104. Waarom is het toch zo stil rond Manu Chao?

Hedenmiddag naar een treurigstemmende PvdA-ledenraad gekeken, deze avond op het NOS-journaal een sneue PVV-manifestatie gezien en in de vroege ochtend een vreemd interview met M. Rutte gelezen waarin hij zegt, dat "Nederlanders de kabinetsplannen logisch vinden". Nou ja, er zijn grenzen. Dus na zoveel ellende op één eerste herfstdag kreeg ik opeens heel veel zin in muziek waar een normaal mens vrolijk en blij van wordt. Daarom Manu Chao maar weer eens uit mijn digitale platenkast gehaald. En ja hoor, bingo! Dat hielp onmiddellijk. Sinds een paar uur ben ik weer het zonnetje in huis. Wat wel meteen de vraag oproept: "Waarom is het toch zo stil rond Manu Chao? Wat nodig is, is leven in de brouwerij! Waar is hij, nu ik en velen met mij hem zo hard nodig hebben?"

Even een stukje geheugen opfrissen van mijn beste lezers en lieve lezeressen, die onze Manu uit het oog en dus ook uit het hart verloren zijn. Manu Chao (1961) is een Franse zanger van Spaanse origine, die zingt in het Frans, Spaans, Arabisch, Portugees, Wolof en Engels. In 1987 richtte hij samen met zijn broer Antoine en neef Santiago de band Mano Negra (Zwarte Hand) op. Een uitbundig clubje (nou ja, eigenlijk meer een grote bende), dat goed was voor vijf cd's: Patchanka (1988), Puta's Fever (1989), King of Bongo (1991), In the Hell of Patchinko (1992) en Casa Babylon (1994).

Die vond ik trouwens niet allemaal even goed, omdat er op de een of andere manier toch een wat al te Frans sausje over gegoten was. Er zat nog ontwikkeling in, zullen we voor het gemak maar zeggen. Maar de live-cd "Patchanka" vormde een opvallende uitzondering. Met de kennis van nu: dat bleek al een levendig voorproefje van de latere Manu Chao. Kijk/Luister zelf maar: Sidi H'Bibi.

Enfin, Manu Negra werd in 1995 ontbonden en daar kwam Manu Chao voor in de plaats. Het eerste studioalbum Clandestino (1998) leek geen succes te worden, maar de singles Bongo Bong en Clandestino brachten daar verandering in. En terecht. De nummers zitten zo verrassend prachtig in elkaar, dat je steeds weer nieuwe, subtiele, dingen hoort. Zelfs na heel vaak luisteren. Daarna volgden: 

Próxima Estación: Esperanza (2001) 

met bijvoorbeeld: Me gustas tu

  

 

Radio Bemba Sound System (2002)

met bijvoorbeeld: Machine gun

 

 

en La Radiolina (2007)
 met bijvoorbeeld: Tristeza maleza

Ook de concerten van Manu Chao waren in die jaren zeer aanstekelijke, energieke, anarchistische muziekfeesten, waar het speelplezier letterlijk vanaf spat. Zoals je onder andere kunt zien en horen op de prachtige cd/dvd Baionarena uit 2009:

(kun je dit filmpje niet direct openen? Klik hier)

Maar dat geeft nog altijd geen antwoord op de vraag waarom het toch zo stil is rond Manu Chao. Geen idee. Maar het goede nieuws is: Hij toert nog altijd rond. Dus vandaag of morgen... Stem Manu Chao en verander in een heerlijk fijn en optimistisch en altijd vrolijk mensch. Je wordt als vanzelf een blije geit. Echt, het kan nog!

103. Luister naar de Troonrede van Mark Lanegan (nu al uitgelekt)

Dinsdag 17 september is een belangrijke dag. Onze nieuwe vorst houdt dan zijn maidenspeech en onze daadkrachtige regering komt ongetwijfeld met een briljant plan om het arme Nederland er over 23 jaar weer helemaal bovenop te helpen. Best wel een hele geruststelling gelukkig. Maar dat is toch allemaal compleet bijzaak bij wat er die dag echt staat te gebeuren: er verschijnt een nieuwe Mark Lanegan. Het is, pak 'm even beet, zijn achtste, maar ook zijn vijftiende, als je die met Isobel Campbell en de wat minder officiële uitgaven meetelt.

Tot een half jaar geleden was Mark Lanegan nooit zo tot mij doorgedrongen (zie ook nummer 3 van 26 januari 2013) en daarover ben ik me nu al een half jaar aan het verbazen. Want hoe kon dat gebeuren? Hij past inmiddels naadloos in mijn rijtje (vrij willekeurige) favorieten als John Cale, Nick Cave, Tom Waits, Mark Kozelek en David Eugene Edwards. Er bestaan prachtige concertopnamen uit 2011 van Lanegan samen met Isobel Campbell, waarop hij geheel in het duister gehuld is. Je ziet vrijwel het hele concert alleen zijn hand. Pas tegen het eind komt zijn gezicht te voorschijn. Kijk maar (en liefst van begin tot eind, want het is kippenvel):

Deze houding geeft mooi aan hoe Mark Lanegan in de muziek staat. Hij is niet iemand met rare pretenties of vreemde poeha. Hij vindt de muziek belangrijker dan zichzelf. Er is nergens een greintje fake te ontdekken. En hij is nog aardig en bescheiden ook:

Zijn bescheidenheid blijkt bijvoorbeeld uit de titel van zijn nieuwe cd. Die heet "Imitations", maar imitaties zijn het dus helemaal niet. Daarmee doet hij zichzelf te kort (al kan het uiteraard ook ironisch bedoeld zijn). En waarom zijn het dan geen "Imitations"? Omdat het mooie, persoonlijke interpretaties zijn. Of zoals hij zelf zegt: "Mijn ouders draaiden vroeger platen van crooners als Andy Wiliams en Sinatra, maar ook van countryzangers als Willie Nelson en Johnny Cash. Zoiets wilde ik graag maken. Iets met hetzelfde gevoel als van die oude platen. Een combinatie van wat ik toen mooi vond en wat me later hetzelfde gevoel gaf. Dit is het geworden". Enfin, genoeg geluld, luister zelf maar eens of het inderdaad "Imitiations" zijn. Niet goed, geld terug:   

1. "Flatlands" van Chelsea Wolfe doet Mark zo

2. "She's Gone" van Vern Gosdin doet Mark zo

3. "Deepest Shade" van The Twilight Singers doet Mark zo

4. "You Only Live Twice" van Nancy Sinatra doet Mark zo

5. "Pretty Colors" van Frank Sinatra doet Mark zo (prachtig!)

6. "Brompton Oratory" van Nick Cave doet Mark zo

7. "Solitaire" van Andy Williams doet Mark zo

8. "Mack the Knife" van Bobby Darin doet Mark zo

9. "I'm Not the Loving Kind" van John Cale doet Mark zo

10. "Lonely Street" van Patsy Cline doet Mark zo

11. "Élégie funèbre" van Gérard Manset doet Mark zo

12. "Autumn Leaves" van Andy Williams doet Mark zo (prachtig!)

 

En we eindigen nog even live, want dat hoort zo

(ook een interpretatie, maar niet van zijn nieuwe cd)

                                          (als je dit filmpje niet direct kunt afspelen, klik hier)