96. Tis lang genoeg stil geweest... let's make some noise

Sorry, fijne lezers en lieve lezeressen. Het meisje gaat altijd voor het werk, maar het werk moet soms voor de blog. Dus ik was even noodgedwongen uit de lucht. En nu we het er toch over hebben... Wat is er toch veel gebeurd, hè, in de tussentijd? Anouk heeft, heel verrassend, dus niet eens het songfestival gewonnen. Teeven en Weekers zitten nog steeds waar ze al zaten. De nieuwe koning lijkt als twee druppels water op de oude kroonprins. De verslaggevers van het NOS Journaal staan 's avonds nog steeds voor joker voor verlaten gebouwen. Er zit weer een visieloos bezuiniginkje van een paar miljard aan te komen. En nu is ook het haringseizoen nog eens twee weken uitgesteld. Ja, 'tis heftig allemaal. Ha, ha, maar niet heus. Wat een dooie boel. Het is nu wel lang genoeg stil geweest. Ik ga er eens wat lawaai tegenaan gooien met wat opgewonden hulp uit mijn digitale platenkast.

Ja, zeg dat wel, vindt ook Burning Spear, die het wel van de daken kan roepen: Shout it out. Volgens Paul Weller moet de impuls van boven komen (Shout to the top) en Ronnie Earl is het daar volmondig mee eens: I want to shout about it. The Cramps (Twist and shout) en ons aller (nou, ja) Beatles (Twist and shout) houden de moed erin, maar Kevin Ayers wordt behoorlijk somber van zoveel stilte: Shouting in a bucket blues.

Tom Waits vindt het frustrerende toestanden (Such a scream), maar Smiley Lewis heeft er iets op gevonden: Going to jump and shout. Robert Palmer probeert zich uit alle macht in te houden, tot het echt niet langer kan: From a whisper to a scream. The Gun Club heeft iemand ingehuurd voor het betere schreeuwwerk (Lupita screams). Pearl Jam kiest voor de survivalstrategie: Breath and a scream.

Maar voor het echte lawaaischoppen moeten we bij Fela Kuti zijn: Noise for vendor mouth. Hoewel, de anders zo liefdevolle Jonathan Richman kan er ook wat van, als het erop aan komt: Well be the noise. Bonnie Prince Billy zet het liefst 's nachts de boel op stelten (Night noises) en Tom Verlaine heeft zo'n genoeg van de stilte, dat hij alleen nog maar lawaai wil: A future in noise. Voor The Blue Nile is lawaai simpelweg met de vlam in de pijp: Automobile noise.

En tot slot gaan de heren van Mogwai nog even stevig uit hun dak. Een prachtig stukje lawaai, waardoor iedereen nu weer helemaal bij de les is:

P.S. Van harte Dos! (kijken of je 'm echt leest)