106. Lou Reed, Rock And Roll Animal with a Bad Liver



 

Wat was hij ongelofelijk goed, gedreven, eigenzinnig,

dwars, scherp, cynisch en o zo gemeen humoristisch...

and now it's time to say goodbye 

 

 

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, klik hier)

 

105. Ik geef het toe. Ik ben een echte FVBC-er (Fan Van Bill Callahan)

Het is niet zo fijn om fan te zijn, want fan zijn doet soms pijn. Het ene moment ben je nog cool, ijzersterk en autonoom, het volgende moment een zielsgelukkig, maar soft en slap hoopje fan. Je kunt niet normaal meer denken. Je kunt niet normaal meer voelen. Je krijgt buikpijn. Gaat lichtelijk uit je dak. Bent zwak en kwetsbaar. Zegt rare dingen. En lullig genoeg kun je daar helemaal niets aan doen. Je bent al te ver heen. Overgeleverd. Het is pure overmacht. Weerloosheid. Overgave. Het neigt zelfs naar fanatisme. Dus iemand moet het wel erg bont maken, wil ik, stoere en viriele alfaman, zo'n stuitend sneue fan worden. Helaas heeft Bill Callahan het nu zo bont gemaakt. Ik moet het eerlijk toegeven. Ik vond hem al heel goed, maar met ingang van heden ben ik een fan. Een echte FVBC-er (Fan Van Bill Callahan).

Bill Callahan heeft al heel veel moois op zijn muzikale geweten (zie ook aflevering 82). Maar wat hij nu gemaakt heeft, overtreft alles. Dream River is zo prachtig dat iedereen die dit anders ervaart de toegang tot alle muziek verboden zou moeten worden.

Kijk, zo praat je dus als echte fan. Volstrekt dwaas en ongecontroleerd. Maar ha! Ik kan het gelukkig ook onderbouwen. Luister zelf maar. Het is te mooi om waar te zijn. Dus geniet vooral. En schaf vervolgens alles van Bill Callahan aan. Als dat nog nodig mocht zijn, tenminste.

1. The Sing
2. Javelin Unlanding
3. Small Plane
4. Spring
5. Ride My Arrow
6. Summer Painter
7. Seagull
8. Winter Road 

 

En live doet hij het zo. Zonder toeters of bellen. Zoals het hoort dus:

 

Als je dit filmpje niet direct kunt openen, klik hier.

104. Waarom is het toch zo stil rond Manu Chao?

Hedenmiddag naar een treurigstemmende PvdA-ledenraad gekeken, deze avond op het NOS-journaal een sneue PVV-manifestatie gezien en in de vroege ochtend een vreemd interview met M. Rutte gelezen waarin hij zegt, dat "Nederlanders de kabinetsplannen logisch vinden". Nou ja, er zijn grenzen. Dus na zoveel ellende op één eerste herfstdag kreeg ik opeens heel veel zin in muziek waar een normaal mens vrolijk en blij van wordt. Daarom Manu Chao maar weer eens uit mijn digitale platenkast gehaald. En ja hoor, bingo! Dat hielp onmiddellijk. Sinds een paar uur ben ik weer het zonnetje in huis. Wat wel meteen de vraag oproept: "Waarom is het toch zo stil rond Manu Chao? Wat nodig is, is leven in de brouwerij! Waar is hij, nu ik en velen met mij hem zo hard nodig hebben?"

Even een stukje geheugen opfrissen van mijn beste lezers en lieve lezeressen, die onze Manu uit het oog en dus ook uit het hart verloren zijn. Manu Chao (1961) is een Franse zanger van Spaanse origine, die zingt in het Frans, Spaans, Arabisch, Portugees, Wolof en Engels. In 1987 richtte hij samen met zijn broer Antoine en neef Santiago de band Mano Negra (Zwarte Hand) op. Een uitbundig clubje (nou ja, eigenlijk meer een grote bende), dat goed was voor vijf cd's: Patchanka (1988), Puta's Fever (1989), King of Bongo (1991), In the Hell of Patchinko (1992) en Casa Babylon (1994).

Die vond ik trouwens niet allemaal even goed, omdat er op de een of andere manier toch een wat al te Frans sausje over gegoten was. Er zat nog ontwikkeling in, zullen we voor het gemak maar zeggen. Maar de live-cd "Patchanka" vormde een opvallende uitzondering. Met de kennis van nu: dat bleek al een levendig voorproefje van de latere Manu Chao. Kijk/Luister zelf maar: Sidi H'Bibi.

Enfin, Manu Negra werd in 1995 ontbonden en daar kwam Manu Chao voor in de plaats. Het eerste studioalbum Clandestino (1998) leek geen succes te worden, maar de singles Bongo Bong en Clandestino brachten daar verandering in. En terecht. De nummers zitten zo verrassend prachtig in elkaar, dat je steeds weer nieuwe, subtiele, dingen hoort. Zelfs na heel vaak luisteren. Daarna volgden: 

Próxima Estación: Esperanza (2001) 

met bijvoorbeeld: Me gustas tu

  

 

Radio Bemba Sound System (2002)

met bijvoorbeeld: Machine gun

 

 

en La Radiolina (2007)
 met bijvoorbeeld: Tristeza maleza

Ook de concerten van Manu Chao waren in die jaren zeer aanstekelijke, energieke, anarchistische muziekfeesten, waar het speelplezier letterlijk vanaf spat. Zoals je onder andere kunt zien en horen op de prachtige cd/dvd Baionarena uit 2009:

(kun je dit filmpje niet direct openen? Klik hier)

Maar dat geeft nog altijd geen antwoord op de vraag waarom het toch zo stil is rond Manu Chao. Geen idee. Maar het goede nieuws is: Hij toert nog altijd rond. Dus vandaag of morgen... Stem Manu Chao en verander in een heerlijk fijn en optimistisch en altijd vrolijk mensch. Je wordt als vanzelf een blije geit. Echt, het kan nog!

103. Luister naar de Troonrede van Mark Lanegan (nu al uitgelekt)

Dinsdag 17 september is een belangrijke dag. Onze nieuwe vorst houdt dan zijn maidenspeech en onze daadkrachtige regering komt ongetwijfeld met een briljant plan om het arme Nederland er over 23 jaar weer helemaal bovenop te helpen. Best wel een hele geruststelling gelukkig. Maar dat is toch allemaal compleet bijzaak bij wat er die dag echt staat te gebeuren: er verschijnt een nieuwe Mark Lanegan. Het is, pak 'm even beet, zijn achtste, maar ook zijn vijftiende, als je die met Isobel Campbell en de wat minder officiële uitgaven meetelt.

Tot een half jaar geleden was Mark Lanegan nooit zo tot mij doorgedrongen (zie ook nummer 3 van 26 januari 2013) en daarover ben ik me nu al een half jaar aan het verbazen. Want hoe kon dat gebeuren? Hij past inmiddels naadloos in mijn rijtje (vrij willekeurige) favorieten als John Cale, Nick Cave, Tom Waits, Mark Kozelek en David Eugene Edwards. Er bestaan prachtige concertopnamen uit 2011 van Lanegan samen met Isobel Campbell, waarop hij geheel in het duister gehuld is. Je ziet vrijwel het hele concert alleen zijn hand. Pas tegen het eind komt zijn gezicht te voorschijn. Kijk maar (en liefst van begin tot eind, want het is kippenvel):

Deze houding geeft mooi aan hoe Mark Lanegan in de muziek staat. Hij is niet iemand met rare pretenties of vreemde poeha. Hij vindt de muziek belangrijker dan zichzelf. Er is nergens een greintje fake te ontdekken. En hij is nog aardig en bescheiden ook:

Zijn bescheidenheid blijkt bijvoorbeeld uit de titel van zijn nieuwe cd. Die heet "Imitations", maar imitaties zijn het dus helemaal niet. Daarmee doet hij zichzelf te kort (al kan het uiteraard ook ironisch bedoeld zijn). En waarom zijn het dan geen "Imitations"? Omdat het mooie, persoonlijke interpretaties zijn. Of zoals hij zelf zegt: "Mijn ouders draaiden vroeger platen van crooners als Andy Wiliams en Sinatra, maar ook van countryzangers als Willie Nelson en Johnny Cash. Zoiets wilde ik graag maken. Iets met hetzelfde gevoel als van die oude platen. Een combinatie van wat ik toen mooi vond en wat me later hetzelfde gevoel gaf. Dit is het geworden". Enfin, genoeg geluld, luister zelf maar eens of het inderdaad "Imitiations" zijn. Niet goed, geld terug:   

1. "Flatlands" van Chelsea Wolfe doet Mark zo

2. "She's Gone" van Vern Gosdin doet Mark zo

3. "Deepest Shade" van The Twilight Singers doet Mark zo

4. "You Only Live Twice" van Nancy Sinatra doet Mark zo

5. "Pretty Colors" van Frank Sinatra doet Mark zo (prachtig!)

6. "Brompton Oratory" van Nick Cave doet Mark zo

7. "Solitaire" van Andy Williams doet Mark zo

8. "Mack the Knife" van Bobby Darin doet Mark zo

9. "I'm Not the Loving Kind" van John Cale doet Mark zo

10. "Lonely Street" van Patsy Cline doet Mark zo

11. "Élégie funèbre" van Gérard Manset doet Mark zo

12. "Autumn Leaves" van Andy Williams doet Mark zo (prachtig!)

 

En we eindigen nog even live, want dat hoort zo

(ook een interpretatie, maar niet van zijn nieuwe cd)

                                          (als je dit filmpje niet direct kunt afspelen, klik hier) 

102. Dat zal ze leren, die bevoorrechte ZZP-ers

Laten we het vandaag maar eens over die frivole ZZP-ers hebben. De zogenaamde Zelfstandigen Zonder Personeel. Een  bevoorrecht clubje, want ze hebben zonder werk geen inkomen. Ze krijgen geen vakantiegeld, dertiende maand of kerstpakket. Ze worden niet doorbetaald als ze ziek zijn of met vakantie. En in geval van nood kunnen ze geen beroep doen op WW of een andere regeling. Je zou er bijna jaloers van worden. Wat denken die ZZP-ers wel? Dat ze boven de wet staan? Nou, mooi niet! Daarom moeten ze in ruil voor al die privileges gewoon 21% btw afdragen en net als iedere hardwerkende loonslaaf belasting en premies betalen. Maar hierover hoor je ze natuurlijk niet zeuren. Want wat ze er allemaal niet aan extra's voor terugkrijgen! Het is dan ook geen wonder dat er steeds meer ZZP-ers rondlopen. Alleen in Nederland al zijn het er zo'n 800.000. Gelukkig is de regering nu vast van plan om ook deze verontrustende ontwikkeling stevig de kop in te drukken. In tijden van crisis dienen zulke misstanden immers keihard te worden afgestraft. Dus na het zeer effectief inperken van de bonuscultuur en het buitengewoon doortastend aanpakken van de topsalarissen is dan eindelijk de zelfstandigenaftrek van de ZZP-ers aan de beurt. Want dat is een ordinair wangedrocht. Nergens voor nodig. Alsof ze nog niet genoeg voordelen hebben.

Dat zal ze leren zomaar ZZP-er te worden!

Intussen stromen er vanuit de hele muziekwereld verontruste reacties en hartverwarmende steunbetuigingen aan het adres van de Nederlandse ZZP-ers binnen. Daar voelen ze goed aan wat de gevolgen van deze ingrijpende maatregelen zullen zijn. Ook in mijn digitale platenkast is de bezorgdheid over dit politieke hoogstandje groot. Een vrij willekeurige bloemlezing:

Bonnie Prince Billy ziet het vrij somber in (I see a darkness) en ook Eric Clapton heeft met die arme ZZP-ers te doen: Worried life blues. Sam Baker denkt dat ze het zeker zwaar zullen krijgen: Sometimes you have to cry. Jacques Brel vindt het getuigen van enorme platheid dat een land zo met zijn ZZP-ers omgaat: Plat pays. John Cale ziet dit plan het liefst in de prullenmand verdwijnen en vindt de verantwoordelijke minister maar een eikel: Taking it all away.

Jimmie Vaughan vraagt zich af hoe een regering met zo'n onrechtvaardig plan kan komen (How can you be so mean) en Van Morrison vreest dat er niets tegen te doen valt: There ain't nothing you can do. Alela Diane vindt het gemeen dat de ZZP-er opeens het zwarte schaap is (Black sheep), Inara George laat weten het gekkenwerk te vinden (Fools work), Steve Earle vraagt om enig medeleven (Have mercy) en Feist weet precies hoe het voelt: I feel it all. Voor John Martyn is dit plan compleet over de top: Over the hill.

The Handsome Family vreest voor een bodemloze ZZP-put (The Bottomless Hole),

Micah P Hinson verkeert nog in de ontkenningsfase (Tell me it ain't so) en Elmore James laat weten erg bezorgd te zijn: I'm worried. John Brim waarschuwt voor zware tijden: Tough times, terwijl Eilen Jewell een tranendal voorziet: Sea of tears. Freddie King drukt alle ZZP-ers op het hart goed op hun nering te passen (Takin' care of business) en Lianne La Havas hoopt dat er nog hoop is: They could be wrong.

Willy Mason drukt alle ZZP-ers op het hart om nog even vol te houden (Carry on), Cat Power ziet de zin van dit plan niet in (No sense) en Ry Cooder snapt dus echt niet waar dit allemaal voor nodig is: Don't mess up a good thing. Songs Ohia laat even prachtig als indringend horen, dat de ZZP-er een lastige tijd tegemoet gaat (It won't be easy) en Willy DeVille weet zeker, dat ZZP-ers niet zonder zelfstandigenaftrek kunnen: Can't do without it. Marvin Gaye, tot slot, is ronduit verbijsterd:

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, klik hier)

101. Alles waar 'te' voor staat is...

Onderhoudende film, 'Behind the Candelabra'. Een mooi kijkje in het even tragische als uitbundige leven van de megalomane showpianist Liberace, the King of Kitch. Fantastische rollen van Michael Douglas, Matt Damon en Rob Lowe, die zich tijdens de opnames enorm geamuseerd moeten hebben. Dat straalt er tenminste aan alle kanten vanaf. En ook de exorbitante verzameling glitter en glamour in en om Huize Liberace is een (zij het vrij pijnlijke) lust voor het oog. Maar geheel in lijn met al dat uiterlijke vertoon blijft de film nogal aan de oppervlakte. Na afloop blijft er eigenlijk niet veel hangen. Behalve dan de door Douglas zo heerlijk vet uitgesproken oneliner "Too much of a good thing is wonderful". Want die stemt onmiddellijk tot nadenken. Huh? Is dat wel zo? Hebben wij dan niet met de paplepel ingegoten gekregen, dat alles waar 'te' voor staat juist slecht voor ons is? (behalve...) Ja, dat hebben we. En het klopt nog altijd als een zwerende vinger. Luister maar eens naar al die arme zielepoten die daar inmiddels door schade en schande achter zijn gekomen. Het is allemaal te lang, te laat, te ver en vooral te veel:     

Te lang...

Townes Van Zandt is te lang weggeweest (Gone too long) en James McMurtry heeft te lang in de woestijn rondgehangen: Too long in the wasteland. Voor Lucinda Williams duren de nachten te lang (The night's too long) en Yo La Tengo heeft te lang voor joker gelopen (I was the fool beside you for too long). Otis Redding was te lang van het padje (I've been loving you too long), iets waar Martha Reeves het als ervaringsdeskundige helemaal mee eens is: You've been in love too long.

Te laat...

Hoe iemand zich ook haast, vaak is het gewoon te laat. Richard Thompson had zijn hengels al klaarstaan, maar helaas: Too late to come fishing. Ook Little Walter vist helaas achter het net: Too late. Derek & The Dominos (It's too late), Laurel Aitkin (It's too late) en Ted Taylor zagen de bus net voor hun neus wegrijden: It's too late. Gatemouth Brown geeft heel kinderachtig zijn baby de schuld: Too late baby. Alton Ellis kan nu niet meer terug (Too late to turn back) en Graham Parker kwam dus gewoon te laat opdagen: Turned up too late. Geen medelijden mee.

Te ver...
Komen we bij de categorie lui. Faithless, bijvoorbeeld, zet geen stap te ver (One step too far) en ook voor de Soulsavers is het nu wel mooi geweest: Gone too far. Neil Young (Too far gone) en Emmylou Harris zijn al te ver heen (Too far gone), net als de Screaming Trees: Too far away. De enige positivo in dit gezelschap is Tim Hardin. Die hoor je niet klagen: Never too far. Dus eigenlijk hoort hij niet in dit gezelschap thuis. Maar omdat dit mijn blog is, mag hij voor deze ene keer blijven.

...en te veel

Te veel liefde is niet goed voor een mens, vindt Steve Earle: I love you too much. Mark Lanegan houdt er niet van, als zijn vriendin zich zo uitslooft (She done too much) en voor PJ Harvey is een keer al te veel: One time too many. Dan het onderwerp seks. Zelfs dat kan soms te veel zijn. Bijvoorbeeld voor de Drive-By Truckers (Too much sex , too little jesus) en het brave duo Timbuk3: Too much sex, not enough affection. John Mellencamp heeft te veel aan zijn hoofd: Too much to think about. Bill Callahan ziet er te veel vliegen (Too many birds) en Brenda Lee stromen: Too many rivers. Allen Toussaint legt de lat iets te hoog (Am I expecting too much), Captain Beefheart heeft te veel tijd over (Too much time) en Commander Cody weet niet van ophouden: Too much fun. Voor J.J. Cale (RIP) is het helaas allemaal wat te veel geworden: Too much for me.

Maar je kunt natuurlijk ook gewoon te bang zijn.

Zoals die watjes van de Black Keys. Zijn dat nou echte mannen?

(Voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier

 

100a. J.J. Cale, a one way ticket to paradise

 

J.J. Cale 

(Oklahoma City, 5 december 1938

 - La Jolla, 26 juli 2013)

Ofwel... hoe goed hij dus was:

 

(voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier)

 

(voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier)

 

(voor wie dit filmpje niet direct kan zien, klik hier)

 

 

 

 

100. Een dagje naar het strand... wie gaat er mee?

Het strand en de zee... tsja, ach, je moet het maar leuk vinden. Vrijwillig rondploeteren tussen ontelbaar veel zandkorrels met uitzicht op oneindig veel zout water. Toch kom je nog best mensen tegen die ervan houden. Sommigen gaan er zelfs helemaal voor naar Spanje of Italië of bijvoorbeeld naar Thailand, om eens een speciaal exotisch land te noemen. Terwijl je natuurlijk ook gewoon lekker thuis kunt blijven of gezellig met z'n tweeën naar de woonboulevard in Oss of Poortvliet kunt gaan om alvast een nieuw bankstel of zo'n comfortabele boxspring uit te zoeken voor als de dertiende maand er aankomt. Affijn, we dwalen af en ieder zijn meug. Strand, zee en muziek blijken ook vrij aardig samen te gaan. En daar gaat het om, op deze plek. In mijn digitale platenkast is de zonnebrandcrème factor 38 intussen al enthousiast klaargezet. Luister zelf maar wat de plannen zijn:

Neil Young heeft genoeg aan een verlaten stukje strand (On the beach), net als Chris Rea (On the beach) en The Avett Bothers: At the beach. Ook de Kings of Leon vinden het heerlijk, even gezellig langs de strandkant: Beach side. Yo La Tengo heeft zojuist een complete strandtent afgehuurd (Beach Party tonight), maar aan het sombere Steely Dan-duo is die zandmassa bepaald niet besteed: Blues Beach.

