30. Wat jammer nou toch van Kevin Ayers

Jammer dat Kevin Ayers afgelopen maandag zo maar in zijn slaap naar de muzikantenhemel is vertrokken. Eerlijk is eerlijk, de laatste jaren deed hij er eigenlijk niet meer zo heel veel toe... maar dat is wel eens anders geweest. Vooral in de jaren 70 snelden wij (lees: mijn muziekvrienden en ik) per fiets, bus of benenwagen naar de dichtstbijzijnde platenwinkel, als we lazen dat er een nieuwe Ayers uit was. Hij is dan ook goed vertegenwoordigd in mijn digitale muziekverzameling en klinkt nog regelmatig door de luidsprekers. Een ouwe hippie, maar dan wel van de betere soort.  

Kevin Ayers stond aan de basis van The Soft Machine, maar begon na de eerste elpee van die band al gauw voor zichzelf. In 1969 verscheen zijn eerste soloplaat Joy of a toy met o.a. het prachtige Lady Rachel. Er zouden er nog ruim twintig volgen. Terugluisterend: een aantal fantastisch, de meeste heel goed en de rest (tis niet anders) tamelijk overbodig. Die overbodige waren vooral de platen waarop vriend-en-topgitarist-van-het-eerste-uur Ollie Halsall (overleden in 1992) niet te horen was. Want die wist hem steeds aardig op te stuwen, zoals in Didn't Feel Lonely Till I Thought Of You van The Confessions of Dr. Dream (1974).

Het zou te ver voeren om hier al zijn elpees de revue te laten passeren, maar ik wil er voor wie nog niets van Kevin Ayers in zijn of haar collectie heeft graag de essentiële uit halen. Na de reeds genoemde Joy of a toy en The Confessions of dr. Dream zijn dat (vind ik):

Whatevershebringswesing (1971) met o.a.Stranger In Blue Suede Shoes

Bananamour (1973) met o.a. Decadence

Sweet deceiver (1975) met o.a.Toujours la voyage

en, vooruit, Rainbow takeaway (1978), omdat er Blaming it all on love op staat.

Ook de live-plaat Juni 1, 1974 is absoluut het vermelden waard, met op de ene kant

Kevin Ayers in topvorm en op de andere kant John Cale, Nico (en Eno) te horen zijn. 

En bij wijze van afscheid zijn mooiste nummer.

Kun je dit filmpje niet direct openen? Klik dan hier