96. Tis lang genoeg stil geweest... let's make some noise

Sorry, fijne lezers en lieve lezeressen. Het meisje gaat altijd voor het werk, maar het werk moet soms voor de blog. Dus ik was even noodgedwongen uit de lucht. En nu we het er toch over hebben... Wat is er toch veel gebeurd, hè, in de tussentijd? Anouk heeft, heel verrassend, dus niet eens het songfestival gewonnen. Teeven en Weekers zitten nog steeds waar ze al zaten. De nieuwe koning lijkt als twee druppels water op de oude kroonprins. De verslaggevers van het NOS Journaal staan 's avonds nog steeds voor joker voor verlaten gebouwen. Er zit weer een visieloos bezuiniginkje van een paar miljard aan te komen. En nu is ook het haringseizoen nog eens twee weken uitgesteld. Ja, 'tis heftig allemaal. Ha, ha, maar niet heus. Wat een dooie boel. Het is nu wel lang genoeg stil geweest. Ik ga er eens wat lawaai tegenaan gooien met wat opgewonden hulp uit mijn digitale platenkast.

Ja, zeg dat wel, vindt ook Burning Spear, die het wel van de daken kan roepen: Shout it out. Volgens Paul Weller moet de impuls van boven komen (Shout to the top) en Ronnie Earl is het daar volmondig mee eens: I want to shout about it. The Cramps (Twist and shout) en ons aller (nou, ja) Beatles (Twist and shout) houden de moed erin, maar Kevin Ayers wordt behoorlijk somber van zoveel stilte: Shouting in a bucket blues.

Tom Waits vindt het frustrerende toestanden (Such a scream), maar Smiley Lewis heeft er iets op gevonden: Going to jump and shout. Robert Palmer probeert zich uit alle macht in te houden, tot het echt niet langer kan: From a whisper to a scream. The Gun Club heeft iemand ingehuurd voor het betere schreeuwwerk (Lupita screams). Pearl Jam kiest voor de survivalstrategie: Breath and a scream.

Maar voor het echte lawaaischoppen moeten we bij Fela Kuti zijn: Noise for vendor mouth. Hoewel, de anders zo liefdevolle Jonathan Richman kan er ook wat van, als het erop aan komt: Well be the noise. Bonnie Prince Billy zet het liefst 's nachts de boel op stelten (Night noises) en Tom Verlaine heeft zo'n genoeg van de stilte, dat hij alleen nog maar lawaai wil: A future in noise. Voor The Blue Nile is lawaai simpelweg met de vlam in de pijp: Automobile noise.

En tot slot gaan de heren van Mogwai nog even stevig uit hun dak. Een prachtig stukje lawaai, waardoor iedereen nu weer helemaal bij de les is:

P.S. Van harte Dos! (kijken of je 'm echt leest)

95. Steve Earle niet goed? Hoe dom kon ik zijn...

Jaren geleden heb ik eens tegen iemand bij hoog en laag volgehouden, dat Steve Earle niet goed was. Nee hoor, niets aan. Dertien in een dozijn, joh. En al die jaren erna ben ik dat blijven denken en roepen. Ook nooit iets van hem aangeschaft. Zelfs niet eens de moeite genomen om Steve Earl te beluisteren. Dat hij toevallig meedeed op een live-cd met Townes Van Zandt en Guy Clark? Ach, gewoon overslaan. Maar hoe dom kon ik zijn? Zo dom dus.Want ik verwarde Steve Earle met iemand anders. Om precies te zijn, met Joe Ely. Daar heb ik inderdaad helemaal niets mee. Maar met Steve Earle? Ik ben er inmiddels achter... heel veel. Steve Earle is niet zo maar goed. He is fuckin' brilliant! En omdat er onlangs een prachtig nieuw album ('The low highway') van hem verschenen is, wil ik hier in het openbaar boete doen voor mijn domheid en Steve Earle liefdevol de hemel in prijzen.

