49. Het is hoog tijd voor Otis Taylor in topvorm

En dan schakelen we nu over naar Denver, Colorado. De plaats waar Otis Taylor is opgegroeid. Hij heeft zojuist een nieuw prachtalbum bij elkaar gespeeld. Zijn 13e (!) inmiddels. Maar dertien is in dit geval bepaald geen ongeluksgetal. Want "My world is gone" is topkaliber. Absoluut een van zijn beste. Veel meer ga ik er hier niet over zeggen. Luister zelf maar. Wel iets meer over Otis Taylor zelf en wat hij zoal gemaakt heeft.
Dat is niet niks. Otis Taylor (63) is een multi-instrumentalist. Hij begon als kind met banjo, maar speelt ook gitaar, mandoline en harmonica. Hij is op muziekgebied een typische combinatie van body & soul. Hard, gespierd en stevig, maar tegelijk doorleefd, puur, authentiek, realistisch en zeer maatschappijkritisch (maar godzijdank zonder hinderlijk te gaan zeuren). Je kunt bovendien moeilijk stil blijven staan, als je hem bezig hoort. Dat zegt ook wel iets. En zijn stem doet me heel in de verte denken aan Taj Mahal in zijn betere dagen.  

Otis Taylor debuteerde in 1996 met 'Blue-Eyed Monster' en sinds 2001 is er vrijwel elk jaar wel iets moois van hem verschenen.Van alles een representatief stukje, want ook in dit geval zegt de muziek zelf meer dan alle woorden die je eraan wijdt:

Blue-Eyed Monster (1996) - Odie's train time

When Negroes Walked the Earth (1997) - Cuckoo

White African (2001) - My soul's in Louisiana

Respect the Dead (2002) - Put your hands on your stomach

Truth Is Not Fiction (2003) - Nasty letter

Double V (2004) - Plastic spoon

Below the Fold (2005) - Mama's got a friend

Definition of a Circle (2007) - Love and hesitation

Pentatonic Wars and Love Songs (2009) - Young girl down the street

Clovis People, Vol. 3 (2010) - Little Willie

Contraband (2012l) - Look to the side

 

Bijzonder is Recapturing the Banjo (2008), waarop hij samen met onder anderen Keb' Mo' en Guy Davis een geslaagde poging doet om te laten horen dat de banjo van oorsprong een Afrikaans instrument is. Door het bluesblad Down Beat verkozen tot "Blues CD of the Year, 2008." En terecht. Luister maar eens waarom: Ran so hard the sun went down.

En dan nu geen woorden meer, maar muzikale daden. Otis Taylor aan het werk:

En tot slot "Blue rain in Africa" van de nieuwe My World Is Gone (2013). Prachtig!