Het maken van een post over een onderwerp dat me nogal intensief bezighoudt, vind ik leuk. Zo leuk zelfs, dat ik het iedere dag wel zou willen doen. Daarom heb ik er de afgelopen 88 dagen ook elke dag één gemaakt. Maar het is wel veel schrijf-, knip- en plakwerk. En het moet dus altijd naast mijn beroepsmatige schrijfbezigheden. Dit zou ertoe kunnen leiden dat het één een beetje ten koste gaat van het ander.
Wat ik ook merk: het mezelf verplichten om elke dag een nieuwe post te schrijven brengt het risico met zich mee, dat er een maniertje ontstaat of dat er een automatische piloot om de hoek komt kijken. Dat is niet alleen bij het maken van muziek, maar ook bij het schrijven erover natuurlijk ten strengste verboden!
Vandaar dat ik na ampele overweging en geheel eenzijdig heb besloten om vanaf heden over te stappen op een andere, meer spontane frequentie. Tis maar dat u het weet... En in mijn digitale platenkast wordt instemmend geknikt, meestal dan:
Gato Barbieri (Goodbye), America (Goodbye) en Cannonball Adderley (Goodbye) zeggen op een sobere manier tot later. David Gray is ietsje uitbundiger: Say hello wave goodbye. Ook met Van Morrison is de relatie altijd goed en vriendschappelijk geweest (Goodbye baby), net als met Pokey LaFargue (So long honeybee, goodbye) en Dave Alvin: So long baby goodbye.
De Buffalo Springfield laat het tamelijk koud (Go and say goodbye) en Donald Fagen heeft het al enige tijd aan mijn gezicht kunnen zien: The goodbye look. Brad Mehldau snapt het wel (Say goodbye), maar Hortense Ellis heeft het er knap moeilijk mee: I can't say goodbye. Pete Murray vindt dit een mooie kans voor me om het iets kalmer aan te gaan doen: Chance to say goodbye. Alleen Joss Stone neemt het me niet in dank af: Then you can tell me goodbye.
Leonard Cohen vindt de manier waarop wat minder (Hey, that's no way to say goodbye), maar Kate and Anna McGarrigle gunnen me mijn rust: Kiss and say goodbye. De Queens of the Stone Age willen dat ik kalm en rustig tot ziens zeg: Long slow goodbye. Sonny Rollins neemt me niet helemaal serieus: Everytime we say goodbye. Placebo wel... die lieve jongens hebben zelfs een speciaal Willemlied voor me gecomponeerd: Song to say goodbye.
Jeff Buckley denkt dat dit afscheid definitief is, maar niets is minder waar. Alleen
de frequentie verandert. Dus tot de volgende keer. Hou je veilig! Met de W van stamppot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten