116. Ach joh, het is maar een griepje!

Bedroefd staarde het Stabiele Genie voor zich uit. Vergeefs vocht hij tegen zijn opwellende tranen. Iedereen was tegen hem. Niemand nam hem nog serieus. Hoe is het mogelijk, dacht hij bij zichzelf. Waarom toch? Mismoedig schudde hij het wortelkleurige hoofd. Het ene moment ben je een held, het volgende een watje. Hij werd er bijna instabiel van. Terwijl hij als Leider van de Vrije Wereld alleen maar zijn omgeving tegen kwalijke geuren wilde beschermen. Hij had van nature al een vrij slechte adem en gisteren waren de hamburgers ook nog eens bedorven. Maar nu viel iedereen spottend over hem heen. Zelfs zijn vriend Jair Messias had hem keihard uitgelachen. Die vond hem, The Donald, een slappe aansteller! "Ach joh, het is maar een griepje", had Jair Messias smalend door de telefoon geroepen. "Bolsonaro is nog erger dan Obama!" had hij toen woedend getwitterd. Want het ging dus helemaal niet om dat Chinese virus. Het ging alleen maar om zijn adem. Het leek wel of niemand dat snapte en niemand hem door dit kapjesgebruik gewoon een ongelooflijk toffe, sociale vent vond. Zelfs de zingende mensen in zijn Gods Own Country prijzen hem niet de hemel in. Zij maken het helemaal bont! Smerige Democraten zijn het! Neem nou zo'n John Mellencamp. Die noemt hem en zijn vertrouwelingen een stelletje lafaards (The company of cowards) en die rare Josh Homme wil hem zelfs de laan uitsturen: Cowards way out. Dat stomme bandje Widespread Panic noemt hem zwak en eng van geest (Weak Brain, Narrow Mind) en dat roeptoetert ene Willie Dixon ook al: Weak Brain, Narrow Mind (maar daar heeft hij lekker toch geen platen van). Volgens Yo La Tengo (bah, wat een naam!) is hij The weakest part der natie en de Drive By Truckers vinden hem The weakest man, maar die hebben dus niet eens een rijbewijs en hij lekker wel! Er waren ook andere geluiden. Soms best wel confronterend. Ene Van Morrison noemde hem een dorpsgek (Village idiot) en dat rare vioolspelertje Andrew Bird trok zijn genialiteit simpelweg in twijfel: The Idiot's Genius. Gelukkig probeerden die lieve Louvin Brothers wel wat begrip voor hem op te brengen (Are you afraid to die) en ook The Handsome Family sprak hem moed in: Don't be scared. Dat was fijn om te horen. Ach ja, en dan heb je natuurlijk nog de geboren zeurkousen. Zo'n Fats Domino is dus Sick and tired van hem. Nou, dat is andersom ook zo! Al zijn singletjes gaan hup de open haard in! Johnny Jenkins (Sick and tired) en Dr. John (Sick and tired) van hetzelfde laken een pak. Weg ermee! Van die lhbti-ers van Queens Of The Stone Age wordt hij zelf ook helemaal Sick sick sick en die rare Lou Reed kan de boom in met zijn Sick of you! 

 En laat die zwarte kraaien maar krijsen. Want

wat hij, The Donald, ook zegt of doet... het is nooit goed.

                               Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

115. Is dat kerstgebeuren eigenlijk wel zo'n fijn feest?

Voor sommigen onder ons zijn de geboortedag van het kindeke J. en de donkere weken die daaraan voorafgaan het summum van intense blijheid en jubelend geluk. Maar voor veel gelovige kinderen breken er in de deprimerende decembermaand knap verwarrende tijden aan. Galoppeert er het ene moment nog een soort suikeroom in een rood fluwelen pak op een wit paard over de daken, het volgende moment komt er een sterk gelijkend soort suikeroom op een arrenslee met rendieren uit de lucht vallen. Ze willen je alletwee verwennen met zakkenvol cadeaus, maar je hebt echt alles al. Wat valt er dan met goed fatsoen nog te vragen? Lullig hoor. 

En als klap op de vuurpijl doet die anders zo keurig nette mamma ook nog eens heel erg raar: I Saw Mommy Kissing Santa Claus. Vooral dat laatste moet in lieve, onnozele kinderoogjes een huiveringwekkende aanblik zijn. Dus ik ben best benieuwd of dat in mijn digitale platenkast niet voor ernstige trauma's heeft gezorgd. Is dat kerstgebeuren eigenlijk wel zo'n fijn feest? De meningen verschillen.

Bonnie Prince Billy loopt niet echt over van enthousiasme en is de avond vooraf al van slag: Christmas eve can kill you. De toen nog levende jongelui van The Band deden er luchtigjes over, maar ondertussen: Christmas must be tonight. Loudon Wainwright speelt als altijd de vermoorde onschuld: Suddenly it's Christmas. Maar Lyle Lovett (Christmas time is here) en Jim White (Christmas day) zijn ondanks alles toch heel blij dat het zo ver is. Al weet Jim dat op het eerste gehoor goed te verbergen. 

Het handige van het kerstfeest is, dat je het overal en nergens kunt vieren. Steve Earle doet het in Washington, Willard Grant Conspiracy in Nevada en John Prine knus in de gevangenis: Christmas in prison. Sonny Boy Williamson was liever op wintersport gegaan (Sonny Boy's Christmas blues) en Darlene Love is een beetje bang voor weer een eenzame kerst: Christmas (Baby please come home). Tom Waits stuurt ons een intieme kerstkaart.

Mark Kozelek is altijd al een buitenbeentje geweest (I believe in father Christmas) en voor Frank Sinatra is het ieder jaar een spannende tijd: Santa Claus is coming to town. Bob B. Soxx & The Blue Jeans kunnen hun ogen niet geloven (Here comes Santa Claus), maar The Temptations hebben vooral oog voor Rudolph the red-nosed reindeer. The Ronettes willen heel graag een stukje met Santa meerijden: Sleigh ride.

Mogwai heeft een speciaal kerstliedje gemaakt (Christmas song), Brenda Lee doet er een dansje op (Rockin' around the Christmas tree) en Hop Wilson wenst haar een fijne kerst: Merry Christmas darling. Donny Hathaway hoopt dat er dit keer eindelijk eens iets leuks gebeurt: This Christmas. Voor Bob Marley zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Hij ziet het helemaal voor zich op Jamaica: White Christmas.

Maar hoe je het kerstgebeuren ècht hoort te vieren, hoor je hier:

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier

114. Mag ik u iets vragen? Wat vindt u ervan?

Wat is uw mening? Zit er volgens u te veel suiker in de nieuwe haring? Moeten dieren en planten ook genderneutraal worden aangesproken? Wordt het weer of weer geen weer komende zomer? Is het beter om seks te hebben dan seks te krijgen? Vindt u Frans Duijts onze gedroomde kandidaat voor het Eurovisie Songfestival? Moeten Smurfen wel of niet door een waterkraan kunnen? Denkt u dat stalmelk anders proeft dan weidemelk? Als Zwarte Piet niet mag, mag de Zwarte Lijst dan wel? Is Thierry Bidet volgens u een echte intellectueel of doet hij maar alsof?

Tsja, meningen... Je hoeft de tv maar aan te zetten of de krant open te slaan en je wordt erom gevraagd. Hé daar, voxpopje! Vertel even wat je ervan vindt! Roep iets! Kan niet schelen wat. Zeg maar iets. Nee joh, niet denken... gewoon praten. Net als jullie daar. Kom uit die digitale platenkast. Wat vinden jullie ervan? Geef je mening. Zo uitgesproken mogelijk, maar zingen mag ook.

Steve Earle (Think it over) en Allison Moorer (Think it over) adviseren om niet zo maar iets te vinden en eerst eens even rustig na te denken. Volgens Modest Mouse kun je niet lang genoeg nadenken (Think long) en volgens Poco moet je zeker niet over één nacht ijs: You'd better think twice. Niet meteen iets roepen laat ook Dr. Dre weten: Think about it. Bahamas was nog voor de vraag al in gepeins verzonken (Caught me thinking) en Eddie Taylor ging er maar even goed voor zitten: Sittin' here thinkin'.

The Beatles zijn niet van dit soort vragen gediend (Think for yourself), net zo min als Memphis Slim: Don't think that you're smart. Wat zouden anderen hiervan vinden? vraagt Cat Power zich af: What would the community think. The '5' Royales (Think) en James Brown (Think) vinden niet dat je zo maar in het wilde weg iets kunt beweren en Robert Cray houdt zijn mening lekker voor zich (If you're thinkin' what I'm thinkin'). Maar The Band komt er gewoon luid voor uit: Thinking out loud.

Shelby Lynne komt graag voor haar mening uit (Don't think twice it's alright) en Joni Mitchell begrijpt wat de bedoeling van de vraag is: I think I understand. Hope Sandoval kan zich wel in de vraagstelling vinden (Thinking like that), maar Leo Kottke zoekt de bevestiging: Don't you think. John Mellencamp heeft te veel aan zijn hoofd om fatsoenlijk te kunnen antwoorden (Too much to think about) en Sonny Boy Williamson II voelt zich inmiddels te oud om iets te vinden: Too old to think. Tom Waits denkt dat overal wel een kern van waarheid in zit: Everything you can think of is true.

De man die iedereen oproept niet zo maar iets te roepen, is James Hunter:

Als je dit filmpje niet direct kunt openen, klik dan hier

113. Gaan we het nou doen of niet?

Zeg, zullen we het nu maar even doen? Wat wil je doen... boodschappen? Haha, doe niet zo gek. Die hebben we gisteren toch al gedaan? Maar wat wil je dan wel doen? Nou, gewoon dàt. Nee hoor, daar doe ik mooi niet aan mee. Waar zie je me voor aan, ik ben geen doetje. Dus ik moet het weer helemaal alleen doen? Klopt, doe het maar lekker zelf. En als ik dat gedaan heb, doe je dan weer mee? Pfff, ach ja, laat ik dat maar doen dan. Anders komt er nooit een eind aan dit gedoe.

Vroeger was alles beter. Toen werd het gewoon gedaan. Tegenwoordig weet je het niet meer. Willen ze het nu wel doen of niet? Neem nou de gezongen do's & don'ts in mijn digitale platenkast...

The 5 Royals raden hun baby sterk af ook maar iets te doen (Baby don't do it) en The Band (Don't do it) is het daar mee eens. Eric Clapton verbiedt het botweg: Can't let you do it. Otis Taylor waarschuwt zijn moeder géén actie te ondernemen (Momma Don't You Do It) en Tony Joe White vindt, dat je vooral niet moet overdrijven: Don't over do it. The Spiders hadden daar ook absoluut geen zin in (I didn't want to do it) en de Drive By Truckers evenmin: Do it yourself.

Bill Evans wil best iets doen, als er iets tegenover staat (I do it for your love) en G. Love doet het helemaal gratis (Do It For Free). The Doors raden het iedereen aan (Do it). Marianne Faithfull twijfelt (Why'd Ya Do It), maar Sonny Boy Williamson II laat er geen twijfel over bestaan: Do it if you wanna. Dennis Brown doet graag iets voor een ander: Jah can do it. Ach, waarom niet? denkt Lee Clayton: If you can do it. Zo is het maar net, vindt Billie Holiday: Let's do it.

Dr Feelgood deelt graag een complimentje uit (She does it right) en Pharrell Williams laat zien hoe het moet: You can do it too. Sonny Stitt (Easy does it) neemt er net als Bonnie Prince Billy (Easy does it) zijn gemak van. Howlin' Wolf heeft er een doedansje van gemaakt: Do the do. JJ Cale heeft een leuk voorstel (Let me do it to you), maar Irma Thomas heeft andere plannen: I'd do it all over you.

Het beste voorbeeld wordt gegeven door Steely Dan... 

niks niet zeuren, gewoon nog een keer doen!

Als je dit filmpje niet direct kunt openen, klik dan hier

112. Er is er geen jarig, hoera! hoera!

Hoe je het ook wendt of keert... het aardse bestaan is een permanente reis naar het einde. Dus als je een beetje van het leven geniet, waarom zou je dan feestelijk vieren dat je ieder jaar weer een stukje richting hel, vagevuur, schimmenrijk of hiernamaals bent opgeschoven? Dat getuigt niet bepaald van levensvreugde, toch? Dat moet echt beter kunnen. En daarom stel ik voor om het verschijnsel verjaardag maar gewoon af te schaffen en voortaan geheel jaarloos door het leven te gaan. Er is er géén jarig, hoera! hoera! 

Maar wat zouden de bewoners van mijn digitale platenkast hiervan vinden? Komen zij luidkeels in opstand? Zien zij nog wel muziek in het voorbije levensjaar van zichzelf en hun naasten? We gaan het maar eens aanhoren.

The Beatles rammen er tijdens hun Birthday als vanouds ongecontroleerd op los. Scott Bradlee probeert er met Birthday opgewekt de moed in te houden. En ook de jongelui van Kings of Leon bezingen enthousiast de dag waarvan iedereen weet dat die zal komen: Birthday. Het contrast met Bert Jansch kan bijna niet groter zijn: Birthday blues.

De Drive By Truckers zetten eerst hem (Birthday boy) en vervolgens haar (Lisa's birthday) in het jaarlijkse zonnetje. Les Claypool bezingt met Birthday boys alle jarige jongens van de hele wereld. En van Loudon Wainwright krijgt iedereen deze dag een fijn cadeau: The birthday present.

Het lijkt allemaal wel heel happy, maar of het op de Happy Birthday van de The Birthday Party echt wel zo happy is? Van The Tune Weavers weten we dat helemaal zeker: Happy, Happy Birthday Baby. En aan de blijheid van King Sunny Adé (Congratulations, happy birthday) en van Ebenezer Obey (Happy birthday song) hoeven we ook niet te twijfelen.

Joni Mitchell gooit er met haar pet naar (Happy birthday), maar Andrew Bird maakt er met The happy birthday song iets heel moois van. En meestergitarist John Fahey heeft met The Great San Bernardino Birthday Party geen woorden nodig voor een prachtige ode aan zijn jaarlijkse dag.

Maar, eerlijk is eerlijk, er kan er natuurlijk maar één de allerbeste zijn:

Mocht je dit filmpje niet direct kunnen openen, klik dan hier

111. Het is een chaos in het Ulvenhoutse Bos

In het kader van de dagelijkse viertraps uitlaatservice wandelde ik deze blije, beloftevolle ochtend eens met mijn trouwe hond Zorro door het nabijgelegen Ulvenhoutse Bos. Nou ja, Bos... zeg maar Bosje, want het is nog geen 730 hectare groot. En toch was het er een zootje ongeregeld. De bomen waren niet gesnoeid of een beetje netjes op lengte gerangschikt. Overal lagen afgebroken takken, beschimmelde, oude eikels en vieze, bruine bladeren. Het rook er naar wc-reiniger dennenlucht. Op hol geslagen reeën en wilde konijnen liepen gewoon los. Rondfladderende adhd-vogels maakten continu hinderlijke piepgeluiden. De slecht begaanbare paden waren niet aangeharkt en her en der kwamen boomwortels boven. Het tekenrijke gras langs de paden was niet gemaaid of zelfs maar afgedroogd. Er draafden paarden langs met mensen erop. Een deugdelijk hekwerk ontbrak en nergens was ook maar iets van toezicht te bekennen. Ik was dan ook opgelucht, toen we weer veilig in de auto zaten.

Nieuwsgierig als ik was, dook ik bij thuiskomst meteen mijn digitale platenkast in. Zou ik echt de enige zijn met zulke nare boservaringen? Het onthutsende antwoord was 'ja'! Iedereen die ook maar iets maakt dat op muziek lijkt, blijkt een fanatieke boslover. Om uiteenlopende redenen en daarbij aanhakende gevoelens. 

My Morning Jacket plonst 's ochtends niet het bad in, maar rent dan regelrecht Into the Woods. Jonathan Richman heeft er een gezellige feesttent opgezet (Party in the woods tonight) en Kokomo Arnold gaat er iedere dag enthousiast een kijkje nemen: Back to the Woods. Voor Bonnie Prince Billy gaat er niets boven Forest time en The Unthanks beginnen luid te kirren als ze er eentje zien: ohhh.. A forest!!! Van Morrison (In the forest) en de Screaming Trees (In the forest) doen het 't liefst in? U zegt het.

Richard Thompson heeft zijn eigen bosje (Woods of Darney). De Gun Club doet er een leuk nieuw spelletje (Devil in the Woods), net als Paul Weller: Wild Woods. Voor The Birthday Party (Deep in the Woods) kan het niet diep genoeg gaan. En John McLaughlin babbelt met Al Dimeola honderduit over het Zwarte Woud: Short tales of the black forest.

Voor sommmigen roept het bos religieuze gevoelens op. Vaak zijn die vreemd genoeg ook hetzelfde. Bij Woven Hand (Down in yon forest) en The Voice Squad (Down in yon forest) bijvoorbeeld, maar ook bij de toch niet al te zachte Mark Lanegan: Down in yon forest. The Handsome Family (The petrified forest) en Captain Beefheart (Petrified forest) geven de voorkeur aan een fijn stenen bos. In tegenstelling tot Charles Lloyd (Forest flower) en Fairport Convention (The flowers of the forest), die het meest houden van een kleurrijk bloemenbos.

David Sylvian is altijd een beetje kind gebleven.

In het bos doet hij niets liever dan vuurtje stoken.

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier

110. De wereld is vol vreemde vreemdelingen



De wereld is er vol van. Je hoeft maar even over de grens te kijken en je ziet er weer een... zo'n vreemdeling! Het is een raar soort mens. Heel anders dan wijzelf en de onzen. Dat is wel een beetje eng. Want vaak praten ze anders ("Kijk, die ene daar zegt vast iets over mij"), sommigen hebben ook andere kleren aan ("Wat zou er eigenlijk onder zitten?") en er zijn er zelfs met een andere kleur ("Hier klopt iets niet. Dit is niet gewoon van het strand"). Ze moeten dus vooral niet te dicht in de buurt komen. Trouwens, daar zijn onze grenzen natuurlijk ook voor. Want voor je het weet, trekken ze massaal hierheen. Regelrecht ons aardse paradijs binnen. Dat doen ze namelijk gewoon, als ze de kans krijgen. Ja, het is en blijft vreemd volk. Tamelijk primitief. Zeg nou zelf... Wij gaan toch ook niet zo maar met z'n allen de grens over? Nou ja, alleen voor vakantie, voor zaken en stages in het buitenland, om te vertrekken en elders ons geluk te zoeken of heel misschien om te vluchten, mocht dat ooit nodig zijn. Maar dat zijn echt uitzonderingen. Wij kennen nu eenmaal onze grenzen. En die overschrijden, zoiets onbeschaafds doen dus alleen  vreemdelingen. Ik kan het weten, want mijn digitale platenkast zit er ook al boordevol mee. Ik kon ze gewoon niet tegenhouden. Ze zingen nog ook. Vaak over zichzelf, maar ook wel over andere vreemdelingen:

Sandy Denny zingt over een vreemdeling die in de spiegel kijkt: Stranger to himself. Net als Traffic dat ooit deed: Stranger to himself. Hop Wilson vindt zichzelf wel iets van een vreemdeling hebben (I'm a stranger), maar Ryan Adams twijfelt nog: If I am a stranger. Bill Callahan is vreemdeling af (I was a stranger) en Jeffrey Lee Pierce was het tijdens leven en welzijn diep van binnen: Stranger in my heart.

Over romantisch rondtrekkende vreemdelingen raken ze in mijn platenkast maar niet uitgezongen. Martin Simpson doet het (Wayfaring stranger) en David Edwards doet het (Wayfaring stranger). Johnny Cash doet het (Wayfaring stranger) en Emmylou Harris doet het (Wayfaring stranger). Veerle Baetens doet het (Wayfaring stranger) en Neko Case doet het (Wayfaring stranger). En ook Eva Cassidy (Wayfaring stranger) en Neil Young (Wayfaring stranger) doen het. Tsja, dan kan Tim Buckley natuurlijk niet achterblijven: Wayfaring stranger.

Anders dan veel anderen heet Emmylou Harris de vreemdeling wel hartelijk welkom (Hello stranger) en Leonard Cohen heeft er een fijn liedje over gemaakt: Stranger song. John Martyn zag er een glimlachen (Smiling stranger), maar Eric Clapton (Lonely stranger) en Elmore James (Stranger blues) werden er maar somber van. Gillian Welch zag pas nog een heleboel echte vreemdelingen voorbijkomen: Rank strangers.

Portishead weet het zeker, dit zijn typisch Strangers. The Gun Club heeft er ook een gezien (Stranger in our town) en Kevin Ayers was er beste maatjes mee: Friends and strangers. Michael Chapman heeft gewoon een vreemdeling binnengelaten, keigezellig, (Stranger in the room) en Curtis Counce kwam er hierboven eentje tegen: Stranger in Paradise. 

Nick Cave ziet ook de positieve kanten van de vreemdeling (The kindness of strangers) en Jim White heeft iets lekkers van een vreemdeling gekregen: Stranger candy. J.J. Cale vindt een waarschuwend woord op zijn plaats (Don't go to strangers), maar Tom Waits laat het verder koud: I never talk to strangers. Voor Carl Perkins zijn het net gewone mensen... Ze deugen of ze deugen niet:  Sweethearts or strangers. En van Steely Dan moeten ze wel eerst even tekenen: Sign in stranger.

Maar het vreemdst van alle vreemdelingen zijn natuurlijk vreemdelingen

 in het donker. Frank Sinatra zingt er heel invoelbaar over:

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier.