104. Waarom is het toch zo stil rond Manu Chao?

Hedenmiddag naar een treurigstemmende PvdA-ledenraad gekeken, deze avond op het NOS-journaal een sneue PVV-manifestatie gezien en in de vroege ochtend een vreemd interview met M. Rutte gelezen waarin hij zegt, dat "Nederlanders de kabinetsplannen logisch vinden". Nou ja, er zijn grenzen. Dus na zoveel ellende op één eerste herfstdag kreeg ik opeens heel veel zin in muziek waar een normaal mens vrolijk en blij van wordt. Daarom Manu Chao maar weer eens uit mijn digitale platenkast gehaald. En ja hoor, bingo! Dat hielp onmiddellijk. Sinds een paar uur ben ik weer het zonnetje in huis. Wat wel meteen de vraag oproept: "Waarom is het toch zo stil rond Manu Chao? Wat nodig is, is leven in de brouwerij! Waar is hij, nu ik en velen met mij hem zo hard nodig hebben?"

Even een stukje geheugen opfrissen van mijn beste lezers en lieve lezeressen, die onze Manu uit het oog en dus ook uit het hart verloren zijn. Manu Chao (1961) is een Franse zanger van Spaanse origine, die zingt in het Frans, Spaans, Arabisch, Portugees, Wolof en Engels. In 1987 richtte hij samen met zijn broer Antoine en neef Santiago de band Mano Negra (Zwarte Hand) op. Een uitbundig clubje (nou ja, eigenlijk meer een grote bende), dat goed was voor vijf cd's: Patchanka (1988), Puta's Fever (1989), King of Bongo (1991), In the Hell of Patchinko (1992) en Casa Babylon (1994).

Die vond ik trouwens niet allemaal even goed, omdat er op de een of andere manier toch een wat al te Frans sausje over gegoten was. Er zat nog ontwikkeling in, zullen we voor het gemak maar zeggen. Maar de live-cd "Patchanka" vormde een opvallende uitzondering. Met de kennis van nu: dat bleek al een levendig voorproefje van de latere Manu Chao. Kijk/Luister zelf maar: Sidi H'Bibi.

Enfin, Manu Negra werd in 1995 ontbonden en daar kwam Manu Chao voor in de plaats. Het eerste studioalbum Clandestino (1998) leek geen succes te worden, maar de singles Bongo Bong en Clandestino brachten daar verandering in. En terecht. De nummers zitten zo verrassend prachtig in elkaar, dat je steeds weer nieuwe, subtiele, dingen hoort. Zelfs na heel vaak luisteren. Daarna volgden: 

Próxima Estación: Esperanza (2001) 

met bijvoorbeeld: Me gustas tu

  

 

Radio Bemba Sound System (2002)

met bijvoorbeeld: Machine gun

 

 

en La Radiolina (2007)
 met bijvoorbeeld: Tristeza maleza

Ook de concerten van Manu Chao waren in die jaren zeer aanstekelijke, energieke, anarchistische muziekfeesten, waar het speelplezier letterlijk vanaf spat. Zoals je onder andere kunt zien en horen op de prachtige cd/dvd Baionarena uit 2009:

(kun je dit filmpje niet direct openen? Klik hier)

Maar dat geeft nog altijd geen antwoord op de vraag waarom het toch zo stil is rond Manu Chao. Geen idee. Maar het goede nieuws is: Hij toert nog altijd rond. Dus vandaag of morgen... Stem Manu Chao en verander in een heerlijk fijn en optimistisch en altijd vrolijk mensch. Je wordt als vanzelf een blije geit. Echt, het kan nog!