"Jazeker, die heb ik".
"Doet u mij maar zo'n requiempje dan".
"Welke had u gehad willen hebben?"
"Nou, die ene... die mooie".
"Welke mooie mag het precies zijn?"
"Niet al te modern asteblieft".
"Dus niet het Requiem voor een dooie mus?"
"Wat zegt u?"
"Dat is uit Turks Fruit":
"Neemt u me wel serieus? Ik bedoel met zo'n heel orkest erbij!"
"O, zo een bedoelt u. Ik zal eens even kijken".
"Ja, mooi wel, maar hebbu ook iets anders?"
"Ja, ook leuk. Alleen...".
"Nou, mooi hoor, echt waar. Maar weet u... dan weer Frans, dan weer Latijn...".
"Nou, het zou toch wel een stukje moderner mogen. Hier houdt mijn vrouw niet van".
"Dan zal ik eens achter kijken. Hebbu even? Zijn we weer...
met een Dvorakje en een Faurétje voor meneer".
met een Dvorakje en een Faurétje voor meneer".
"Sorry, maar tis toch niet wat ik in mijn hoofd had, toen ik binnenliep".
"Dit vind ik zelf prachtig... maar mijn hond niet. Die gaat meejanken. Weet ik nu al".
"U vergeet mijn schoonmoeder even... ook héél belangrijk".
"Hebbu dan misschien toch zo'n requiempje van één iemand die zielig zingt?"
"Ah, hè, hè, dan weet ik eindelijk wat u zoekt. Kijkt u eens.
Zal ik het maar meteen voor u inpakken of wilt u eerst nog even kijken?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten