89. Wie ziet ze nou eigenlijk vliegen?

Je hoort ze niet en je ziet ze niet, maar ze zijn er wel degelijk! Want het was pas nog uitgebreid op het NOS Journaal en dan is het natuurlijk 100% echt waar. Anders kwam het ook niet op het NOS Journaal. Toch? En wat is er dan echt waar? Nou, dat het hier dus werkelijk stikt van de drones. Er zijn er meer dan alle mussen, mezen en merels bij elkaar. En gevààrlijk dat ze zijn. Want stel, dat zo'n ding onbestuurbaar wordt en geluidloos je huis binnenvliegt? Of als Al Qaida er opeens een paar te pakken krijgt? Of als criminelen er een Ddos attack op loslaten? Of als (laten we dit cliché maar eens omdraaien) de buurvrouw er een webcam aan vastmaakt om binnen te gluren wanneer de naaste buurheer des huizes onder de douche staat? Want niet alleen politie en leger hebben overal drones in de lucht hangen, ook steeds meer muzikanten en andere particulieren doen het met een drone. Je kunt ze namelijk gewoon kopen in een drones shop. Voor zo'n 300 euro kun je er al één op de nietsvermoedende medemens loslaten. Ze vliegen dan ook letterlijk de winkel uit. Zó leuk!

Een drone hebben maakt bijzondere emoties los. Alison Krauss en Gillian Welch stellen zich voor hoe het is om zelf een drone te worden (I'll fly away) en ook Death in Vegas lijkt het heerlijk om er een te zijn: Flying. De Buffalo Springfield heeft op Marktplaats een tweedehandsje gekocht, maar denkt wel dat-ie het nog doet: Expecting to fly. Voor de drone van Elbow is het goed vliegweer (Weather to fly) en die van Marvin Gaye gaat naar grote hoogten: Flyin' high.

Maar een drone is natuurlijk geen duif die weer terug op til komt om te eten. Dat maakt menig onervaren dronebezitter behoorlijk onzeker. John Martyn roept het zijn drone na als hij hem loslaat (Fly on home) en Pete Murray zou voor alle zekerheid het liefst meevliegen: Fly with you. Steve Miller hoopt dat zijn drone beter vliegt dan een dodo: Fly like an eagle. Lou Reed vindt het mooi om die van hem richting zon te zien vliegen (Fly into the sun), maar Frank Sinatra wil op zijn drone juist naar de maan: Fly me to the moon.

Townes van Zandt begrijpt heel goed waarom een drone een drone wil zijn: To live is to fly.Willy Mason heeft in de dronewinkel een jong droontje gekocht (Still a fly) en ook de drone van Tim Buckley is nog maar een jonkie: Buzzin' fly. Die van Paul Weller is rijp om het dronenest te verlaten: Fly little bird. Donald Fagen heeft een drone met nachtkijkers: The nightfly.

Ook Amy Winehouse had haar eigen drone. Ze kon er prachtig over zingen.

Jammer dat ze haar drone toch nog achterna gevlogen is.

Kun je dit niet direct zien? Klik dan hier

  

90. Mijn inzendingen voor het Eurovisie Songfestival 2013

Het had weinig gescheeld of ons trotse vaderland had zich na het internationale schandaal rond het lachwekkende 'Koningslied' opnieuw flink te kijk gezet voor heel Europa. Het zangeresje Anouk dreigde namelijk haar thuis helemaal zelf gemaakte liedje 'Birds' live te laten horen tijdens het Eurovisie Songfestival 2013. Gelukkig heeft de toelatingscommissie op het laatste moment besloten de kwaliteitsnorm enigszins naar boven bij te stellen, waardoor Nederland een regelrechte ramp bespaard is gebleven. Anouk werd alsnog gedwongen zich terug te trekken, waarna men Wende Snijders bereid heeft gevonden haar plaats in te nemen. Zij werd uiteraard direct toegelaten. Het aantal deelnemers aan deze editie is overigens kleiner dan ooit, omdat de inzendingen van veel landen na weging kilo's te licht werden bevonden. Om de hierdoor ontstane hiaten in het programma op te vullen zijn voor het eerst in de festivalgeschiedenis ook louter instrumentale composities geaccepteerd. Opvallend is verder dat naast talentvolle jeugd diverse oude rotten het muzikale strijdperk betreden: 

1. Namens Zwitserland: Sophie Hunger met Can you see me?

2. Namens Denemarken: Agnes Obel  met Riverside

3. Namens Belgie: Triggerfinger met I follow rivers

4. Namens Engeland: Laura Marling met Rambling man

5. Namens Duitsland: Lotte Lenya met Surabaya Johnny

6. Namens Italië: Claudio Riggio met Daniele, se sorriede

7. Namens Polen: Marcin Wasilewski met Vignette

8. Namens Nederland: Wende Snijders met Roses in june

9. Namens Portugal: Cristina Branco met Ai vida

10. Namens Spanje: Paco de Lucia met Entre dos aguas

11. Namens Rusland: Sergei Rachmaninov met Vocalise

12. Namens Zweden: Cornelis Vreeswijk met Somliga går med trasiga skor

13. Namens Noorwegen: Tord Gustavsen met Still there

14. Namens Oostenrijk: Wolfgang Muthspiel met Sand dance

15. Namens Ierland: Van Morrison met I just wanna make love to you

16. Namens Schotland: Mogwai met You don't know jesus

17. Namens IJsland: Björk en het orkest Massive Attack met New World

18. Namens Griekenland: Maria Callas met Casta Diva

19. Namens Tsjechië: Antonin Dvorak met Song to the moon

20. Namens Roemenië: Taraf de Haïdouks met Rustem si suite

Maar nog voor de officiële aftrap staat de winnaar van het Eurovisie Songfestival 2013

 al zo goed als vast. Frankrijk heeft met Manu Chao een deelnemer die originaliteit,

creativiteit en virtuositeit koppelt aan ongebreideld spelplezier.

89. Iedere dag een nieuwe post wordt toch iets te veel

Het maken van een post over een onderwerp dat me nogal intensief bezighoudt, vind ik leuk. Zo leuk zelfs, dat ik het iedere dag wel zou willen doen. Daarom heb ik er de afgelopen 88 dagen ook elke dag één gemaakt. Maar het is wel veel schrijf-, knip- en plakwerk. En het moet dus altijd naast mijn beroepsmatige schrijfbezigheden. Dit zou ertoe kunnen leiden dat het één een beetje ten koste gaat van het ander.

Wat ik ook merk: het mezelf verplichten om elke dag een nieuwe post te schrijven brengt het risico met zich mee, dat er een maniertje ontstaat of dat er een automatische piloot om de hoek komt kijken. Dat is niet alleen bij het maken van muziek, maar ook bij het schrijven erover natuurlijk ten strengste verboden! 

Vandaar dat ik na ampele overweging en geheel eenzijdig heb besloten om vanaf heden over te stappen op een andere, meer spontane frequentie. Tis maar dat u het weet... En in mijn digitale platenkast wordt instemmend geknikt, meestal dan:

Gato Barbieri (Goodbye), America (Goodbye) en Cannonball Adderley (Goodbye) zeggen op een sobere manier tot later. David Gray is ietsje uitbundiger: Say hello wave goodbye. Ook met Van Morrison is de relatie altijd goed en vriendschappelijk geweest (Goodbye baby), net als met Pokey LaFargue (So long honeybee, goodbye) en Dave Alvin: So long baby goodbye.

De Buffalo Springfield laat het tamelijk koud (Go and say goodbye) en Donald Fagen heeft het al enige tijd aan mijn gezicht kunnen zien: The goodbye look. Brad Mehldau snapt het wel (Say goodbye), maar Hortense Ellis heeft het er knap moeilijk mee: I can't say goodbye. Pete Murray vindt dit een mooie kans voor me om het iets kalmer aan te gaan doen: Chance to say goodbye. Alleen Joss Stone neemt het me niet in dank af: Then you can tell me goodbye.

Leonard Cohen vindt de manier waarop wat minder (Hey, that's no way to say goodbye), maar Kate and Anna McGarrigle gunnen me mijn rust: Kiss and say goodbye. De Queens of the Stone Age willen dat ik kalm en rustig tot ziens zeg: Long slow goodbye. Sonny Rollins neemt me niet helemaal serieus: Everytime we say goodbye. Placebo wel... die lieve jongens hebben zelfs een speciaal Willemlied voor me gecomponeerd: Song to say goodbye.

Jeff Buckley denkt dat dit afscheid definitief is, maar niets is minder waar. Alleen

de frequentie verandert. Dus tot de volgende keer. Hou je veilig! Met de W van stamppot. 

  

88. Kleine lofzang op Louie Pérez

Los Lobos is een van mijn favoriete bands. Geen show, geen onzin, geen opsmuk, maar muziek en nog eens muziek. Simpelweg prachtig en bevlogen spelen. De bescheiden motor, de schakel, de stofzuiger, de Willy van de Kerkhof van dit hechte gezelschap heet Louie Pérez. In de in ieder opzicht fantastische live-dvd "Live at the Fillmore" (2004) van Los Lobos zag ik hem tussen David Hidalgo en Cesar Rosas voluit tekeer gaan op de jarana en dacht: "Niks routine of sleet of ongeïnspireerd nummertjes afdraaien. Maar na zo veel jaar spelen nog altijd helemaal opgaan in je muziek. Zo hoort het". Dus vandaag een lofzang op de grote kleine man achter en van Los Lobos.

Om te beginnen... wat ik op die Fillmore-dvd bijvoorbeeld zag, was dit (met onze held, die zijn jarana beplakt heeft met de namen van zijn dierbaren):

En dan nu de feiten. Louie Pérez (1953) is een van de oprichters van Los Lobos en met David Hidalgo (ook van Los Lobos) vormt hij de Latin Playboys. Ze kennen elkaar al sinds de middelbare school. Samen schrijven ze ook de meeste nummers van beide bands. Hij begon bij Los Lobos op de jarana (een kleine Mexicaanse gitaar) en was ook zanger. Toen de band meer richting Norteno en rock ging, kroop hij net zo makkelijk achter het drumstel, om een paar jaar later weer even makkelijk op (vooral slag)gitaar over te stappen. Allemaal in dienst van het muzikale collectief.  

Als Latin Playboy maakte Louie Pérez drie prachtige cd's:

  Gelijknamig (1994)         Dose (1999)     The Long Goodbye (2010)

Latin Playboys - Forever night shady Mary

Dose - Lemon 'n ice

The Long Goodbye - What good is love

Met Los Lobos maakte hij er wat meer (al even prachtig):

How Will the Wolf Survive? (1984) - Will the wolf survive

By the Light of the Moon (1987) - Shakin' shakin' shakes

La Pistola y el Corazon (1988) - La pistola y el corazon

The Neighborhood (1990) - Angel dance

Kiko (1992) - Kiko and the lavender moon

Papa's Dream (1995) - La mananite alegre

Colossal Head (1996) - Mas y mas

This Time (1999) - This time

Good Morning Aztlán (2002) - Good morning, Aztlan

The Ride (2000) - Chains of love
Live at the Fillmore (2005) - Done gone blue

Acoustic en vivo (2005) - Colas

The Town and the City (2006) - The valley

Los Lobos goes Disney (2009) - Not in Nottingham

Tin Can Trust (2010) - Yo canto

En zo klinkt hij live in zijn eentje (mooi hè?):

87. En de winnaar is... weer niks gewonnen!

Je moet maar durven. Nee, dan heb ik het niet over deelname aan het komende Eurovisie Songfestival. Want met zo'n slap liedje als dat van Anouk weet je al ruim van tevoren zeker dat je niet wint. Ik heb het natuurlijk, hoe kan het ook anders, over de Staatsloterij. Je tikt daar even 15 euro neer voor een heel lot, 'wint' 7,50 euro (dus de helft van je inleggeld) en krijgt dan doodleuk te lezen: "Gefeliciteerd met uw prijs". Oké, meestal win je helemaal niks, maar het is en blijft toch lef hebben... Om te denken dat mensen dan ongelofelijk blij zijn. "Jeetje, ik heb een prijs! Tis niet veel, maar toch wel héél erg fijn. Ga het gauw aan de buurvrouw vertellen. En ik doe de volgende keer absoluut weer mee". In muziekland is het al niet veel anders. Je hebt er winnaars, verliezers en natuurlijk dromers van de echte hoofdprijs:

Nico heeft een klein prijsje in huis gehaald (Win a few) zowel Jerry Lee Lewis (You win again) als Ray Charles (You win again) is blij voor haar. Martin Simpson trouwens ook: You win again. Clarence Gatemouth Brown laat anderen graag in zijn winst delen: Win with me baby.

Sam Cooke gaat voor de hoofdprijs (Win your love for me) en ook Emmylou Harris neemt geen genoegen met minder: If I could only win your love. Alton Ellis voelt zich een echte winnaar (The winner), wat wordt beaamd door Louis Prima: Alright, okay, you win. Pete Murray is sportief... er kan er maar één de winnaar zijn: Always a winner.

Maar je hebt natuurlijk ook geboren verliezers. Dr. John heeft er nog zo voor gewaarschuwd: Quitters never win. Het is echter tegen dovemansoren gezegd. Van Morrison weet het zeker (You just can't win) en ook James Hunter is daarvan overtuigd: You can't win. Ry Cooder (I can't win) en Richard Thompson sluiten zich hierbij aan. De laatste zelfs enigszins wanhopig:: Can't win.

And today's winner is... Elbow. Al is de kans op winnen eigenlijk uitgesloten:

86. Gelukkig, er kan weer een lachje af

We hebben hier een crisis die helemaal geen crisis is. Arme bejaarden die helemaal niet arm zijn. Een Marokkanenprobleem dat helemaal geen probleem is. En een historisch sociaal akkoord dat helemaal niet historisch is. Dus je zult over een paar dagen zo maar koning en koningin van dit heerlijke land mogen worden. Helemaal niks aan het handje. Kun je nu nog heel relaxed en puur voor de lol Italiaanse ijsjes verkopen. En meteen het goedlachse voorbeeld geven. Zo hoort het! Dus petje, of liever: kroontje af. Want dit geeft ons burgers weer de broodnodige moed. En het krijgt ook al opvallend veel navolging. Kijk maar eens om je heen. Al die sjaggerijnige sombermansen en mopperkoppen zijn inmiddels verleden tijd. Het geld rolt, het zonnetje schijnt. Overal zie je weer vrolijk lachende mensen op straat met grote tassen vol dure boodschappen. Ze zijn weer oprecht blij met elkaar, geven de ander opgeruimd voorrang, staan in de bus monter hun plaats af aan de oudere medemens en wachten opgewekt in de lange rij voor de kassa. Geen vuiltje meer aan de lucht. Er kan weer een lachje af, ook in mijn digitale muziekcollectie:

Robert Cray moet keihard lachen (Laugh out loud) en ook Fela Kuti ligt bijna een half uur lang in een deuk: Look and laugh. Robert Palmer wordt al lachend wakker: Woke up laughing. David Crosby lacht altijd (Laughing) en Beth Orton heeft last van lachende liefde: Love like laughter. Abbey Lincoln vindt dat clowns vandaag de dag te weinig aan het lachen zijn (Laugh clown laugh), maar Neil Young ziet weer een oude dame schaterlachen (The old laughing lady) en Woven Hand een schoorsteenpijp: The laughing stalk.

Niet iedereen lacht zo uitbundig. Sommigen doen het kalmpjes aan. Zoals Eric Clapton (Smile), Lily Allen (Smile), David Gray (Smile) en Pete Murray: Smile. Lowell George denkt dat het leven begint met een glimlach: Smile, let your life begin.

De Poco's hebben wel zin in een lachje (Make me a smile) en Hope Sandoval plaatst bij haar eigen glimlach een paar kanttekeningen: Around my smile. Lou Reed ziet overal vriendelijke glimlachen (Smiles), maar Paul Weller twijfelt aan de echtheid: Paper smile Voor de New Multitudes kan het kleinste lachje al wonderen doen: Your smile cured me.

Voor Howlin' Wolf is het al zo lang geleden, dat hij zoveel

lachende mensen heeft gezien.. hij wordt er achterdochtig van:

85. The Handsome Family, een (echt)paar apart

Een duo dat zichzelf The Handsome Family noemt, moet wel bijzonder zijn. En dat klopt. Brett en Rennie Sparks zijn een bijzonder duo. Een Amerikaans echtpaar dat een mooi soort "gothic country" maakt met vreemde, verrassende teksten. Die kunnen gaan over de mysterieuze schoonheid van de natuur of over het wonderlijke alledaagse leven, maar ook over macabere gebeurtenissen in het Diepe Zuiden van de VS. Het doet me vaak denken aan de verhalen van Flannery O'Connor en de griezelig romantische sfeer in oude Frankenstein-films uit de jaren 30. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. Bij het schrijven van hun liedjes hanteren Brett en Rennie Sparks een strikte taakverdeling: hij schrijft de muziek, zij de teksten. Brett Sparks speelt gitaar en zingt ze met een kalme en warme baritonstem. Rennie begeleidt hem op de melodica, bas of banjo. Soms doet er een drummer mee. The Handsome Family heeft tien albums op haar naam staan. Komende maand verschijnt na vier jaar niets eindelijk nummer elf: Wilderness. Ik verheug me er enorm op. Tot die tijd moeten we het doen met:

Odessa (1995) - Moving furniture around

Milk and Scissors (1996) - Drunk by noon

Through the Trees (1998) - Weightless again

In the Air (2000) - Don't be scared

Twilight (2001) - The white dog

Live at the Schuba's Tavern (2001) - The giant of Illinois

Smothered and Covered (2002) - Nathalie Wood

Singing Bones (2003) - Dry bones

Last Days Of Wonder (2006) - Tesla's hotel room

Honey Moon (2009) - Linger, let me linger

En live gaat het er zo aan toe:

84. Monsters van kinderen (die van een ander dan)

Mijn eigen bloedjes zijn echt superheerlijke ventjes. Ze gedragen zich keurig opgevoed (uiteraard!), zijn netjes in de omgang, spreken met twee woorden, helpen ons en elkaar als het even kan, houden niet van ruziemaken, ruimen fijn hun kamertjes op, eten met mes en vork, gaan altijd eerst studeren en kijken dan pas naar de (fatsoenlijke) meisjes, doen op doordeweekse avonden aan lezen, schaken en bridgen, fietsen op de vrije zaterdagochtend naar korfbal, roken niet, drinken niet en zijn actief lid van de jongerenafdeling van 50+. Ik wil mezelf hier niet triomfantelijk op de borst slaan, maar kom daar nog eens om tegenwoordig. Want moet je die afschuwelijke kinderen van andere mensen eens zien! Godallemachtig! Losgeslagen monsters zijn het,  onmogelijke krengen, door en door verwende nesten, treurige huilebalkjes, zeurende dwarsliggers. Luisteren niet. Schreeuwen voortdurend door elkaar. Maken een slagveld van hun bordje eten. Hebben bijna allemaal adhd of zijn dyslectisch. Rollen vechtend door de kamer. Of krijsend door de supermarkt. Maken er een bende van. Weten niet wat huiswerk is. Zitten de godganse dag te gamen of tv te kijken. En zijn vooral niet in politiek, sport of andere stichtelijke bezigheden geïnteresseerd. Het zullen je kinderen maar wezen. Ook in muziekland lopen natuurlijk kinderen rond. Hoe zou het er daar aan toegaan?

Dr. John is er in ieder geval helemaal dol op (My children, my angels), net als Gram Parsons: Kiss the children. Ook Ronnie Earl is ronduit verrukt: Beautiful child. Aretha Franklin (God bless the child) en Billie Holiday (God bless the child) willen hen zelfs gezegend hebben. En John Mellencamp heeft veel voor kinderen over: For the children.

Neil Young snapt kinderen wel, want hij is zelf altijd kind gebleven: I am a child. Tom Yorke van Radiohead doet daar nog een schepje bovenop: I am a wicked child. En dat vindt Beth Orton weer heel vreemd van hem (Ooh child). Mark Lanegan bekijkt het door de ogen van een kind: Eyes of a child. Massive Attack maakt er meteen maar een Europese kwestie van: Eurochild.

Van Morrison is het opgevallen hoe wild kinderen kunnen zijn (Wild children), maar Mogwai, zelf nogal een noisy gezelschap, heeft daar nauwelijks iets van gemerkt: Small children in the background. The Congos hebben ergens kinderen horen huilen (Children crying) en daarom haalt Emmylou Harris die van haar gauw naar binnen: Calling my children home.

Nick Cave waarschuwt zijn kinderen (O children) en Marvin Gaye wil de kinderen redden van de ondergang: Save the children. Dennis Brown ziet overal Rasta Children, maar Guitar Slim kijkt niet verder dat zijn eigen kind: Our only child. B.B. King is een heel stout kind tegengekomen (That evil child)... zo erg dat Leo Kottke er gewoon een vis van wil maken: A child should be a fish.

The Style Council is live nogal kinderlijk:

83. Hoe Nederland weer een blij en fijn land wordt...

 

Eindelijk! Eindelijk!! Eindelijk!!! Na al die loodzware crisisjaren boordevol grauw en grijs en ellende en armoede en bijstand en bezuinigingen en ontslagen en werkeloosheid en nog meer bezuinigingen en nog minder vaak op vakantie en Europa dat gebukt gaat onder stoute banken en steeds vaker naar de Aldi en weer een financiële tegenvaller en overal protesten en extra bezuinigingen en allemaal de broekriem aanhalen en ontslagen en foute graaiers en steeds meer werkeloosheid en steeds minder over-de-datum-aanbod in de voedselbanken en forse accijnsverhogingen en 21% btw en weer afnemend consumentenvertrouwen en voortdurend dalende huizenprijzen en veel te hoge bonussen voor wanprestaties... kunnen we eindelijk, of liever moeten we nu echt maar eens ophouden met dat vervelende somberen. Zag je die Mingelen in Nieuwsuur? Wat is dat een tenenkrommende mopperpot! Echt echt echt nèrgens meer voor nodig! Lach toch eens, man! Wat sommige pessimistische kruideniers ons al die jaren aangepraat hebben, valt gewoon hartstikke bijzonder mee. Het gaat zo maar 

opeens hele stukken beter. Van de ene dag op de andere is er een fijn stukje optimisme aan de horizon. Lekker toch? Er gloort hoop en niet zo'n beetje ook. Het gras groeit. Het bos leeft op. Nederland kleurt heerlijk groen. We mogen, nee, we moèten weer vertrouwen hebben. En wel nù! Want alles wordt als vanouds. Dus niks geld oppotten, waarom zou je? Gewoon uitgeven. Koop gewoon die auto! Het valt straks toch weer met bakken uit de hemel. 

Moeten we dit zo maar geloven en het "deken van negativisme wegtrekken"? Is er echt zo'n baanbrekend "historisch" sociaal akkoord gesloten? Staat het licht helemaal op groen? Wat zouden mijn deskundigen hiervan zeggen? Ik vroeg een select groepje zingende topeconomen om helder en objectief commentaar op het o zo heerlijke, frisgroene gevoel van onze altijd vrolijke MP:

Jackie McLean ziet het helemaal zitten (Cool green) en John Scofield haalt alvast wat groene gezelligheid in huis: Green tea. Donald Byrd verwacht een lange, groene periode (Long green), maar Alela Diane is meer geïnteresseerd in een mooi groene bowlingbaan: Bowling green. Voor Ryan Adams (Evergreen) en Faithless (Evergreen) is het altijd groen wat de klok slaat.Volgens Po' Girl is het nu al tijd om te oogsten: Green apples.

Erykah Badu is bang voor een tunnelvisie (Green eyes) en ook Billy Cobham waarschuwt voor te groot optimisme: Moon Ain't Made of Green Cheese. America denkt dat ons zand in de ogen wordt gestroooid door een Green Monkey. Booker T & The MG's vindt dat we ons geen knollen voor citroenen moeten laten verkopen: Green onions. Johnny Cash (Forty shades of green) en Miles Davis (Blue in green) plaatsen een aantal kanttekeningen.

Elvis Costello is zo blij dat hij direct iets groens aantrekt (Green shirt) en het valt Nelly Furtado op dat het gras inderdaad niet langer blauw is: The grass is green. Dat hadden de Outlaws al lang gezien: Green grass & high tides. De Creedence Clearwater Revival ziet het groen bij Lobith ons land binnenkomen: Green river, maar Emancipator heeft er geen enkele fiducie in: Nevergreen. Furry Lewis wil best een handje helpen (I will turn your money green) en Steely Dan heeft het Groene Boekje weer eens te voorschijn gehaald: Green book.

Lucinda Williams zet iemand die eerst het een zegt en dan

 het ander het liefst meteen de deur uit, recht het groen in:

82. De ontwikkeling van Bill Callahan

De Amerikaanse singer-songwriter Bill Callahan (1966) timmert al sinds 1988 aan de weg. Nou ja, timmeren... met een zeer bescheiden hamertje, want Callahan is niet iemand die al zijn gereedschap uit de kast haalt om wereldberoemd te worden. Hij doet eerst en vooral wat hij zelf het liefst wil doen en kijkt dan wel of het in de smaak valt. Dat gebeurt gelukkig steeds vaker, want hij past zó in het rijtje Bonnie Prince Billy, Jason Molina, Captain Beefheart en nog zo'n paar authentieke, eigenzinnige muziekmakers. Bill Callahan begon thuis op zijn zolderkamer met het opnemen van experimentele folk op cassettebandjes en twee jaar later verscheen zijn eerste album: Sewn to the Sky. Een tamelijk rommelige, thuis met primitieve middelen opgenomen plaat. Ook zijn tweede en derde plaat waren in mijn oren niet echt om over naar huis te schrijven, maar daarna werd het mooier en mooier. Het experimentele karakter (vaak aardige probeersels die toch niet echt bleven hangen) maakte langzaam plaats voor rustiger, ingetogen werk met prachtig vervreemdende teksten vol melancholie en zwarte humor. Verschenen zijn eerste twaalf albums nog onder de naam Smog, sinds 2007 komt hij er gewoon voor uit dat hij Bill Callahan heet. Maar al sinds 2005, met 'A River ain't too much to love', heeft hij (in ieder geval voorlopig) zijn draai gevonden.    

Onder de naam Smog

Sewn to the Sky (1990) - Disgust

Forgotten Foundation (1992) - This insane cop

Julius Caesar (1993) - Your wedding

Wild Love (1995) - It's rough

The Doctor Came at Dawn (1996) - Spread your bloody wings

Red Apple Falls (1997) - Blood red bird

Knock Knock (1999) - River guard

Dongs of Sevotion (2000) - Devotion

Rain on Lens (2001) - Dirty pants

Accumulation: none (2002) - White ribbon

Supper (2003) - A guiding light

A River Ain't Too Much to Love (2005) - Say valley maker

Onder eigen naam

Woke on a Whaleheart (2007) - Sycamore

Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009) - Jim Cain

Rough Travel for a Rare Thing (2010) - Held

Apocalypse (2011) - Riding for the feeling

Cat Power coverde Callahan's song "Bathysphere" op haar album What Would the Community Think. Smogs "Cold Blooded Old Times" was de titeltrack van de film High Fidelity, naar het boek van Nick Hornby. En nu eens even zien hoe hij het er live van afbrengt:  

81. What's in a name?

De zo ontwapend lachende man hiernaast heet ook wel De Zingende Kraandrijver. Sommigen noemen hem Lee Towers. Anderen The Voice of Rotterdam. Maar eigenlijk heet hij heel gewoontjes Leen Huijzer. Alsof dat al niet mooi genoeg is! Toch is Leen niet de enige absolute topartiest die zich verlegen achter een andere naam verstopt. Will Oldham kan er bijvoorbeeld ook wat van. Die trad en treedt ook nog op onder de naam Palace, Palace Brothers, Palace Music en Bonnie Prince Billy. Bill Callahan noemde zich eerder (Bill en Doc) Smog. Mark Kozelek deed en doet het ook als de Red House Painters en Sun Kil Moon. En Jason Molina is behalve onder zijn eigen naam terug te vinden onder Songs: Ohia en Magnolia Electric Co. Leen is dus bepaald niet alleen. Maar nu we het toch over naamgeving hebben... je komt nogal wat vreemds tegen als je even in je digitale platenkast kijkt. Zeker als je er gewoon Nederlands op loslaat. Zo stuitte ik onder meer op:  

De Voorbij Rijdende Vrachtwagenchauffeurs met Papa's kopje

De Eenzame Zonsondergang met Laat mijn geld alleen

De Koninginnen uit het Stenen Tijdperk met Zustertje

Het Knappe Gezin met Alweer gewichtloos

Het Pinguin Cafe Orkest met Achterin een taxi

De Gillende Bomen met Vlinder

Verkeer met Gat in mijn schoen

Professor Langhaar met Kale kop

De Zachte Machine met Red jezelf

Terug Naar Voor Altijd met De romantische strijder

De Schemerlicht Zangers met Veren

Helden Zonder Hoofd met Echte liefde zal je op het einde vinden

Klein Kunststukje met Dikke man in de badkuip

De Paarse Ondergrond met Doffe blauwe ogen

De Jammerende Zielen met Helemaal alleen

En tot slot gaat Kapitein Rundvleeshart iets heel behartigenswaardigs voor ons zingen: