Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik vind er niks aan. Ik heb aan Blak and Blu van Gary Clark jr niets bijzonders kunnen ontdekken. Het is vlees noch vis. Goeie gitarist hoor, daar niet van, maar die zijn er wel meer. Vanwaar dan al die hosanna? De plaat is zielloos en glad geproduceerd, Gary heeft nou niet bepaald een bijzondere stem en ook zijn teksten zijn tamelijk tuttig en cliché.
Maar wat lastiger is en mogelijk gedaan met het oog op het downloaden van losse nummers... Blak and Blu bestaat uit een ratjetoe aan stijlen en (pop)deuntjes. Dan weer een stukje The Black Keys, dan weer wat Paul McCartney, dan weer die vreselijke Lenny Kravitz, dan weer een mopje Marvin Gaye, een vleugje Robert Cray of een sausje D'Angelo en dan weer een nummertje funk of (ja natuurlijk) een stukje Deltablues. Je krijgt van alles te horen behalve iets karakteristieks. En dan kun je je gitaartrucendoos nog zo ver opentrekken als je wilt, daar helpt geen moedertjelief meer aan.
Luister maar eens even mee: Ain't messin' round
En vergelijk dat nu eens met studio-opnamen van een paar andere gitaristen uit mijn digitale kast, die min of meer op zijn muziekterrein bezig zijn of waren (in willekeurige volgorde):
met Lowell George - Cold, cold, cold
met Melvin Taylor - Blue jeans blues
met Johnny Copeland - Cut off my right arm
met Stevie Ray Vaughan - Pride and joy
met Ronnie Earl - A soul that's been abused
met Eric Clapton - Get ready
En om te voorkomen dat papa weer zegt dat vroeger alles beter was:
met Dan Auerbach - I want some more
Of met Jimi Hendrix zelf, met wie hij steeds vergeleken wordt.
Maar wie dat roeptoetert heeft toch wel wat peterselie in de oren:
Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten