Dinsdag 17 september is een belangrijke dag. Onze nieuwe vorst houdt dan zijn maidenspeech en onze daadkrachtige regering komt ongetwijfeld met een briljant plan om het arme Nederland er over 23 jaar weer helemaal bovenop te helpen. Best wel een hele geruststelling gelukkig. Maar dat is toch allemaal compleet bijzaak bij wat er die dag echt staat te gebeuren: er verschijnt een nieuwe Mark Lanegan. Het is, pak 'm even beet, zijn achtste, maar ook zijn vijftiende, als je die met Isobel Campbell en de wat minder officiële uitgaven meetelt.
Tot een half jaar geleden was Mark Lanegan nooit zo tot mij doorgedrongen (zie ook nummer 3 van 26 januari 2013) en daarover ben ik me nu al een half jaar aan het verbazen. Want hoe kon dat gebeuren? Hij past inmiddels naadloos in mijn rijtje (vrij willekeurige) favorieten als John Cale, Nick Cave, Tom Waits, Mark Kozelek en David Eugene Edwards. Er bestaan prachtige concertopnamen uit 2011 van Lanegan samen met Isobel Campbell, waarop hij geheel in het duister gehuld is. Je ziet vrijwel het hele concert alleen zijn hand. Pas tegen het eind komt zijn gezicht te voorschijn. Kijk maar (en liefst van begin tot eind, want het is kippenvel):
Deze houding geeft mooi aan hoe Mark Lanegan in de muziek staat. Hij is niet iemand met rare pretenties of vreemde poeha. Hij vindt de muziek belangrijker dan zichzelf. Er is nergens een greintje fake te ontdekken. En hij is nog aardig en bescheiden ook:
Zijn bescheidenheid blijkt bijvoorbeeld uit de titel van zijn nieuwe cd. Die heet "Imitations", maar imitaties zijn het dus helemaal niet. Daarmee doet hij zichzelf te kort (al kan het uiteraard ook ironisch bedoeld zijn). En waarom zijn het dan geen "Imitations"? Omdat het mooie, persoonlijke interpretaties zijn. Of zoals hij zelf zegt: "Mijn ouders draaiden vroeger platen van crooners als Andy Wiliams en Sinatra, maar ook van countryzangers als Willie Nelson en Johnny Cash. Zoiets wilde ik graag maken. Iets met hetzelfde gevoel als van die oude platen. Een combinatie van wat ik toen mooi vond en wat me later hetzelfde gevoel gaf. Dit is het geworden". Enfin, genoeg geluld, luister zelf maar eens of het inderdaad "Imitiations" zijn. Niet goed, geld terug:
2. "She's Gone" van Vern Gosdin doet Mark zo
3. "Deepest Shade" van The Twilight Singers doet Mark zo
4. "You Only Live Twice" van Nancy Sinatra doet Mark zo
5. "Pretty Colors" van Frank Sinatra doet Mark zo (prachtig!)
6. "Brompton Oratory" van Nick Cave doet Mark zo
8. "Mack the Knife" van Bobby Darin doet Mark zo
9. "I'm Not the Loving Kind" van John Cale doet Mark zo
10. "Lonely Street" van Patsy Cline doet Mark zo
11. "Élégie funèbre" van Gérard Manset doet Mark zo
12. "Autumn Leaves" van Andy Williams doet Mark zo (prachtig!)
En we eindigen nog even live, want dat hoort zo
(ook een interpretatie, maar niet van zijn nieuwe cd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten