Er zijn er nogal wat... one hit wonders. Mindere muziekgoden die uit het niets een tophit fabriceren, om daarna weer rap in de anonimiteit weg te zinken. Dat is meestal maar goed ook, want veel meer zit er niet in. Er zijn ook integere, authentieke muzikanten die hun oren niet naar de commercie laten hangen en opeens toch hoog in de hitlijsten staan. Ze schrikken zichtbaar van de massale belangstelling ("Ben ik nog wel goed bezig?"), maar genieten er natuurlijk ook wel even van. En ze gaan vervolgens weer net zo gedreven en onverstoorbaar verder met waar ze gebleven waren. Die vaak prachtige toevalstreffers beschouw ik als mijn onvergetelijke eendagsvliegen. Een representatieve selectie:
Kate and Anna McGarrigle hadden een onverwachte hit met Complainte Pour Ste Catherine en Nick Cave zong zich met steun van Kylie Minogue de hitlijsten in met Where the wild roses grow. Dat Me and Bobby McGee van Janis Joplin vrij ongepolijst klonk, hield het succes niet tegen en ook Ry Cooders He'll have to go was anders dan anders. Chris Isaak deed menig jong en ouder meisjeshart kloppen met Wicked game.
Lou Reed was een vreemde eend in de bijt met Walk on the wild side. Mory Kante heeft een paar weken heel vrolijk Yéké yéké mogen roepen, maar daarna werd het vrij stil rond hem. En van John Cale hebben we in de loop der jaren veel vernomen, maar erg hitgevoelig was hij (gelukkig) niet. Er was alleen een toevalstreffer met Close watch. America's one hit wonder heette A horse with no name.
Prachtig was Steve Millers Fly like an eagle, net als Tinseltown in the rain van The Blue Nile. Robbie Robertson deed het goed met Somewhere down the crazy river en Frankie Miller met Love letters. The Outlaws hadden waarschijnlijk nooit verwacht dat There goes another lovesong zo'n succes zou worden. Jonathan Richman and the Modern Lovers hadden iets aanstekelijks te pakken met Egyptian reggae.
Steely Dan wilde het toch best nog eens doen, maar het bleef bij die ene keer: Do it again. Stephen Stills vermoedde al dat het bij die ene keer bleef: It doesn't matter. Angie Stone mocht even aan het hitsucces ruiken met Wish I didn't miss you anymore en Neil Young had in zijn lange, rijke solocarrière eigenlijk maar een grote hit: Heart of gold.
En toch... er zijn twee echte one hit wonders die ik niet in mijn collectie heb (nou ja, niet officieel, maar stiekem wel natuurlijk) en die zo in mijn geheugen gegrift zitten, dat ik ze steeds weer moeiteloos te voorschijn tover.. De ene is Wild Cherry met Play that funky music en de andere is mijn enige echte gouden eendagsvlieg Why did you do it van Stretch. Nooit meer iets van gehoord...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten