Het klinkt misschien vreemd en absurd, maar met Zwitserland heb ik niet zo heel veel. Ik ben niet zo dol op koekoeksklokken, ben ook niet zo'n fan van Roger Federer, houdt niet zo van jodelen, wordt niet opgewonden van alpen en waldhoorns, hoef niet zo nodig een zwitsers zakmes, kan het Zwitserduits niet zo goed volgen en heb niet één plakje Zwitserse kaas in huis. Maar waar ik wel een heerlijk zwitserlevengevoel van krijg, is het Imperial Tiger Orchestra. Dat is namelijk niet-Zwitsers goed. Als je dat hoort, is het net of Ethiopië ergens tussen de Alperschällihorn en de Klein Fiescherhorn ligt.
Je hebt natuurlijk al de Ethiopische maestro Mulatu Astatke (Yegelle Tezeta) die iets doet met de Engelse Heliotronics. Dat is zeker de moeite waard, maar er zit toch ook een wat al te bedacht luchtje aan. Zoiets als het Brodsky Quartet dat in een moeite Björk en Elvis Costello doet. Dan wordt het meer Heliotronics dan Astatke. Lijkt me niet helemaal de bedoeling. Dus tsja, die Astatke & Heliotronics is een twijfelgeval. Dat twijfelgeval bekruipt je (nou ja, me) niet bij het luisteren c.q. kijken naar het Imperial Tiger Orchestra. Dat voelt als oprechte liefde voor de rijke, Ethiopische muziek. De naam Imperial Tiger Orchestra verwijst overigens naar de 'Imperial' bodyguards van keizer Haile Selassie van Ethiopië en de 'Tiger in Africa'-sketch van Monty Python. En tot vandaag de dag zijn er drie stuk voor stuk heel sterke albums verschenen:
Addis Abeba (2010) - Selam Temagwet
Mercato (2011) - Lale
Ethio Event (2012) - Emnete
En live is het een groot, swingend Zwitsiopisch feest.
Het is dan wel geen Mulatu Astatke, maar toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten