Persoonlijk was ik toen al 4 jaar oud, dus ik weet het nog als de dag van gisteren. Maar een ander zou het bijna vergeten: in 1959 overleden Billie Holliday en Lester Young. Niet bepaald de eersten de besten. Er zat echter zoveel nieuwe jazz in de lucht, dat hun dood toch een beetje op de achtergrond raakte. Stel je voor... 'Kind of Blue' van Miles Davis, John Coltrane's 'Giant steps', 'Mingus Ah Um' van Charles Mingus, 'The Shape of Jazz to Come' van Ornette Coleman en Dave Brubeck's 'Time Out'. Vijf essentiële jazzplaten in één jaar. Het ideale vertrekpunt om je jazzcollectie op en vervolgens uit te bouwen. In willekeurige volgorde:
Miles Davis. Kind of blue.
Adembenemend. Misschien wel de beste jazzplaat aller tijden. Topbezetting: Miles Davis (trumpet), John Coltrane ( tenor sax), Cannonball Adderley (alt sax), Bill Evans/Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (bass) & Jimmy Cobb (drums). Uiteraard kom je deze namen ook op andere platen tegen en dat is vrijwel altijd een garantie van kwaliteit. Luister maar!
Ornette Coleman. The shape of jazz to come.
Ik ben niet dol op free jazz, maar met deze van Ornette Coleman is het heel goed uit te houden. Het is geen piep-knor-knars, maar Coleman improviseert niet in het wilde weg en borduurt voort op de improvisatie van Miles Davis. Ornette Coleman (alt sax), Don Cherry (cornet), Charlie Haden (bass) & Billy Higgins (drums). Luister maar!
Charles Mingus. Mingus Ah Um.
Het ene moment heftig en dissonant, het andere ingetogen en melodieus. Altijd onderhuidse spanning. Uitnodiging om in de rest van zijn werk te duiken. John Handy (alt, tenor), Booker Ervin (tenor), Shafi Hadi (tenor, alt), Willie Dennis/Jimmy Knepper (trombone), Horace Parlan (piano), Charles Mingus (bass) & Dannie Richmond (drums). Luister maar!
John Coltrane. Giant steps.
John Coltrane nam met Giant Steps afscheid van de bebop en sloeg een andere, vernieuwende weg in. Een album met louter eigen nummers, waarin zijn magistrale solo's centraal staan. John Coltrane (tenor), Tommy Flanagan/Cedar Walton/Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (bass) & Jimmy Cobb/Art Taylor (drums). Luister maar!
Dave Brubeck. Time out.
"Echt heel goed, ondanks de mensen die het goed vinden", schreef een jazzcriticus. Brubeck experimenteerde met afwijkende maatsoorten en dat werd zelfs een groot commercieel succes: meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht. Dave Brubeck (piano), Paul Desmond (alt), Eugene Wright (bass) & Joe Morello (drums). Luister maar!
En niet omdat Dave Brubeck de beste is uit dit rijtje, maar gewoon omdat
"Take five" zo'n gezellige klassieker is geworden, ter afsluiting een mooie live-versie:
En niet omdat Dave Brubeck de beste is uit dit rijtje, maar gewoon omdat
"Take five" zo'n gezellige klassieker is geworden, ter afsluiting een mooie live-versie:
PS. Ja, het was een rijk jazzjaar. In 1959 verschenen bijvoorbeeld óók nog:
Johnny Hodges/Duke Ellington - Back to Back
Milt Jackson & John Coltrane - Bags & Trane
Art Pepper - + Eleven
Horace Silver - "Blowin' the Blues Away,"'Finger Poppin'"
Cannonball Adderley & John Coltrane - "Quintet in Chicago"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten