Muziek is een soort kroket uit de muur geworden (II)

Hoe het verder ging

 

Ach, je moet ergens beginnen... En bij "Fill your head with rock" is het (gelukkig) niet gebleven. Niet lang daarna kon ik van een vriend voor 50 gulden (= zo'n 23 euro) maar liefst vijf (5!) elpees overnemen:

 

    Blind Faith (1968)                  Soft Machine I (1968)

Band of Gypsys (1970)             Goodbye Cream (1969)               Astral Weeks (1968) 


Even later, met de komst van Neil Young, Derek & The Dominos en The Velvet Underground, was het hek pas echt van de dam en kon mijn collectie vorm gaan krijgen. Al snel werd er eigenhandig een platenkastje getimmerd en konden mijn elpees op alfabetische volgorde naast elkaar worden gezet. Aanvankelijk over zoveel mogelijk vakjes verspreid, zodat de collectie voor bezoekers uitgebreider leek. Maar na enige tijd moest het kastje al vervangen worden door een groter exemplaar, etc. Er kwam per week minstens één plaat bij...

In muzikaal opzicht bleek ik vooral op de VS georiënteerd. Met nadruk op wat tegenwoordig Indie en Americana heet, maar toendertijd bestonden die inmiddels waardeloze, want door de muziekmarketing gretig omarmde, etiketten nog niet. Verder soul, blues en R&B (nee, niet die gladde van tegenwoordig). En ok, toegegeven... ondanks hun Brits-zijn hoorden ook Fairport, Richard Thompson, Nick Drake, John Martyn (!) en Van M. voor de volle 100% in het rijtje thuis. Beatles? Nee hoor, niks aan. Stones? Alleen in de periode dat de sublieme Mick Taylor meedeed (en ik die andere Mick niet kon zien).

En toen kwamen jazz, klassiek en "wereldmuziek" (wat een rare term). Maar daarover later meer... Morgen deel III, maar tot slot van vandaag een mooi live-stukje John Martyn, want hij mag nooit vergeten worden:

 

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier