zondag 27 oktober 2013

106. Lou Reed, Rock And Roll Animal with a Bad Liver


 
Wat was hij ongelofelijk goed, gedreven, eigenzinnig,
dwars, scherp, cynisch en o zo gemeen humoristisch...
and now it's time to say goodbye 
 
 

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, klik hier)
 

donderdag 3 oktober 2013

105. Ik geef het toe. Ik ben een echte FVBC-er (Fan Van Bill Callahan)

Het is niet zo fijn om fan te zijn, want fan zijn doet soms pijn. Het ene moment ben je nog cool, ijzersterk en autonoom, het volgende moment een zielsgelukkig, maar soft en slap hoopje fan. Je kunt niet normaal meer denken. Je kunt niet normaal meer voelen. Je krijgt buikpijn. Gaat lichtelijk uit je dak. Bent zwak en kwetsbaar. Zegt rare dingen. En lullig genoeg kun je daar helemaal niets aan doen. Je bent al te ver heen. Overgeleverd. Het is pure overmacht. Weerloosheid. Overgave. Het neigt zelfs naar fanatisme. Dus iemand moet het wel erg bont maken, wil ik, stoere en viriele alfaman, zo'n stuitend sneue fan worden. Helaas heeft Bill Callahan het nu zo bont gemaakt. Ik moet het eerlijk toegeven. Ik vond hem al heel goed, maar met ingang van heden ben ik een fan. Een echte FVBC-er (Fan Van Bill Callahan).

Bill Callahan heeft al heel veel moois op zijn muzikale geweten (zie ook aflevering 82). Maar wat hij nu gemaakt heeft, overtreft alles. Dream River is zo prachtig dat iedereen die dit anders ervaart de toegang tot alle muziek verboden zou moeten worden.

Kijk, zo praat je dus als echte fan. Volstrekt dwaas en ongecontroleerd. Maar ha! Ik kan het gelukkig ook onderbouwen. Luister zelf maar. Het is te mooi om waar te zijn. Dus geniet vooral. En schaf vervolgens alles van Bill Callahan aan. Als dat nog nodig mocht zijn, tenminste.


 
En live doet hij het zo. Zonder toeters of bellen. Zoals het hoort dus:
 
Als je dit filmpje niet direct kunt openen, klik hier.