Jonathan Richman kraait het uit van pret (The beach) met iets leuks erbij (Roller coaster by the sea), maar Simon Green aka Bonobo krijgt er een strandhoofd van: Beachy Head. John Fahey vindt alles prima, als het tenminste onder een palm kan: On the beach of Waikiki. Will Oldham gaat graag naar West Palm Beach. Hij vraagt zich wel steeds af wat hij daar ziet: Is it the sea?

John Martyn is er ook een dagje geweest (Day at the sea) en Eilen Jewell schiet vol bij het zien van al dat water: Sea of tears. Corinne Bailey Ray (The sea) en Sandy Denny (The sea) voelen zich echte zeemeerminnen. En de Be Good Tanyas schrikken zich een hoedje... er is een Ship out on the sea!

Cat Power (Sea of love) en Blind Faith (Sea of Joy) hebben alleen maar oog voor de prettige kanten van zoveel zout water. David Gray klimt op de hoogste duin en roept dan hevig geëmotioneerd: From here you can almost see the sea! Robert Wyatt heeft er een prachtig liedje over gemaakt (Sea song), dat The Unthanks ook prachtig zingen: Sea song.

 

Patti Smith wordt nog helemaal blij als ze aan die ene keer op het strand terugdenkt...

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, hier de link: Redondo Beach).

99. De lekkerste 10 km hard(er)loopmuziek

De een traint voor wedstrijden, de ander loopt gewoon. Ik loop gewoon. Niet zo heel erg hard en ook geen intervalgedoe of andere modieuze gekkigheid, maar simpelweg stug duurlopen met een korte warming up en een kalme cooling down. Gisteren deed ik het nog. Het was warm. En dan valt het niet mee. Maar daar gaat het nu niet om. Waarom dan wel? Welnu, het prettige van lopen (dus niet van trainen, want dat doe je in een soort praatgroepje) is dat je tegelijk naar muziek kunt luisteren. Van sommige muziek ga je ook harder lopen. Dat heeft te maken met de cadans van het nummer. En je kunt dan met de muziek meelopen, maar ook dwars tegen het ritme in of gezellig tussen de maten door. Die afwisseling houdt het leuk.Verder behoort meezingen tot de mogelijkheden. Hieronder wat muzikale ondersteuning voor een prettige 10 kilometer. Probeer maar eens. Je krijgt er vleugeltjes van...

Om te beginnen maken we de boel een beetje los onder de bezielende leiding van

The House of Pain: Jump around.

Und jetzt geht's los:

 

De eerste minuten is het doorbijten. Mark Lanegan begrijpt dat: Grey goes black (4.15).

Ben je daar doorheen, dan helpt Dr. Dre je verder op weg: Keep their heads ringin' (5.09).

The Masters of Reality doen er een klein schepje bovenop: Deep in the hole (4.25).

En dat tempo gaan we nu consolideren met Neil Young: She's a healer (9.08).

Gaat-ie goed zo? Dan met hulp van Snoop Dogg weer strak voluit: Tha Shiznit (4.03).

 Nu zorgt J.J. Cale dat je er vrolijk de pas in houdt: Call me the breeze (9.09).

En Nelly fungeert hier als stuwende kracht: Hot in here (3.41).

Chris Robinson blijft je onvermoeibaar steunen: 40 days (5.05).

Net als het Imperial Tiger Orchestra: Lale lale (4.07).

Even wat gas terug, een soort vals plat van de QOTSA: Regular John (5.24). 

En dan de grande finale. Op naar de eindstreep met Los Lobos: Cumbia Raza (8.18).

                                                 

(In totaal ben je nu 62.04 minuten verder. Maar dat is toch iets te veel van het goede. Het is wel zaak om ruim binnen het laatste nummer te arriveren. Dik onder de 60 minuten moet na enig doorzetten zeker mogelijk zijn.)

Het zit er weer op voor vandaag. Maar eerst nog even rustig en kalm uitlopen

met Z.Z. Top: Just got back from baby's. En dan...

 

BIERTJE!!!

 

Of toch niet en hebben we nu de smaak te pakken? Tùùrlijk: 

 

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, hier de link: I want more).

 

98. Op naar de hemelpoort in een Peugeot 208

 

Koop dus nooit een Peugeot 208! Als je er instapt, ben je je leven niet zeker meer. Het is een wolf in schaapskleren. Een doodskist op wielen. Voor je het weet, rijden jij en je nieuwe Peugeot 208 linea recta het hiernamaals binnen. En dan kun je niet zeggen, dat je niet gewaarschuwd bent. Want aanschaf van dit karretje wordt je zelfs door de fabrikant ten zéérste afgeraden. In de nieuwe commercial zien we het ding namelijk door de bergen tuffen onder de blijmoedige klanken van 'Knocking on heavens door'. Dit kan niets anders betekenen dan: in een Peugeot 208 rijden doe je helemaal op eigen risico. Met grote kans dat het mis gaat. En dat ook nog eens onder het intelligente motto 'Let your body drive'. Met andere woorden: forget your brains.

Maar genoeg gelachen. Ook zonder Peugeot 208 kun je het verlangen hebben om eens bij de hemelpoort aan te kloppen en Petrus krachtig de hand te schudden. In mijn digitale platenkast is het enthousiasme in ieder geval groot (maar ook weer niet bij iedereen):

Bob Dylan heeft als oorspronkelijk tekstdichter de oudste hemelrechten, dus hij mag het spits afbijten: Knockin' on heaven's door. Traffic snapt dat best (Heaven is in your mind), maar Emmylou Harris vindt het daar echt nog iets te vroeg voor: Heaven ain't ready for you yet. En ook Yo la Tengo houdt hem nog graag even op deze aard': Stay away from heaven.

Ebo Taylor is een echte hemelbestormer (Heaven) en Loudon Wainwright droomt nu al van al het leuks dat hij straks in de Heaven aantreft. Steve Earl kan niet zo goed kiezen Heaven or hell, maar als het aan Simon Green (aka Bonobo) ligt verdient Steve een plaatsje tussen de engelen: Heaven for the sinner. The Jayhawks hopen hem daar ook terug te zien: Will I see you in heaven

Willard Grant Conspiracy vraagt zich af of je ook zonder Peugeot 208 in de hemel kunt komen: How to get to heaven. Daar heeft Led Zeppelin iets op gevonden (Stairway to heaven) en de Style Council is zo vriendelijk de juiste richting aan te geven: Heaven's above. Otis Taylor denkt dat je dan aan de goede kant zit: Right side of heaven. Volgens Tom Waits ben je er in een oogwenk: Little trip to heaven.

Martin Simpson is nieuwsgierig naar wat hem hier boven te wachten staat: What are they doing in heaven, net als de Be Good Tanyas: What are they doing in heaven. Ry Cooder heeft hemels gedroomd (Great dream to heaven) en Angie Stone hoopt op wat hemelse steun: Heaven help. The Pixies vinden dat ook dieren recht hebben op een mooi plaatsje in het hiernamaals: Monkey gone to heaven.

Miles Davis woont er al een tijdje en had de kortste weg gekozen: Seven steps to heaven. John Martyn heeft even tussen hemel en aarde gezweefd (Heaven and earth) en Fats Domino vindt het er opvallend hemelsblauw: My blue heaven. Frank Sinatra verdient ook hoog in de wolken alleszins redelijk (Pennies from heaven). Sam Cooke is dol op de engelen (That's heaven to me), maar Smiley Lewis is hierboven iemand kwijtgeraakt: When did you leave heaven.

De Nitty Gritty Dirt Band feat. Johnny Cash mag

deze blog vandaag afmaken. Een hemels genoegen...  

(Voor wie dit filmpje niet direct kan openen, hier de link: Life's railway to heaven)