84. Monsters van kinderen (die van een ander dan)

Mijn eigen bloedjes zijn echt superheerlijke ventjes. Ze gedragen zich keurig opgevoed (uiteraard!), zijn netjes in de omgang, spreken met twee woorden, helpen ons en elkaar als het even kan, houden niet van ruziemaken, ruimen fijn hun kamertjes op, eten met mes en vork, gaan altijd eerst studeren en kijken dan pas naar de (fatsoenlijke) meisjes, doen op doordeweekse avonden aan lezen, schaken en bridgen, fietsen op de vrije zaterdagochtend naar korfbal, roken niet, drinken niet en zijn actief lid van de jongerenafdeling van 50+. Ik wil mezelf hier niet triomfantelijk op de borst slaan, maar kom daar nog eens om tegenwoordig. Want moet je die afschuwelijke kinderen van andere mensen eens zien! Godallemachtig! Losgeslagen monsters zijn het,  onmogelijke krengen, door en door verwende nesten, treurige huilebalkjes, zeurende dwarsliggers. Luisteren niet. Schreeuwen voortdurend door elkaar. Maken een slagveld van hun bordje eten. Hebben bijna allemaal adhd of zijn dyslectisch. Rollen vechtend door de kamer. Of krijsend door de supermarkt. Maken er een bende van. Weten niet wat huiswerk is. Zitten de godganse dag te gamen of tv te kijken. En zijn vooral niet in politiek, sport of andere stichtelijke bezigheden geïnteresseerd. Het zullen je kinderen maar wezen. Ook in muziekland lopen natuurlijk kinderen rond. Hoe zou het er daar aan toegaan?

Dr. John is er in ieder geval helemaal dol op (My children, my angels), net als Gram Parsons: Kiss the children. Ook Ronnie Earl is ronduit verrukt: Beautiful child. Aretha Franklin (God bless the child) en Billie Holiday (God bless the child) willen hen zelfs gezegend hebben. En John Mellencamp heeft veel voor kinderen over: For the children.

Neil Young snapt kinderen wel, want hij is zelf altijd kind gebleven: I am a child. Tom Yorke van Radiohead doet daar nog een schepje bovenop: I am a wicked child. En dat vindt Beth Orton weer heel vreemd van hem (Ooh child). Mark Lanegan bekijkt het door de ogen van een kind: Eyes of a child. Massive Attack maakt er meteen maar een Europese kwestie van: Eurochild.

Van Morrison is het opgevallen hoe wild kinderen kunnen zijn (Wild children), maar Mogwai, zelf nogal een noisy gezelschap, heeft daar nauwelijks iets van gemerkt: Small children in the background. The Congos hebben ergens kinderen horen huilen (Children crying) en daarom haalt Emmylou Harris die van haar gauw naar binnen: Calling my children home.

Nick Cave waarschuwt zijn kinderen (O children) en Marvin Gaye wil de kinderen redden van de ondergang: Save the children. Dennis Brown ziet overal Rasta Children, maar Guitar Slim kijkt niet verder dat zijn eigen kind: Our only child. B.B. King is een heel stout kind tegengekomen (That evil child)... zo erg dat Leo Kottke er gewoon een vis van wil maken: A child should be a fish.

The Style Council is live nogal kinderlijk: