Hij moet het niet echt van zijn stem hebben, want zo bijzonder is die nu ook weer niet. Net als bijvoorbeeld Lou Reed is het meer een soort declameren, een beetje zeurderig en nasaal. Hij is ook niet zo'n gitaarwonder. En hij heeft maar een klein oeuvre, van een nogal wisselend niveau. Zijn eerste en laatste album bijvoorbeeld zijn zeker niet om over naar huis te schrijven. Die andere vier echter...
Dit stukje gaat dus over Lee Clayton. Geboren in 1942 en still alive. Maar muzikaal al enige jaren niet meer kicking. Hij had in 1972 een eerste succesje met Ladies Love Outlaws. Overigens niet in zijn eigen uitvoering (deze dus), maar in die van Waylon Jennings, zoals hier te horen. Daarmee was de variant "outlaw country" geboren. In 1973 verscheen zijn eerste elpee "Lee Clayton" waar hij zelf ook niet zo blij mee was. En terecht. Dus die laten we lekker in de hoes zitten.
Zijn tweede, Border Affair in 1978, werd juichend ontvangen door de critci, maar bleef onopgemerkt bij het grotere publiek. Jammer, want heel goed. Luister maar naar Silver Stallion.
Meer succes had Naked Child in 1979. Hij ging op wereldtoernee, zijn optredens werden uitstekend ontvangen en ook zijn single "I Ride Alone" (van dezelfde plaat) trok de aandacht.
Maar daarmee was de koek wel een beetje op. In 1981 verscheen zijn laatste studio album (The Dream Goes On) met o.a. Industry. Hierna voegde Clayton de daad bij het woord. Hij bleef jarenlang doordromen...
...tot er in 1990 uit het niets een nieuw live-album verscheen. De opnamen waren twee jaar eerder in Oslo gemaakt, maar Another Night (met een paar nieuwe nummers) is wel zeer de moeite waard, zoals Like a diamond.
In 1994 was Lee Clayton er nog één keer, met "Spirit of the Twilight". Zo overbodig dat ik maar niet in dit rijtje opneem. En tegenwoordig horen we niets meer van hem. Er kwam nog een aardige ontboezeming in 2008 (We the people), maar verder bleef het stil. Dus maar een stukje live uit 1980:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten