102. Dat zal ze leren, die bevoorrechte ZZP-ers

Laten we het vandaag maar eens over die frivole ZZP-ers hebben. De zogenaamde Zelfstandigen Zonder Personeel. Een  bevoorrecht clubje, want ze hebben zonder werk geen inkomen. Ze krijgen geen vakantiegeld, dertiende maand of kerstpakket. Ze worden niet doorbetaald als ze ziek zijn of met vakantie. En in geval van nood kunnen ze geen beroep doen op WW of een andere regeling. Je zou er bijna jaloers van worden. Wat denken die ZZP-ers wel? Dat ze boven de wet staan? Nou, mooi niet! Daarom moeten ze in ruil voor al die privileges gewoon 21% btw afdragen en net als iedere hardwerkende loonslaaf belasting en premies betalen. Maar hierover hoor je ze natuurlijk niet zeuren. Want wat ze er allemaal niet aan extra's voor terugkrijgen! Het is dan ook geen wonder dat er steeds meer ZZP-ers rondlopen. Alleen in Nederland al zijn het er zo'n 800.000. Gelukkig is de regering nu vast van plan om ook deze verontrustende ontwikkeling stevig de kop in te drukken. In tijden van crisis dienen zulke misstanden immers keihard te worden afgestraft. Dus na het zeer effectief inperken van de bonuscultuur en het buitengewoon doortastend aanpakken van de topsalarissen is dan eindelijk de zelfstandigenaftrek van de ZZP-ers aan de beurt. Want dat is een ordinair wangedrocht. Nergens voor nodig. Alsof ze nog niet genoeg voordelen hebben.

Dat zal ze leren zomaar ZZP-er te worden!

Intussen stromen er vanuit de hele muziekwereld verontruste reacties en hartverwarmende steunbetuigingen aan het adres van de Nederlandse ZZP-ers binnen. Daar voelen ze goed aan wat de gevolgen van deze ingrijpende maatregelen zullen zijn. Ook in mijn digitale platenkast is de bezorgdheid over dit politieke hoogstandje groot. Een vrij willekeurige bloemlezing:

Bonnie Prince Billy ziet het vrij somber in (I see a darkness) en ook Eric Clapton heeft met die arme ZZP-ers te doen: Worried life blues. Sam Baker denkt dat ze het zeker zwaar zullen krijgen: Sometimes you have to cry. Jacques Brel vindt het getuigen van enorme platheid dat een land zo met zijn ZZP-ers omgaat: Plat pays. John Cale ziet dit plan het liefst in de prullenmand verdwijnen en vindt de verantwoordelijke minister maar een eikel: Taking it all away.

Jimmie Vaughan vraagt zich af hoe een regering met zo'n onrechtvaardig plan kan komen (How can you be so mean) en Van Morrison vreest dat er niets tegen te doen valt: There ain't nothing you can do. Alela Diane vindt het gemeen dat de ZZP-er opeens het zwarte schaap is (Black sheep), Inara George laat weten het gekkenwerk te vinden (Fools work), Steve Earle vraagt om enig medeleven (Have mercy) en Feist weet precies hoe het voelt: I feel it all. Voor John Martyn is dit plan compleet over de top: Over the hill.

The Handsome Family vreest voor een bodemloze ZZP-put (The Bottomless Hole),

Micah P Hinson verkeert nog in de ontkenningsfase (Tell me it ain't so) en Elmore James laat weten erg bezorgd te zijn: I'm worried. John Brim waarschuwt voor zware tijden: Tough times, terwijl Eilen Jewell een tranendal voorziet: Sea of tears. Freddie King drukt alle ZZP-ers op het hart goed op hun nering te passen (Takin' care of business) en Lianne La Havas hoopt dat er nog hoop is: They could be wrong.

Willy Mason drukt alle ZZP-ers op het hart om nog even vol te houden (Carry on), Cat Power ziet de zin van dit plan niet in (No sense) en Ry Cooder snapt dus echt niet waar dit allemaal voor nodig is: Don't mess up a good thing. Songs Ohia laat even prachtig als indringend horen, dat de ZZP-er een lastige tijd tegemoet gaat (It won't be easy) en Willy DeVille weet zeker, dat ZZP-ers niet zonder zelfstandigenaftrek kunnen: Can't do without it. Marvin Gaye, tot slot, is ronduit verbijsterd:

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, klik hier)

101. Alles waar 'te' voor staat is...

Onderhoudende film, 'Behind the Candelabra'. Een mooi kijkje in het even tragische als uitbundige leven van de megalomane showpianist Liberace, the King of Kitch. Fantastische rollen van Michael Douglas, Matt Damon en Rob Lowe, die zich tijdens de opnames enorm geamuseerd moeten hebben. Dat straalt er tenminste aan alle kanten vanaf. En ook de exorbitante verzameling glitter en glamour in en om Huize Liberace is een (zij het vrij pijnlijke) lust voor het oog. Maar geheel in lijn met al dat uiterlijke vertoon blijft de film nogal aan de oppervlakte. Na afloop blijft er eigenlijk niet veel hangen. Behalve dan de door Douglas zo heerlijk vet uitgesproken oneliner "Too much of a good thing is wonderful". Want die stemt onmiddellijk tot nadenken. Huh? Is dat wel zo? Hebben wij dan niet met de paplepel ingegoten gekregen, dat alles waar 'te' voor staat juist slecht voor ons is? (behalve...) Ja, dat hebben we. En het klopt nog altijd als een zwerende vinger. Luister maar eens naar al die arme zielepoten die daar inmiddels door schade en schande achter zijn gekomen. Het is allemaal te lang, te laat, te ver en vooral te veel:     

Te lang...

Townes Van Zandt is te lang weggeweest (Gone too long) en James McMurtry heeft te lang in de woestijn rondgehangen: Too long in the wasteland. Voor Lucinda Williams duren de nachten te lang (The night's too long) en Yo La Tengo heeft te lang voor joker gelopen (I was the fool beside you for too long). Otis Redding was te lang van het padje (I've been loving you too long), iets waar Martha Reeves het als ervaringsdeskundige helemaal mee eens is: You've been in love too long.

Te laat...

Hoe iemand zich ook haast, vaak is het gewoon te laat. Richard Thompson had zijn hengels al klaarstaan, maar helaas: Too late to come fishing. Ook Little Walter vist helaas achter het net: Too late. Derek & The Dominos (It's too late), Laurel Aitkin (It's too late) en Ted Taylor zagen de bus net voor hun neus wegrijden: It's too late. Gatemouth Brown geeft heel kinderachtig zijn baby de schuld: Too late baby. Alton Ellis kan nu niet meer terug (Too late to turn back) en Graham Parker kwam dus gewoon te laat opdagen: Turned up too late. Geen medelijden mee.

Te ver...
Komen we bij de categorie lui. Faithless, bijvoorbeeld, zet geen stap te ver (One step too far) en ook voor de Soulsavers is het nu wel mooi geweest: Gone too far. Neil Young (Too far gone) en Emmylou Harris zijn al te ver heen (Too far gone), net als de Screaming Trees: Too far away. De enige positivo in dit gezelschap is Tim Hardin. Die hoor je niet klagen: Never too far. Dus eigenlijk hoort hij niet in dit gezelschap thuis. Maar omdat dit mijn blog is, mag hij voor deze ene keer blijven.

...en te veel

Te veel liefde is niet goed voor een mens, vindt Steve Earle: I love you too much. Mark Lanegan houdt er niet van, als zijn vriendin zich zo uitslooft (She done too much) en voor PJ Harvey is een keer al te veel: One time too many. Dan het onderwerp seks. Zelfs dat kan soms te veel zijn. Bijvoorbeeld voor de Drive-By Truckers (Too much sex , too little jesus) en het brave duo Timbuk3: Too much sex, not enough affection. John Mellencamp heeft te veel aan zijn hoofd: Too much to think about. Bill Callahan ziet er te veel vliegen (Too many birds) en Brenda Lee stromen: Too many rivers. Allen Toussaint legt de lat iets te hoog (Am I expecting too much), Captain Beefheart heeft te veel tijd over (Too much time) en Commander Cody weet niet van ophouden: Too much fun. Voor J.J. Cale (RIP) is het helaas allemaal wat te veel geworden: Too much for me.

Maar je kunt natuurlijk ook gewoon te bang zijn.

Zoals die watjes van de Black Keys. Zijn dat nou echte mannen?

(Voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier