59. Mijn 10 mooiste gitaarsolo's (hier door anderen gespeeld)

De afgelopen weken heb ik nogal veel in het wilde weg gemijmerd. Dus vandaag ga ik maar eens ongeremd uit mijn dak. Het is tijd voor mijn 10 mooiste gitaarsolo's. Allemaal elektrisch, geen jazz, klassiek of "wereld" (want dat zijn verhalen apart) en niet alleen maar technisch hoogstaand (want dat is ook niet alles). Nee, gewoon lekker heftig.
Vooral de combi met zo'n heerlijk stuwend hammondorgel is killing. Dat komt bij een beetje gevoelig mens toch keihard binnen? Sterker nog, en ik durf dat zo maar te zeggen: wie hier niet helemaal van vol schiet, is gewoon niet zelfs maar een bèètje gevoelig. 
Toegegeven, je moet natuurlijk wel vaak het halve nummer doorploegen voor de solo aan de beurt is, maar dat hoort zo... net als in veel andere gevallen is dat iets om naartoe te groeien. Op je persoonlijke luchtgitaar meespelen mag (mits de gordijnen dicht zijn) en hard draaien is zelfs verplicht. En o ja, mijn 10 mooiste gitaarsolo's laat ik hier voor de verandering maar eens door een paar van mijn collega-gitaarwonderen spelen...

Mag hier zeker niet ontbreken: Neil Young. Niet de meest technische misschien, maar wel een van de beste. Want mooie muziek is vaak worstelen om uiteindelijk toch weer boven te komen. Zoals in The last dance (Time fades away).

Ook een ereplaats gaat naar twee gitaristen in één nummer: de Intro en Sweet Jane van Lou Reeds Rock & Roll Animal door Dick Wagner en Steve Hunter. Je zou dit moois bijna vergeten en dat mag niet.

Led Zeppelin en Jimmy Page in Since I've been loving you, toch wel een van de heftigste nummers aller tijden.

Ik ben nooit zo heel stuk van Gary Moore geweest, maar hij neemt hier wel vet mooi een prachtig nummer van Donny Hathaway onderhanden: I love you more than you'll ever know.

Van Ronnie Earl vond ik tot mijn grote verrassing niet zo maar een live solo'tje uit mijn collectie, ik stuitte op een compleet concert. En 100% qua beeld en geluid. Daar gaan we natuurlijk niet moeilijk over doen. Helemaal dus. Deze man is zò goed. Superieur: Hope Radio 2007 (by the way, er is ook een gelijknamige cd). 

Ik heb eindeloos getwijfeld tussen twee nummers van Richard Thompsons "More guitar" en ik kom er niet uit. Dus ik doe ze gewoon alletwee. Ex aequo: "Can't win" en "When the spell is broken".

Jimi Hendrix heeft heel veel gitaarmoois gedaan, maar was naar mijn bescheiden mening op zijn best in zijn eigen Band of Gypsys.Van begin tot eind goed, dus geheel willekeurig: Who knows.

Stevie Ray Vaughan misschien wel net zo goed, zij het uiteraard wel minder baanbrekend: Cold shot.

En een tweede was er niet, is er niet en zal er ook nooit komen... Duane Allman in One way out (Live at Filmore East).

Maar deze man heb ik er vandaag uitgelicht. Hij zakte na een gloedvolle

 beginperiode volledig weg in saaie pantoffelmuziek, maar liet in 2009 overtuigend

 zien weer helemaal bij de les te zijn. Regelrecht uit de tenen:

Kun je dit filmpje niet meteen openen? Klik dan hier