Voor iedereen die Steve Earle toevallig ook met Joe Ely verwart... Earle groeide op in Texas (vandaar waarschijnlijk zijn innige band met Guy Clark en Townes Van Zandt) en brak in 1986 bij een groter publiek door met Guitar Town. Daarna volgden nog een aanzienlijk rijtje studio- en live-albums. In mijn digitale collectie tel ik er in totaal 28, maar niet alles is even officieel. Zoals Magnetised Motherfuckers en More Magnetised Motherfuckers: in totaal vier cd's met een bonte verzameling live tracks, b-sides, promo-songs, duetten en andere 'rarities'. Laat ik me maar beperken tot wat via de officiële kanalen is uitgebracht, telkens met een representatief nummer:

Guitar Town (1986) - Guitar Town

Exit 0 (1987) - Angry young Man

Copperhead Road (1988) - Copperhead Road

The Hard Way (1990) - Hopeless Romantics

Shut up and Die like an Aviator (1991) - Fearless Heart

Train A Comin’ (1995) - Sometimes She Forgets

I Feel Alright (1996) - I Feel Alright

El Corazon (1997) - Here I Am

The Mountain (1999) - Yours Forever Blue

Live at the Station Inn (1999) - Hometown Blues

Transcendental Blues (2000) - Transcendental Blues

Sidetracks (2002) - Me and the Eagle

Jerusalem (2002) - John Walker's Blues

Just an American Boy (2003) - America V. 6.0

The Revolution Starts Now (2004) - Warrior

Live From Austin, Tx (2004) - I Love You Too Much

Live at Montreux (2005) - Ellis Unit One

Washington Square Serenade (2007) - City of Immigrants

Townes (2009) - No Place to Fall

I’ll Never Get Out of This World Alive (2011) - Every Part of Me

Wat opvalt is dat Steve Earle door de jaren heen veel verschillende muziekstijlen heeft verkend. Je hoort bijvoorbeeld countryrock, folk, americana, alt-country en rootsrock. Op The Low Highway, onlangs uitgekomen, valt dat allemaal fraai op zijn plaats. Hier een oneman live-uitvoering van het titelnummer:

94. The Wire: prachtige serie met een bijzondere soundtrack

Samen met Breaking Bad en in iets mindere mate met The Sopranos en, vooruit, Mad Men behoort de Amerikaanse HBO-serie The Wire tot het beste dat de laatste jaren op de Nederlandse tv te zien is geweest. Over The Wire valt veel te vertellen, maar dit is een blog over muziek en niet over televisie, dus ik zal het kort houden... De serie draait om een politie-eenheid in Baltimore die criminelen volgt met afluisterapparatuur ("The Wire"). Toch is het eerder een sociaal drama dan een politieserie. De makers proberen een zo realistisch mogelijk beeld van de stad te schetsen. Snelle, onwaarschijnlijke acties ontbreken dan ook. De personages zijn zo realistisch mogelijk en aan iedereen (good en bad) mankeert dus wel iets. In elk van de vijf seizoenen wordt steeds een bepaald aspect van Baltimore extra belicht.

Nu komen we dan eindelijk waar we wezen moeten... De soundtrack van The Wire. Die is heel bijzonder en gebaseerd op 'Way Down in the Hole' van Tom Waits (album 'Franks Wild Years' uit 1987). Elk seizoen wordt het nummer door een andere band of muzikant uitgevoerd. Passend bij de inhoud en de sfeer die er die afleveringen heerst.

In seizoen 1 staat de criminele zelfkant van de afro-amerikaanse inwoners van Baltimore centraal. De Five Blind Boys of Alabama nemen de soundtrack voor hun rekening: Way down in the hole.Wil je de complete uitvoering horen, klik dan hier.

De teloorgang van de haven van Baltimore staat in seizoen 2 centraal. Een internationale smokkelorganisatie gebruikt de haven en de arbeiders om goederen te smokkelen en te transporteren. Elke aflevering wordt geïntroduceerd door Tom Waits zelf, de maker van de soundtrack: Way down in the hole.Wil je de complete uitvoering horen, klik dan hier.

Seizoen 3 speelt zich af in de zinderende, chaotische zomermaanden, waarin de criminaliteit hoogtij viert. De broeierige uitvoering van de soundtrack is van de Neville Brothers: Way down in the hole. Helaas is er geen complete uitvoering van in omloop.

In seizoen 4 staan de lokale politiek en het Amerikaanse schoolsysteem centraal. Enkele middelbare scholieren uit de kwetsbare groepen worden gevolgd. De soundtrack is wordt dan ook uitgevoerd door DoMaJe, een boysband uit Baltimore: Way down in the hole. De complete uitvoering vind je hier.

Seizoen 5 speelt zich voor een belangrijk deel af op de redactiekamer van The Baltimore Sun en de dubieuze afwegingen die daar gemaakt worden. Past mooi bij Steve Earle (die zelf ook een rolletje als drugsverslaafde Walon vertolkt): Way down in the hole.Wil je de complete uitvoering horen, klik dan hier.

En net als in de serie sluiten we af met het nummer dat tijdens de

aftiteling van elke aflevering te horen is: "The Fall" van Blake Leyh:

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier

93. Mijn onvergetelijke eendagsvliegen

Er zijn er nogal wat... one hit wonders. Mindere muziekgoden die uit het niets een tophit fabriceren, om daarna weer rap in de anonimiteit weg te zinken. Dat is meestal maar goed ook, want veel meer zit er niet in. Er zijn ook integere, authentieke muzikanten die hun oren niet naar de commercie laten hangen en opeens toch hoog in de hitlijsten staan. Ze schrikken zichtbaar van de massale belangstelling ("Ben ik nog wel goed bezig?"), maar genieten er natuurlijk ook wel even van. En ze gaan vervolgens weer net zo gedreven en onverstoorbaar verder met waar ze gebleven waren. Die vaak prachtige toevalstreffers beschouw ik als mijn onvergetelijke eendagsvliegen. Een representatieve selectie: 

Kate and Anna McGarrigle hadden een onverwachte hit met Complainte Pour Ste Catherine en Nick Cave zong zich met steun van Kylie Minogue de hitlijsten in met Where the wild roses grow. Dat Me and Bobby McGee van Janis Joplin vrij ongepolijst klonk, hield het succes niet tegen en ook Ry Cooders He'll have to go was anders dan anders. Chris Isaak deed menig jong en ouder meisjeshart kloppen met Wicked game.

Lou Reed was een vreemde eend in de bijt met Walk on the wild side. Mory Kante heeft een paar weken heel vrolijk Yéké yéké mogen roepen, maar daarna werd het vrij stil rond hem. En van John Cale hebben we in de loop der jaren veel vernomen, maar erg hitgevoelig was hij (gelukkig) niet. Er was alleen een toevalstreffer met Close watch. America's one hit wonder heette A horse with no name.

Prachtig was Steve Millers Fly like an eagle, net als Tinseltown in the rain van The Blue Nile. Robbie Robertson deed het goed met Somewhere down the crazy river en Frankie Miller met Love letters. The Outlaws hadden waarschijnlijk nooit verwacht dat There goes another lovesong zo'n succes zou worden. Jonathan Richman and the Modern Lovers hadden iets aanstekelijks te pakken met Egyptian reggae.

Steely Dan wilde het toch best nog eens doen, maar het bleef bij die ene keer: Do it again. Stephen Stills vermoedde al dat het bij die ene keer bleef: It doesn't matter. Angie Stone mocht even aan het hitsucces ruiken met Wish I didn't miss you anymore en Neil Young had in zijn lange, rijke solocarrière eigenlijk maar een grote hit: Heart of gold.

En toch... er zijn twee echte one hit wonders die ik niet in mijn collectie heb (nou ja, niet officieel, maar stiekem wel natuurlijk) en die zo in mijn geheugen gegrift zitten, dat ik ze steeds weer moeiteloos te voorschijn tover.. De ene is Wild Cherry met Play that funky music en de andere is mijn enige echte gouden eendagsvlieg Why did you do it van Stretch. Nooit meer iets van gehoord...

 

 

92. ...maar vandaag mag er weer vrij en blij geschreven worden

Want vandaag is het Bevrijdingsdag. Het 5 mei-zonnetje schijnt dat het een lieve lust is. De vogels zingen zich uit de naad. De vlaggen hangen fier in top. Drumbands maken de buurten onveilig. Overal zijn spectaculaire festivals. En onze componist des vaderlands heeft voor een enthousiast gezelschap B- en C-artiesten een bijzonder Bevrijdingslied geschreven, dat vanavond net als zijn retegoede, commerciële Koningslied ongetwijfeld massaal gezongen gaat worden. Ook in mijn digitale muziekcollectie wordt uitbundig gereageerd. Niet zo uitbundig als Richie Havens dat in 1974 deed in Woodstock, maar toch: "Joepiejajee... Wat zijn we blij, want we zijn weer vrij!!!"

Eensgezind op weg naar het eerste het beste Bevrijdingsfestival zijn David Gray (Freedom), Pete Murray (Freedom), Rage against the Machine (Freedom), The Screaming Trees (Freedom), Jason Molina (Freedom), Angie Stone (Freedom) en Charles Mingus: Freedom.

James Carr gaat met een speciale trein het land door (Freedom train) en Traffic noemt hem daarom een echte Freedom rider. Bob Dylan hoort de vrijheidsklokken vrolijk klingelen (Chimes of freedom) en ook John Mellencamp is helemaal blij op het vrijheidspad: Freedoms road.

Otis Tylor gaat nog gauw een kilootje vrijheid kopen ( Buy myself some freedom), terwijl Neil Young overal Flags of freedom ziet hangen. Miles Davis heeft een leuk vrijheidsdansje gemaakt (Freedom jazz dance), maar Lauryn Hill mag Bevrijdingsdag 2013 stevig afsluiten afsluiten:

91. Waar woorden ophouden...

Symphony No 3, Opus 36

"Symphony of Sorrowfull Songs" 

Henryk Górecki (1933 - 2010)

90. Een feestelijke dag voor hardwerkend Nederland!

Wat er gisteren zoal gebeurd is, weten we inmiddels wel zo'n beetje. En het was de hele dag uitgebreid op de nationale verrekijk, dus ik hoef er verder ook geen woord meer aan vuil te maken. Maar vandaag... vandaag, that's different cook! Vandaag vieren we namelijk de Dag van de Arbeid. De dag waarop we de strijd en de waardigheid van de arbeidersklasse vieren. Dat zou toch minstens net zoveel aandacht verdienen als dat feestje van gisteren? Dat zijn we toch aan onze stand verplicht als keihard werkende Nederlanders? Want zeg nou zelf, we hebben in dit nijvere land nooit eens even rust en nauwelijks vakantie. Het is dag in dag uit werken, werken en nog eens werken. Tot je er helemaal suf van wordt. Luiwammesende Japanners en lanterfanterende Amerikanen die hier weer eens eindeloos vakantie komen vieren, snappen gewoon niet hoe we het volhouden. Dus, zou je zeggen, dit zich uit de naad werkend volk gaat zo'n Dag van de Arbeid massaal vieren en volledig uit zijn dak. Maar nee hoor, vreemd genoeg is er in het hele land vrijwel niets van te merken. Tot ontsteltenis van de bewoners van mijn digitale platenkast. Zij hebben van hun werk hun hobby gemaakt en zingen dat luid en duidelijk van de daken:

Paul Butterfield (Worksong), Maria Muldaur (Work song) en Willard Grant Conspiracy (The work song) hebben in plaats van een Koningslied een Werklied gemaakt. John Martyn is altijd buitengewoon werkwillig (Willing to work) en Inara George vindt zo keihard werken als zijzelf doet eigenlijk wel van de gekke: Fools work.

Captain Beefheart zingt over zichzelf als een hardwerkende man (Hard working man) en daar zijn The Cramps het helemaal mee eens: Hard workin' man. Otis Clay heeft tot zijn genoegen een echtgenote die zich uit de naad werkt: Hard working woman. De man van PJ Harvey laat haar alles opknappen: Working for the man. Ry Cooder is de nuchterheid zelve. Niet zeuren, maar werken: It's just work for me.

Elvis Costello ziet de werkweek liever komen dan gaan (Welcome to the working week). Voor de heren van Culture hoeven dreadlocks een gezond arbeidsethos niet in de weg te zitten (Work on Natty) en de Fabulous Thunderbirds houden van eendrachtige samenwerking Work together. H-Bomb Ferguson werkt graag om zijn baby te kunnen onderhouden: Work for my baby. Van Morrison heeft zelfs geen tijd meer om nog te spelen (All work and no play) en Robert Palmer werkt om nieuwe banen te creëren: Work to make it work.

Cannonball Adderley mag de Dag van de Arbeid 2013 met een magistrale Work song afsluiten: