook een ereplaats gaat naar twee gitaristen in één nummer: de Intro en Sweet Jane van Lou Reeds Rock & Roll Animal door Dick Wagner en Steve Hunter. Je zou dit moois bijna vergeten en dat mag niet.

Led Zeppelin en Jimmy Page in Since I've been loving you, toch wel een van de heftigste nummers aller tijden.

Ik ben nooit zo heel stuk van Gary Moore geweest, maar hij neemt hier wel vet mooi een prachtig nummer van Donny Hathaway onderhanden: I love you more than you'll ever know.

Van Ronnie Earl vond ik tot mijn grote verrassing niet zo maar een live solo'tje uit mijn collectie, ik stuitte op een compleet concert. En 100% qua beeld en geluid. Daar gaan we natuurlijk niet moeilijk over doen. Helemaal dus. Deze man is zò goed. Superieur: Hope Radio 2007 (by the way, er is ook een gelijknamige cd). 

Ik heb eindeloos getwijfeld tussen twee nummers van Richard Thompsons "More guitar" en ik kom er niet uit. Dus ik doe ze gewoon alletwee. Ex aequo: "Can't win" en "When the spell is broken".

Jimi Hendrix heeft heel veel gitaarmoois gedaan, maar was naar mijn bescheiden mening op zijn best in zijn eigen Band of Gypsys.Van begin tot eind goed, dus geheel willekeurig: Who knows.

Stevie Ray Vaughan misschien wel net zo goed, zij het uiteraard wel minder baanbrekend: Cold shot.

En een tweede was er niet, is er niet en zal er ook nooit komen... Duane Allman in One way out (Live at Filmore East).

Maar deze man heb ik er vandaag uitgelicht. Hij zakte na een gloedvolle

 beginperiode volledig weg in saaie pantoffelmuziek, maar liet in 2009 overtuigend

 zien weer helemaal bij de les te zijn. Regelrecht uit de tenen:

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

58. Sterren stralen overal

Je hebt sterren die dansen op het ijs, sterren die vallen, rare sterren die springen, sterren in films (als in: filmsterren), sterren op het doek en sterren die zeuren (als in: twitteren). Je hebt dure restaurants met sterren, sterren die van sterren houden, een sterrenparade, heel veel grote Hollandse sterren op het Piratenfestijn en een Sterren.nl Top 20. Je hebt zelfs sterren die gewoon aan de hemel staan. Eigenlijk zie je overal sterren stralen, als je maar een beetje om je heen kijkt. En o ja, natuurlijk, ik zou het bijna vergeten... je hebt ook nog mooie liedjes met sterren. Die zijn om naar te luisteren. Of om op het ijs te dansen.

In liedjes hebben sterren allerlei kleuren: blauw bij Ryan Adams (When The Stars go Blue), zilver bij het Penguin Cafe Orchestra (Silver star of Bologna), matzwart bij Antony and The Johnsons (Soft Black Stars) en rood bij Songs: Ohia (The one red star). Polica houdt het gewoon op donker: Dark Star.

De Screaming Trees (I See Stars) en Kevin Ayers (Stars) zien sterretjes, maar Lauryn Hill ontdekt een heel grote: Superstar. Voor Fink zijn ze allemaal hetzelfde: Under the same stars. Sergio Mendes ziet er enorm veel (So many stars) en Paul Weller loopt in de smog en ziet er maar één: One Bright Star. Gelukkig ziet Stevie Wonder er ook nog een: Another Star. Steve Miller wil er op klimmen (Wish Upon a Star) en Nick Drake eraan gaan hangen: Hanging on a star.

Corinne Bailey Ray voelt wat het is om een ster te zijn (Like a Star), volgens Beth Orton zijn alle sterren huilebalken (Stars All Seem To Weep) en Gene Clark heeft er een aan de hemel zien staan die kan schieten: Shooting star. Chris Isaac houdt van sterren in cowboyfilms (Western stars) en Sly Stone wil niet al te moeilijk doen: Everybody is a star.

  

Ook in de jazz zijn ze helemaal dol op sterren. Cannonball Adderley wordt er zo blij van dat hij ze van de hemel blaast: Stars Fell On Alabama. Elmo Hope ziet ze vliegen in Marokko (Stars Over Marrakech) en Miles Davis op Sicilië: Star on Cicely. Dexter Gordon zou er het liefst naartoe klimmen (Stairway to the Stars), Ike Quebec telt ze allemaal (Count Every Star), Abbey Lincoln is de weg kwijt (Lost in the Stars) en Don Wilkerson laat een eenzame ster schudden: Lone Star Shuffle.

Portishead laat horen hoe zielige, verdwaalde sterren kunnen klinken:

57. Is mama echt wel de liefste van de hele wereld?

"Mama, je bent de liefste van de héééééle wereld", zong Heintje, ons eigen Limburgs gouden keeltje, zo ontstellend hartverscheurend mooi in 1967. Tsja... Zonder de inspanningen van mama zouden we natuurlijk nooit bestaan hebben. En ja, tis waar, ook daarna werden we met veel rust, reinheid en regelmaat van comfortabele luier naar sportieve slip begeleid. Maar de liefste van de hééééle wereld... is dat nou wel zo? Was Heintjes tophit niet gewoon een door de NVVM (Nederlandse Vereniging Van Mama's) gefinancierde PR-stunt? Toch maar eens wat informatie inwinnen bij Heintjes wereldwijde collega's in mijn digitale platenkast. Wat vinden zij van hun mama?

"Oh mother", zingt Dennis Brown vol overgave en Johnny Cash wil graag een foto van zijn moeder, waar hij op dat moment ook is: Send a picture of mother. Richard Thompson heeft een hoge pet van haar op: Mother knows best. OV Wright voelt zich soms moederloos alleen (Motherless child) en Blind Willie Johnson weet precies wat er dan door je heen gaat: Motherless Children Have A Hard Time. Polica kijkt om de hoek en wat ziet ze dan: I see my mother. Kate & Ann McGarrigle hebben een moeder in het kwadraat: Mother Mother

PJ Harvey denkt dat ze er zelf een is (I think I'm a mother) en die van Santana heet niet moeder Theresa, maar Mother Africa. John McLaughlin heeft een liedje voor zijn moeder gemaakt met een originele titel (Song for my mother) en de Red House Painters houden het kort maar krachtig op Mother. Bill Callahan heeft vandaag zijn dameskleren aangetrokken en kan de hele wereld aan: I feel like the mother of the world. 

De moeder van Chris Robinson verdient een standbeeld: Mother of stone. Townes Van Zandt kijkt als een berg tegen zijn moeder op (Our mother the mountain) en Tony Joe White vindt dat zijn oude moeder nu wel wat rust verdient: Ol' mother earth. Opmerkelijk is dat zowel The Drive By Truckers (Every Mother's son) als Will Oldham (Every mother's son) en Traffic (Every mother's son) zich bij alle moeders thuisvoelen...

Voor James Brown kan er maar één moeder zijn echte moeder zijn:

56. Ontdek de erotiek van muziek

Muziek, wat kun je er zoal mee? Best veel eigenlijk. Koken, afwassen, autorijden, wijn drinken, eten, hardlopen... het zijn zo maar wat bezigheden die je met muziek kunt combineren en die er dan nog leuker door worden ook. En het is nauwelijks te geloven, maar toch is het waar... zelfs muziek en erotiek kunnen vrij goed samengaan. Als je er maar goed op let welke muziek je kiest (ik zou zelf niet meteen Boudewijn de Groot of James Taylor bij de buren gaan lenen). En welke partner natuurlijk. Ook best wel belangrijk. Zouden de bewoners van mijn digitale platenkast erotische inspiratie halen uit hun eigen muziek? Dat is voor ons een vraag, maar voor hen een weet... 

De Latin Playboys doen hun naam eer aan en maken er een heel feest van: Fiesta erotica. James Brown kun je er best een keer voor wakker maken (Sex machine), maar Ian Dury wil er dan wel wat bij gebruiken: Sex & drugs & rock & roll. De Red Hot Chili Peppers (Sex Rap) en de Gun Club (Sex beat) hebben een speciaal ritme in gedachten. En voor Bill Callahan gaan eros en thanatos hand in hand: Dress sexy at my funeral. 

Maar het is niet overal erotische rozengeur en maneschijn. Voor Loudon Wainwright is het bijvoorbeeld al heel lang geleden: I remember sex. De Drive By Truckers (Too much sex - too little Jesus) en Timbuk3 (Too much sex - not enough affection) gaan niet echt los. Lou Reed houdt er vreemde fantasieën op na: Sex with your parents. En Pokey LaFarge kan het allemaal gestolen worden: Won't Make Love At All.

J.J. Cale daarentegen staat zijn mannetje als het erop aan komt: I'll make love to you anytime. En wat zou Astor Piazzolla (Sex-tet) precies van plan zijn? Stephen Stills is daar heel duidelijk in (Make love to you), maar Carl Perkins is wat voorzichtiger: You can't make love to somebody. Etta James is een vrijgevochten vrouw: I Just Want To Make Love To You. En laat Van Morrison nou toevallig net hetzelfde zingen:

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier