100a. J.J. Cale, a one way ticket to paradise

 

J.J. Cale 

(Oklahoma City, 5 december 1938

 - La Jolla, 26 juli 2013)

Ofwel... hoe goed hij dus was:

 

(voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier)

 

(voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier)

 

(voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier)

 

 

 

 

100. Een dagje naar het strand... wie gaat er mee?

Het strand en de zee... tsja, ach, je moet het maar leuk vinden. Vrijwillig rondploeteren tussen ontelbaar veel zandkorrels met uitzicht op oneindig veel zout water. Toch kom je nog best mensen tegen die ervan houden. Sommigen gaan er zelfs helemaal voor naar Spanje of Italië of bijvoorbeeld naar Thailand, om eens een speciaal exotisch land te noemen. Terwijl je natuurlijk ook gewoon lekker thuis kunt blijven of gezellig met z'n tweeën naar de woonboulevard in Oss of Poortvliet kunt gaan om alvast een nieuw bankstel of zo'n comfortabele boxspring uit te zoeken voor als de dertiende maand er aankomt. Affijn, we dwalen af en ieder zijn meug. Strand, zee en muziek blijken ook vrij aardig samen te gaan. En daar gaat het om, op deze plek. In mijn digitale platenkast is de zonnebrandcrème factor 38 intussen al enthousiast klaargezet. Luister zelf maar wat de plannen zijn:

Neil Young heeft genoeg aan een verlaten stukje strand (On the beach), net als Chris Rea (On the beach) en The Avett Bothers: At the beach. Ook de Kings of Leon vinden het heerlijk, even gezellig langs de strandkant: Beach side. Yo La Tengo heeft zojuist een complete strandtent afgehuurd (Beach Party tonight), maar aan het sombere Steely Dan-duo is die zandmassa bepaald niet besteed: Blues Beach.

Jonathan Richman kraait het uit van pret (The beach) met iets leuks erbij (Roller coaster by the sea), maar Simon Green aka Bonobo krijgt er een strandhoofd van: Beachy Head. John Fahey vindt alles prima, als het tenminste onder een palm kan: On the beach of Waikiki. Will Oldham gaat graag naar West Palm Beach. Hij vraagt zich wel steeds af wat hij daar ziet: Is it the sea?

John Martyn is er ook een dagje geweest (Day at the sea) en Eilen Jewell schiet vol bij het zien van al dat water: Sea of tears. Corinne Bailey Ray (The sea) en Sandy Denny (The sea) voelen zich echte zeemeerminnen. En de Be Good Tanyas schrikken zich een hoedje... er is een Ship out on the sea!

Cat Power (Sea of love) en Blind Faith (Sea of Joy) hebben alleen maar oog voor de prettige kanten van zoveel zout water. David Gray klimt op de hoogste duin en roept dan hevig geëmotioneerd: From here you can almost see the sea! Robert Wyatt heeft er een prachtig liedje over gemaakt (Sea song), dat The Unthanks ook prachtig zingen: Sea song.

 

Patti Smith wordt nog helemaal blij als ze aan die ene keer op het strand terugdenkt...

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, hier de link: Redondo Beach).

99. De lekkerste 10 km hard(er)loopmuziek

De een traint voor wedstrijden, de ander loopt gewoon. Ik loop gewoon. Niet zo heel erg hard en ook geen intervalgedoe of andere modieuze gekkigheid, maar simpelweg stug duurlopen met een korte warming up en een kalme cooling down. Gisteren deed ik het nog. Het was warm. En dan valt het niet mee. Maar daar gaat het nu niet om. Waarom dan wel? Welnu, het prettige van lopen (dus niet van trainen, want dat doe je in een soort praatgroepje) is dat je tegelijk naar muziek kunt luisteren. Van sommige muziek ga je ook harder lopen. Dat heeft te maken met de cadans van het nummer. En je kunt dan met de muziek meelopen, maar ook dwars tegen het ritme in of gezellig tussen de maten door. Die afwisseling houdt het leuk.Verder behoort meezingen tot de mogelijkheden. Hieronder wat muzikale ondersteuning voor een prettige 10 kilometer. Probeer maar eens. Je krijgt er vleugeltjes van...

Om te beginnen maken we de boel een beetje los onder de bezielende leiding van

The House of Pain: Jump around.

Und jetzt geht's los:

 

De eerste minuten is het doorbijten. Mark Lanegan begrijpt dat: Grey goes black (4.15).

Ben je daar doorheen, dan helpt Dr. Dre je verder op weg: Keep their heads ringin' (5.09).

The Masters of Reality doen er een klein schepje bovenop: Deep in the hole (4.25).

En dat tempo gaan we nu consolideren met Neil Young: She's a healer (9.08).

Gaat-ie goed zo? Dan met hulp van Snoop Dogg weer strak voluit: Tha Shiznit (4.03).

 Nu zorgt J.J. Cale dat je er vrolijk de pas in houdt: Call me the breeze (9.09).

En Nelly fungeert hier als stuwende kracht: Hot in here (3.41).

Chris Robinson blijft je onvermoeibaar steunen: 40 days (5.05).

Net als het Imperial Tiger Orchestra: Lale lale (4.07).

Even wat gas terug, een soort vals plat van de QOTSA: Regular John (5.24). 

En dan de grande finale. Op naar de eindstreep met Los Lobos: Cumbia Raza (8.18).

                                                 

(In totaal ben je nu 62.04 minuten verder. Maar dat is toch iets te veel van het goede. Het is wel zaak om ruim binnen het laatste nummer te arriveren. Dik onder de 60 minuten moet na enig doorzetten zeker mogelijk zijn.)

Het zit er weer op voor vandaag. Maar eerst nog even rustig en kalm uitlopen

met Z.Z. Top: Just got back from baby's. En dan...

 

BIERTJE!!!

 

Of toch niet en hebben we nu de smaak te pakken? Tùùrlijk: 

 

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, hier de link: I want more).

 

98. Op naar de hemelpoort in een Peugeot 208

 

Koop dus nooit een Peugeot 208! Als je er instapt, ben je je leven niet zeker meer. Het is een wolf in schaapskleren. Een doodskist op wielen. Voor je het weet, rijden jij en je nieuwe Peugeot 208 linea recta het hiernamaals binnen. En dan kun je niet zeggen, dat je niet gewaarschuwd bent. Want aanschaf van dit karretje wordt je zelfs door de fabrikant ten zéérste afgeraden. In de nieuwe commercial zien we het ding namelijk door de bergen tuffen onder de blijmoedige klanken van 'Knocking on heavens door'. Dit kan niets anders betekenen dan: in een Peugeot 208 rijden doe je helemaal op eigen risico. Met grote kans dat het mis gaat. En dat ook nog eens onder het intelligente motto 'Let your body drive'. Met andere woorden: forget your brains.

Maar genoeg gelachen. Ook zonder Peugeot 208 kun je het verlangen hebben om eens bij de hemelpoort aan te kloppen en Petrus krachtig de hand te schudden. In mijn digitale platenkast is het enthousiasme in ieder geval groot (maar ook weer niet bij iedereen):

Bob Dylan heeft als oorspronkelijk tekstdichter de oudste hemelrechten, dus hij mag het spits afbijten: Knockin' on heaven's door. Traffic snapt dat best (Heaven is in your mind), maar Emmylou Harris vindt het daar echt nog iets te vroeg voor: Heaven ain't ready for you yet. En ook Yo la Tengo houdt hem nog graag even op deze aard': Stay away from heaven.

Ebo Taylor is een echte hemelbestormer (Heaven) en Loudon Wainwright droomt nu al van al het leuks dat hij straks in de Heaven aantreft. Steve Earl kan niet zo goed kiezen Heaven or hell, maar als het aan Simon Green (aka Bonobo) ligt verdient Steve een plaatsje tussen de engelen: Heaven for the sinner. The Jayhawks hopen hem daar ook terug te zien: Will I see you in heaven

Willard Grant Conspiracy vraagt zich af of je ook zonder Peugeot 208 in de hemel kunt komen: How to get to heaven. Daar heeft Led Zeppelin iets op gevonden (Stairway to heaven) en de Style Council is zo vriendelijk de juiste richting aan te geven: Heaven's above. Otis Taylor denkt dat je dan aan de goede kant zit: Right side of heaven. Volgens Tom Waits ben je er in een oogwenk: Little trip to heaven.

Martin Simpson is nieuwsgierig naar wat hem hier boven te wachten staat: What are they doing in heaven, net als de Be Good Tanyas: What are they doing in heaven. Ry Cooder heeft hemels gedroomd (Great dream to heaven) en Angie Stone hoopt op wat hemelse steun: Heaven help. The Pixies vinden dat ook dieren recht hebben op een mooi plaatsje in het hiernamaals: Monkey gone to heaven.

Miles Davis woont er al een tijdje en had de kortste weg gekozen: Seven steps to heaven. John Martyn heeft even tussen hemel en aarde gezweefd (Heaven and earth) en Fats Domino vindt het er opvallend hemelsblauw: My blue heaven. Frank Sinatra verdient ook hoog in de wolken alleszins redelijk (Pennies from heaven). Sam Cooke is dol op de engelen (That's heaven to me), maar Smiley Lewis is hierboven iemand kwijtgeraakt: When did you leave heaven.

De Nitty Gritty Dirt Band feat. Johnny Cash mag

deze blog vandaag afmaken. Een hemels genoegen...  

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, hier de link: Life's railway to heaven)